Δύο κείμενα για την εξέγερση στη Βαλτιμόρη

Στις 12 Απριλίου, στην πόλη της Βαλτιμόρης, η αστυνομία συλλαμβάνει τον 25χρονο αφρο-αμερικάνο Freddie Gray. Κατά την σύλληψή του ξυλοκοπείται βάναυσα από τους μπάτσους και πέφτει σε κώμα, αφήνοντας την τελευταία του πνοή μια βδομάδα αργότερα, στις 19 Απριλίου. Από τις 25 Απριλίου κι έπειτα, οι διαδηλώσεις οργής στη μνήμη του Gray αρχίζουν να γίνονται βίαιες, περιλαμβάνοντας συγκρούσεις με την αστυνομία, λεηλασίες εμπορικών καταστημάτων και καταστροφές κρατικής περουσίας. Στις 27 Απριλίου η πόλη κηρύσσεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και καλείται η εθνοφρουρά να επιβάλει την τάξη.

Η δολοφονία του Mike Brown το περασμένο καλοκαίρι στο Ferguson και η εξέγερση που ακολούθησε άνοιξαν έναν νέο κύκλο αγώνων γύρω από τις δολοφονίες νεαρών μαύρων από μπάτσους στα γκέτο ή τα φτωχά προάστια των αμερικάνικων μητροπόλεων – αυτό το σημείο έκρηξης της φυλετικής και ταξικής καταπίεσης στις ΗΠΑ. Η κρατική ρατσιστική βία, η αστυνομική ατιμωρησία, η συκοφάντηση από τα συντηρητικά media και η δημοκρατική έκκληση για ψυχραιμία και νομιμότητα απαντώνται από τις φτωχές μαύρες κοινότητες με διαδηλώσεις, ταραχές και προλεταριακά ψώνια. Η Βαλτιμόρη είναι μια ακόμα στάση στον αγώνα για μια ζωή που αξίζει να βιωθεί – στον αγώνα που η οδύνη του θανάτου και η χαρά της εξέγερσης ισορροπούν πάνω σε μια λεπτή μπλε γραμμή.

Το πρώτο κείμενο που παρουσιάζεται εδώ δημοσιεύτηκε στο site του αριστερού εντύπου Jacobin στις 28 Απριλίου, μια μέρα μετά τη διαδήλωση που πήρε χαρακτήρα εξέγερσης. Το δεύτερο κείμενο δημοσιεύτηκε στις 26 Απριλίου στο αντιρατσιστικό/queer blog Radical Faggot. Παρά τις διαφορές τους στην προσέγγιση των γεγονότων, τα δύο κείμενα αλληλοσυμπληρώνονται ως προς την υπεράσπιση των πρακτικών των εξεγερμένων και την ανάδειξη των δομικών κοινωνικών ζητημάτων που περιβάλλουν τη δολοφονία του Freddie Gray. Στα αγγλικά μπορούν βρεθούν στο https://www.jacobinmag.com/2015/04/baltimore-freddie-gray-unrest-protests/ και το https://radfag.wordpress.com/2015/04/26/in-support-of-baltimore-or-smashing-police-cars-is-logical-political-strategy/.

μετάφραση: agesilaus santander

Γιατί Εξεγέρθηκε η Βαλτιμόρη

Το πιο εξέχον ζήτημα στη Βαλτιμόρη δεν είναι η ζημιές που έχουν προκληθεί από τους διαδηλωτές, αλλά η εξαθλιωτική φτώχεια και εγκατάλειψη που προκαλείται από το κεφάλαιο.

Κάποιες μέρες πριν η κοινωνική αναταραχή στη Βαλτιμόρη φτάσει σε επίπεδα που είχαμε να δούμε δεκαετίες, ο Dan Rodricks, φιλελεύθερος αρθρογράφος στην Baltimore Sun, περιέγραφε γλαφυρά την σαββατιάτικη διαδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία. Ειρηνική. Για όλη την οικογένεια. Μια έκφραση δικαιολογημένης οργής.

Για να καταλήξει μελαγχολικά: “Και καθώς γράφω αυτές της γραμμές, η διαδήλωση για τον Freddie Gray αρχίζει να παίρνει βίαιο χαρακτήρα…”

“Το όνειρο της Νέας Βαλτιμόρης έχει ραγίσει.”

Ποιά ήταν η αιτία των θρήνων του Rodricks; Απ’ ό,τι φαίνεται, η καταστροφή κάποιων αστυνομικών οχημάτων και τα σπασμένα παράθυρα κάποιων επιχειρήσεων.

Και η “Νέα Βαλτιμόρη” που εξάπτει τη φαντασία του; Ένα όραμα θεμελιωμένο όχι στην ενίσχυση των παραμελημένων κοινοτήτων της πόλης αλλά στην προσέλκυση νέων επιχειρηματιών και επισκεπτών. Πρόκειται για ένα όραμα που αφήνει εντελώς ανέπαφη την υφιστάμενη φυλετική και ταξική ανισότητα – την ίδια στιγμή που διατυμπανίζει τη συμμετοχικότητα και τις καινούριες ευκαιρίες.

Η Βαλτιμόρη μοιάζει με πολλές ακόμα πόλεις που έχουν τους δικούς τους Freddie Gray: ένα μέρος όπου το ιδιωτικό κεφάλαιο έχει αφήσει μεγάλα κομμάτια της πόλης να σαπίζουν, ενώ ένα χάσμα χωρίζει τις ζωές των λευκών και των μαύρων κατοίκων της. Ένα μέρος όπου οι μπάτσοι επιτηρούν βάρβαρα έναν “αναλώσιμο” πληθυσμό.

Οι χτεσινές ταραχές συνέβησαν τη μέρα της κηδείας του Gray, ενός 25χρονου του οποίου η σπονδυλική στήλη καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς ενώ βρισκόταν υπό αστυνομική κράτηση. Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται αμείωτες από το θάνατό του στις 19 Απριλίου.

Η εξέγερση ξεκίνησε όταν η αστυνομία κατέφτασε σε ένα εμπορικό κέντρο της δυτικής Βαλτιμόρης, επικαλούμενη καλέσματα μαθητών στα social media για “ξεκαθάρισμα” και αφού είχε εκδόσει μελοδραματικές αναφορές για “συμμαχία συμμοριών” με σκοπό τον τραυματισμό αστυνομικών. Στην έντονη (και ασύμμετρη) συμπλοκή που ακολούθησε, η αστυνομία χρησιμοποίησε δακρυγόνα και έριξε πλαστικές σφαίρες. Το νεαρό πλήθος απάντησε με τούβλα και μπουκαλάκια με νερό (τα οποία κάποιοι αστυνομικοί πετούσαν πίσω).

Περνώντας μέσα από τις γειτονιές, η διαδήλωση κλιμακώθηκε προς το απόγευμα. Όταν έφτασα στις 5:30 στη διασταύρωση Pennsylvania και North, περίπου ένα μίλι νότια του εμπορικού κέντρου, ένα σύννεφο καπνού κάλυπτε το δρόμο. Πέρασα μπροστά από κάνα-δυο καμμένα αστυνομικά οχήματα.

Η πηγή του καπνού ήταν ένα λεηλατημένο κατάστημα στη διασταύρωση. Κάποιοι διαδηλωτές φώναζαν εναντίον μια γραμμής αστυνομικών που στήθηκε στη μέση του δρόμου, αλλά ο κόσμος είχε μειωθεί αρκετά. Κάπου-κάπου κάποιος διαδηλωτής έτρεχε προς τα πίσω αφού του έριχναν με pepper spray. Στο δρόμο βρίσκονταν διάφορα τυποποιημένα τρόφιμα, κατά πάσα πιθανότητα από το προαναφερθέν κατάστημα.

Θέλωντας να διαλύσουν τους εναπομείναντες διαδηλωτές και θεατές, η μπάτσοι έριξαν καπνογόνα. Προχώρησαν προς τα μπροστά συντεταγμένα, χτυπόντας τα γκλοπ στις πλαστικές ασπίδες τους, φωνάζονταν τρομαχτικά και εν χορώ: “Κάντε πίσω, κάντε πίσω, κάντε πίσω”.

Παρακάτω, στην επόμενη διασταύρωση, διεξαγόταν μια σκηνή κάθαρσης και αγνής χαράς: δύο νεαροί χόρευαν υπό τους ήχους του Michael Jackson – ο ένας στη μέση του δρόμου κι ο άλλος στην οροφή ενός κίτρινου φορτηγού – ενώ η μουσική αναμιγνυόταν με τις σειρήνες της πυροσβεστικής.

Απ’ το όλο σκηνικό όμως, το σημαντικότερο κομμάτι δεν ήταν η καταστροφή που επέφεραν οι διαδηλωτές – τα σπασμένα περιπολικά και το σπασμένο ενεχυροδανειστήριο – αλλά αυτή που έχει προκληθεί από το κεφάλαιο: τα αμέτρητα σαραβαλιασμένα και σφραγισμένα χαμόσπιτα της πόλης.

Αυτοί είναι οι δρόμοι τους οποίος ο κυβερνήτης του Maryland Larry Hogan έχει κηρύξει σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης – οι ίδιοι δρόμοι που υποφέρουν από τα μέτρα λιτότητας που έχει επιβάλει. Είναι οι δρόμοι που μαστίζονται από αστρονομικά ποσοστά ανεργίας εδώ και δεκαετίες, με τους Δημοκρατικούς να διοικούν την πόλη ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο. Είναι οι δρόμοι όπου η αστυνομία δίπλωσε το σώμα του Freddie Gray “σαν οριγκάμι” κι έπειτα του έδεσε τα πόδια στο πίσω μέρος ενός αστυνομικού βαν και καθυστέρησε να καλέσει ασθενοφόρο.

Μετά τη διαδήλωση του Σαββάτου, αξιωματούχοι της Βαλτιμόρης έριξαν τις ευθύνες για τις καταστροφές περιουσιών σε “εξωτερικούς υποκινητές” (μια κατηγορία που βρωμάει υπόρρητο αντικομμουνισμό και κλισαρισμένη απόγνωση). Το βράδυ της Δευτέρας, η δήμαρχος Stephanie Rawlings-Blake χρησιμοποίησε έναν νέο υβριστικό όρο – “κακοποιοί” (thugs) – και επέβαλε απαγόρευση της κυκλοφορίας τη νύχτα για όλη την βδομάδα. Και τα αποτελέσματα της έρευνας για τον Gray ακόμα να δημοσιευθούν.

Μέσα σ’ όλα αυτά, η τοπική κυβερνητική εξουσία ακολουθεί τη γνωστή φιλελεύθερη συνταγή: αποκήρυξη των ακραίων στοιχείων και κατευνασμός του πλήθους με υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις – ότι η οργή είναι δικαιολογημένη, αλλά μόνο οι ειρηνικές πορείες αποτελούν αποδεκτές πράξεις διαμαρτυρίας. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί “βεβήλωση” της μνήμης του Freddie Gray.

Οι ταραχές της Βαλτιμόρης όμως αποτελούν μια απάντηση στην αναπόφευκτη κι αμετάκλητη αποτυχία αυτής της προσέγγισης. Οι εγκληματικά αργοί ρυθμοί της αναδιάρθρωσης της αστυνομίας στο Maryland δεν προκάλεσαν καμία εξέγερση. Όταν ο Tyrone West πέθανε στα χέρια των αστυνομικών κι ο αρχηγός της αστυνομίας Anthony Batts, μετά την αθώωση των δολοφόνων, επέμενε ότι “η αστυνομία αλλάζει και προσαρμόζεται”, οι κάτοικοι της Βαλτιμόρης δεν εξεγέρθηκαν. Κι όταν οι αστυνομικοί που ευθύνονταν για το θάνατο του Anthony Anderson δεν αντιμετώπισαν καμία κατηγορία, ο κόσμος έδειξε αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση.

Αλλά η ασυλία της αστυνομίας και η εξαθλιωτική φτώχεια δε μπορούν να συνυπάρξουν για πολύ. Αν το μέλλον παραμένει αβέβαιο, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: μόνο μέσα από την αντίσταση και τον αγώνα μπορεί να γεννηθεί μια νέα, πιο δίκαιη Βαλτιμόρη.

Shawn Gude

28.04.15

Προς Υπεράσπιση της Βαλτιμόρης – ή γιατί το να καταστρέφεις αστυνομικά οχήματα είναι μια λογική πολιτική στρατηγική

Σαν έθνος, αποτυγχάνουμε να κατανοήσουμε την πολιτική στρατηγική των μαύρων κοινοτήτων με τον ίδιο τρόπο που αποτυγχάνουμε να αναγνωρίσουμε την αξία της ζωής τους.

Βλέπουμε γκέτο και έγκλημα και απόντες γονείς εκεί όπου θα έπρεπε να βλέπουμε κοινότητες που αγωνίζονται σθεναρά κόντρα σε οριακές καταστάσεις ψυχικής υγείας και ενάντια σε μια προμελετημένη οικονομική εκμετάλλευση. Κι όταν αντικρύζουμε σπασμένα αστυνομικά οχήματα και κατεστραμένα μαγαζιά, θα έπρεπε να βλέπουμε μια σειρά από εύλογες απαντήσεις στις δεκαετίες ακραίας κρατικής βίας και λογικές αποφάσεις ως προς το τι είδους δράση μπορεί να φέρει τα επιθυμητά πολιτικά αποτελέσματα.

Έχω συγκλονιστεί από τη διάχυτη δυσφήμιση που δέχονται αυτές τις μέρες οι διαδηλωτές στη Βαλτιμόρη για το γεγονός ότι αρνούνται να αντιδράσουν με ειρηνικό τρόπο. Η ρητορική των “καλών και κακών διαδηλωτών” πασχίζει να μας πείσει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στους δρόμους της Βαλτιμόρης διαδηλώνουν με τον σωστό τρόπο – όπως επιτάσσει το συνταγματικό τους δικαίωμα – και μία μειοψηφία διαταράσσει την κοινωνική ειρήνη εκθέτοντας ολόκληρο το κίνημα στα μάτια του κόσμου.

Πρόκειται για ένα τέχνασμα που πρέπει να αγνοήσουμε εντελώς, καταρχήν λόγω του κυριολεκτικού blackout των media σχετικά με τα γεγονότα στους δρόμους της πόλης, ειδικά κατά το περασμένο σαββατοκύριακο. Αντίστοιχα, δεν έχει κανένα νόημα να επικαλείσαι το σύνταγμα για να αναφερθείς γενικά στις διαδηλώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων (αυτό το χαρτί δεν γράφτηκε για μας, να το θυμάστε), αλλά όχι σ’ αυτές τις συγκεκριμένες διαδηλώσεις που καταδεικνύουν ότι το κράτος παραβλέπει σε μόνιμη βάση τους ίδιους του τους νόμους όσον αφορά τους καταπιεσμένους.

Αλλά εδώ υπάρχει ένα ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα. Η αναφορά στον κύκλο διαμαρτυριών που κωδικοποιήθηκαν ως Black Lives Matter, όπως και στις καθημερινές, πρακτικές απαντήσεις που δίνονται στην αστυνομική και κρατική βία, ως “μη-βίαιες” ή “ειρηνικές” διαγράφει το πραγματικό κοινωνικο-ιστορικό περιβάλλον μέσα στο οποίο δρουν αυτά τα κινήματα, τις μαχητικές στρατηγικές που τα καθιστούν αποτελεσματικά και την μακρά ιστορία ταραχών και άμεσης δράσης μέσα στην οποία αναπτύσσονται.

Δεν υποστηρίζω τη μη-βία – ειδικά σε μια στιγμή σαν αυτή που αντιμετωπίζουμε τώρα. Στο πνεύμα των μαχητικών φεμινιστικών κινημάτων απ’ όλον τον κόσμο, πιστεύω ότι είναι απαραίτητο να δούμε τη μη-βία ως τακτική και όχι ως φιλοσοφία.

Η μη-βία είναι μια μορφή πολιτικής πρακτικής που προορίζεται να γνωστοποιήσει ένα ζήτημα και να κερδίσει τη συμπάθεια των πιο προνομιούχων. Όταν αυτοί που βρίσκονται εκτός του αγώνα – κατά περιπτώσεις οι λευκοί, οι πλούσιοι, οι στρέητ, οι αρτιμελείς, οι αρρενωποί – δείχνουν επανειλλημμένα ότι αδιαφορούν και δεν σκοπεύουν να βάλουν πλάτη και να υπερασπιστούν τους καταπιεσμένους, η μη-βία δεν είναι παρά μια μάταιη και αδιέξοδη πολιτική στρατηγική. Όχι μόνο αποτυγχάνει να καλύψει τις ανάγκες της κοινότητας του αγώνα, αλλά κινδυνεύει να εκθέσει κιόλας ακόμα περισσότερο τους καταπιεσμένους στη βία που ήδη δέχονται.

Η μαχητικότητα αφορά την άμεση δράση για την υπεράσπιση των κοινοτήτων μας ενάντια στη βία. Αφορά τις συλλογικές απαντήσεις που συμφωνούν με τους πολιτικούς μας στόχους σε κάθε δεδομένη στιγμή και τις συνέπειες που κάθε φορά προκαλούν. Είναι το να λες “όχι”, να βάζεις όρια, να απαιτείς όσα σου έχουν αφαιρεθεί και σου ανήκουν. Από την queer απελευθέρωση και το black power μέχρι τους αντι-αποικιοκρατικούς αγώνες, αυτός ήταν ο τρόπος που πυροδοτήθηκαν όλα τα κινήματα των καταπιεζόμενων και κερδήθηκαν οι πραγματικές πολιτικές μας μάχες κάτω από τον ζυγό της αυτοκρατορίας.

Είναι αναγκαίο να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τους όρους “βία” και “ειρηνικός”. Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, βία είναι να χτυπάς, να παρενοχλείς και να δολοφονείς μαύρους, τρανς, μετανάστες, γυναίκες και queer ατομα – και αυτή είναι η πραγματικότητα που πολλοί από μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Το να καλείς κάποιον να αντιδράσει ειρηνικά και να συκοφαντείς τη μαχητικότητά του δε δείχνει μόνο την έλλειψη μιας στοιχειώδους ιστορικής και πολιτικής κατανόησης της πραγματικότητας, αλλά αποτελεί επίσης ένα αίτημα θανατηφόρο και ανεύθυνο.

Οι πολιτικοί στόχοι των εξεγερμένων στη Βαλτιμόρη είναι ξεκάθαροι – όπως ήταν ξεκάθαροι και όταν οι φτωχοί μαύροι εξεγέρθηκαν πέρυσι στο Ferguson. Όταν η ελεύθερη αγορά, η αγορά ακινήτων, η εκλεγμένη κυβέρνηση και το νομικό σύστημα σου έχουν αποδείξει ότι δεν πρόκειται να σε προστατέψουν – και στην πραγματικότητα είναι οι πηγές της μεγαλύτερης βίας που δέχεσαι – τότε η πολιτική δράση έχει να κάνει πια με το να σταματήσεις τη μηχανή που προσπαθεί να σε σκοτώσει, ακόμα κι αν είναι μόνο για μια στιγμή καθαρού αέρα. Αυτός ακριβώς είναι ο στόχος του κλεισίματος δρόμων, της διατάραξης του λευκού καταναλωτισμού και της καταστροφής κρατικής περιουσίας.

Οι μαύροι το ξέρουν καλά αυτό, και χρησιμοποιούν αυτές τις τακτικές εδώ και πάρα πολύ καιρό. Το να τους χαρακτηρίζεις απολίτιστους και να τους καλείς να δράσουν βάσει του συντάγματος είναι ρατσιστικό, και σαν πολιτικό επιχείρημα αποτυγχάνει να κατανοήσει όχι μόνο την βίαιη πολιτική πραγματικότητα των μαύρων κοινοτήτων, αλλά επίσης την μακραίωνη παράδοση αντίστασης και αγώνα που έχει διδάξει την αποτελεσματικότητα της συγκρουσιακότητας σε κάθε σύγχρονο κίνημα που αγωνίζεται για δικαιοσύνη.

Και ενώ δεν υποστηρίζω ότι όλοι ανεξαιρέτως οι διαδηλωτές που εμπλέκονται στις επιθέσεις εναντίων αστυνομικών οχημάτων και εμπορικών καταστημάτων έχουν το ίδιο σκεπτικό και κάνουν ό,τι κάνουν για τους ίδιους λόγους, δε μπορούμε να αγνοήσουμε ότι το να υπάρχει μεγαλύτερη κατακραυγή για τις τζαμαρίες παρά για τις ζωές των νέων ανθρώπων δείχνει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Όταν υπάρχει περισσότερη ανησυχία για την ασφάλεια των λευκών φιλάθλων στα γήπεδα μια εξεγερμένης πόλης απ’ ό,τι για τους ανθρώπους που συγκρούονται με την αστυνομία, η οργή και η οδύνη των μαύρων κοινοτήτων αυτής της χώρας είναι απολύτως δικαιολογημένη.

Αναγνωρίζοντας όλα τα παραπάνω, πιστεύω ότι τα πρόσφατα γεγονότα στη Βαλτιμόρη εγείρουν σημαντικά ζητήματα για τη μελλοντικές μορφές άμεσης και συγκρουσιακής δράσης στα κινήματά μας. Πέρα από την άρθρωση των στόχων μας, την επιλογή του τρόπου που επικοινωνούμε ό,τι κάνουμε και τον τρόπο δράσης μας, πρέπει να σκεφτούμε προσεκτικά γύρω από τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα της μαχητικής δράσης. Οι στρατηγικές που προτείνω και τα σημαντικά ερωτήματα που θεωρώ ότι πρέπει να επιχειρήσουμε να απαντήσουμε είναι τα εξής:

– Πλήττουμε το κράτος και την ατομική ιδιοκτησία ή τους ανθρώπους, τις κοινότητες και τους φυσικούς πόρους; Το αποτέλεσμα της δράσης μας επιτίθεται στην κρατική και καπιταλιστική βία ή δημιουργεί παράπλευρες απώλειες που θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν οι καταπιεζόμενοι; Μιμούμαστε την κρατική βία πλήττοντας τους ανθρώπους και το περιβάλλον ή χτυπάμε το κράτος με τρόπο που μπορεί να σταματήσει ή να μετριάσει την βία του; Δαιμονοποιούμε συστήματα ή ανθρώπους;

– Ποιός βρίσκεται στον τόπο της δράσης μας; Δημιουργούμε προβλήματα στους γύρω μας; Υπάρχει περίπτωση να δεχτούν βία και άνθρωποι που δεν είναι στόχοι μας; Αναγκάζουμε ανθρώπους να συμμετέχουν σε κάτι που δεν θέλουν ή κάτι για το οποίο δεν είναι έτοιμοι;

– Ποιοι εμπλέκονται στη δράση μας; Το κάνουν οικειοθελώς ή απλώς επειδή έτυχε να βρίσκονται εκεί; Έχουμε δημιουργήσει τρόπους ώστε όσοι δεν θέλουν να συμμετέχουν να μπορούν να αποχωρήσουν; Σκεφτόμαστε στρατηγικά για τον τόπο της δράσης και τη σύνθεση του κόσμου; Αν υπάρχουν βίαιες συνέπειες στη δράση μας, ποιοι θα τις αντιμετωπίσουν;

Πρέπει να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε όσα περισσότερα απ’ αυτά τα ερωτήματα μπορούμε κατά την προετοιμασία των δράσεων, αν αυτό είναι δυνατόν. Χρειαζόμαστε επίσης εναλλακτικά σχέδια και επιλογές σε περιπτώσεις που χρειαστεί να αλλάξει η δράση μας αν οι συνθήκες της εκάστοτε στιγμής είναι διαφορετικές απ’ αυτές που είχαμε κατά νου.

Κανείς δεν εξεπλάγη πραγματικά με τις “σοκαριστικές” αποκαλύψεις των ερευνών στο Ferguson για τα ρατσιστικά emails που ανταλάσσονταν μεταξύ τοπικών αξιωματούχων, εκ των οποίων και υψηλόβαθμοι της αστυνομίας της πόλης. Νομίζω ότι πολλοί από εμάς γνωρίζουμε ότι μια έρευνα σε οποιοδήποτε αστυνομικό τμήμα θα παρήγαγε σχεδόν πανομοιότυπα αποτελέσματα. Οι ταραχές της Βαλτιμόρης έχουν εγείρει ζητήματα κοντινά με αυτά του Ferguson. Τι είδους δράση χρειάζεται ώστε να γίνει ευρέως κατανοητό ότι κάθε μορφή αστυνόμευσης αποτελεί ρατσιστική τρομοκρατία και ότι η δικαιοσύνη θα έρθει μόνο με την πλήρη και μόνιμη κατάργησή της;

Μαύρη δύναμη, queer δύναμη, δύναμη στη Βαλτιμόρη και σε όλους τους καταπιεζόμενους που ξέρουν ότι η ώρα έχει φτάσει.

Radical Faggot

26.04.15

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται.


*