Έχουν περάσει 7 μήνες από τη τελευταία μαζική αντίδραση στο δρόμο, που τα κάναμε κολυμπηθρόξυλο, χωρίς όμως να καταφέρουμε να σταματήσουμε την επέλαση των αφεντικών. Από τότε είδαμε σημεία και τέρατα. Το πιο επικίνδυνο είναι ότι έχουμε ξεχάσει τη δύναμη του δρόμου. Η ψυχολογική ήττα που έχουμε ενσωματώσει μας οδηγεί στο να κατεβαίνουμε στον δρόμο με ιδεολογικές εκτιμήσεις γύρω από τη δύναμη (και την αδυναμία) μας, αρκετά υποτιμητικές σε σχέση με την πραγματικότητα.
Για παράδειγμα ο συνδυασμός απόχη από το δρόμο + κοινωνικός εκφασισμός + φούσκωμα από τα μιντια του κοινωνικού φασισμού δημιούργησε σε πολλούς την εικόνα ότι κινδυνεύουμε από ένα διάχυτο πλήθος “αγανακτισμένων” με ελληνικές σημαίες που αποτελούν σίγουρα ψηφοφόρους της χρυσής αυγής. Τους είδατε πουθενά χτες; Το “φασίστες δε σας περιμένουμε σας ψάχνουμε” παίρνει σάρκα και οστά στην πιο βλακώδη εκδοχή του.
Στο ίδιο μήκος κύματος κι οι εκτιμήσεις ότι θα είχε λίγο κόσμο η πορεία. Αν το δούμε ψύχραιμα, δεν είμασταν και πολλοί σε σχέση με αυτά που περνάμε. Αλλά για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν μας λες και λίγους. Όμως δεν παίζει ψυχραιμία. Σαν οι επιλογές να είναι δυο: Ή να εξεγερθεί το “99%” που πλήττεται ή η αδράνεια, η γκρίνια, η μετανάστευση κτλ. Το να οργανωθούν 100.000 οργισμένοι απεργοί στο δρόμο δε θεωρείται μάλλον ρεαλιστικό. Έτσι στα πρώτα δακρυγόνα έχουμε το γνωστό εδώ και 2 χρόνια joking στη κατηφόρα της Πανεπιστημίου. 100.000 σώματα παραδίδονται σχεδόν αμαχητί απέναντι σε 5.000 μισθοφόρους. Οι ίδιοι μαύροι και κόκκινοι μιλιτάντες που μιλάνε για απεργία διαρκείας, ταξικό πόλεμο, Μελιγαλάδες, επανάσταση κι άλλα μεγαλεπήβολα δε μπορούν να διεκδικήσουν την παρουσία τους σε μια διαδήλωση για πάνω από 20 λεπτά και οδηγούν την κούρσα προς τα Εξάρχεια, παραδίνοντας τους κεντρικούς δρόμους στη σκούπα των μπάτσων. Εκ πρώτης όψεως αυτό είναι το πιο τρομαχτικό.
Από την άλλη δεν υπάρχουν και πολλά που δεν έχουν δοκιμαστεί σε αυτούς τους δρόμους τα τελευταία χρόνια Να τα θυμηθούμε; Εισβολή στο Κοινοβούλιο, περικύκλωση του, σπάσιμο της Σταδίου, της Πανεπιστημίου, της Ακαδημίας, πυρπόληση τραπεζών κι άλλων ευαγών ιδρυμάτων, κατάληψη της πλατείας Συνταγματος, υπεράσπιση της κατάληψης, ειρηνική διαδήλωση μισό εκατομμυρίου κόσμου και άγριες συγκρούσεις και λεηλασίες από εκατοντάδες χιλιάδες. Τι άλλο να κάνεις; Από το να ξανακάνεις τα ίδια και τα ίδια μήπως να μην κάνεις τίποτα; Ναι αλλά αν επεκτείνουμε αυτή τη λογική γιατί να κατεβαίνουμε και στα πυροτεχνήματα της ΓΣΕΕ; Γιατί να μη γίνουμε γκρινιάρηδες απεργοσπάστες που περιμένουν την απεργία διαρκείας για να ξεκουνηθούν; Ναι –το χουμε ξαναπεί– παίζουμε σε στημένο ματς, εκτός έδρας. Αλλά αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνουμε στα αποδυτήρια από το πρώτο γκολ;
Ένα πράγμα δεν έχει δοκιμαστεί μόνο: Η επέκταση των συγκρούσεων στις γειτονιές, στο δικό μας γήπεδο. Ο εχθρός φαίνεται να το κταλαβαίνει καλύτερα αυτό και να χτυπά προληπτικά εκεί. Η κινηματικη συσπείρωση που έπαιξε και παίζει γύρω από αυτό το μέτωπο, μάλλον είναι το σημαντικότερο διακύβευμα στις μάχες που έρχονται.
Και ας τελειώνουμε με το φάντασμα της γενικής απεργίας. Όσοι εργαζόμενοι μπορούν να απεργήσουν απεργούν ή υπόλοιποι είναι είτε ένα όχι μικρό ποσοστό απεργοσπαστών, είτε μισθωτοί που επιλέγουν να μην αυτοκτονήσουν οικονομικά στη συγκυρία που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό και χτες κατέβηκαν κυρίως δημόσιοι υπάλληλοι και άνεργοι. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτή είναι η σύνθεση του αγωνιστικού υποκειμένου, ένα κράμα παλιάς και νέας σύνθεσης της εργατικής τάξης που πλήττεται από διαφορετικές κατευθύνσεις από την αναδιάρθρωση και ενοποιείται στη συνθήκη της επισφάλειας/φτωχειας. Το να φαντασιωνόμαστε ότι μπορούμε να μπλοκάρουμε την αναπαραγωγή του κεφαλαίου με το να σταματήσουν με ένα μαγικό τρόπο να δουλεύουν και οι λίγοι που δουλεύουν, τζάμπα είναι αλλά απέχει χιλιόμετρα από την υλική πραγματικότητα. Αντίθετα, το να καταλάβουμε όλοι οι παραπάνω δρόμους, κτίρια και εργασιακούς χώρους και να εξαπλώσουμε την ταραχή πέρα από τα προκαθορισμένα, είναι μια ρεαλιστική αρχή.
Φτάνουμε άλλωστε στο σημείο που η κατοχή μιας μάσκας φαρμακείου χρεώνεται ως κακούργημα. Δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. Μόνο τη ρουτίνα της ηττοπάθειας.
Αναδημοσίευση από εδώ
Πολύ συνοπτικά, ώς πρώτες σκέψεις, να σχολιάσω ένα-δύο χαρακτηριστικά αυτής της απεργίας, που είναι πιο ιδιαίτερα, τουλάχιστον στο δικό μυαλό μου, από τις προηγούμενες φορές. Παρένθεση. Γενικά αυτό το πράγμα με τις απεργίες έχει τρελά όρια, αλλά είναι η μοναδική προς παρόν έκφραση που έχουμε για τις διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της τάξης: από την ψυχολογία της μέχρι τον τρόπο που κατεβαίνει στο δρόμο. Η σειρά στα παρακάτω είναι τυχαία.
Η παρουσία της ΧΑ στη γενική απεργία. Είχε πάρει το αυτί μου για φήμες ότι θα κατέβει η Χ.Α στην απεργία κλπ. Αναρωτιέμαι. Θα διακινδύνευε η Χ.Α το στελεχιακό/εκτελεστικό της δυναμικό; Αν σαπίζαμε τους φασίστες στο ξύλο ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος στο θεαματικό επίπεδο; Τί θα ΈΒΛΕΠΑΝ πχ οι πιτσιρικάδες ψηφοφόροι της; Τους “λεβέντες φουσκωτούς με τις μαύρες μπλούζες” να τις τρώνε από “αναρχοάπλυτους” και συριζαίους; Ο αντίκτυπος στο πρακτικό επίπεδο; Πόσα λεβεντοπαλίκαρα θα κλείνονταν σπίτια τους και ποιες θα ήταν οι δυνατότητες της ΧΑ για οργάνωση παρεμβάσεων τον επόμενο καιρό; Πόσοι τελοσπάντων από το μισό εκατομμύριο ψηφοφόρων είναι η κοινωνική δύναμη (όχι δυναμική) των ΧΑυγιτών; Πόσος κόσμος μπορεί να έρθει και να σταθεί μπροστά σε μια πορεία δεκάδων χιλιάδων που συγκροτούνται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με ταξικούς όρους; Εδώ δε μπόρεσαν να κατεβάσουν αντισυγκέντωση/πορεία απέναντι σε 1000 μουσουλμάνους… Δε αναφέρομαι καν στη δυνατότητά τους να κατέβαζαν κόσμο στην πορεία των μεταναστών που χε καταλάβει την πλ. Συντάγματος.
Σημαίες. Από αυτά που άκουσα και είδα, πρέπει να κατέβηκαν ελάχιστοι γραφικοί με σημαίες. Θα θελα feedback σε αυτό, καθώς τις ώρες της απεργίας είδα στην τιβί κάτι ανεξάρτητους έλληνες (σ.σ. ο υπογράφων περνά περίοδο εγκλεισμού, a.k.a. στρατιωτική θητεία, στον Ε.Σ.)
Το υποκείμενο της απεργίας. Ποια είναι η σύνθεσή της; Βρίσκουν τα κύματα ανέργων έκφραση σε αυτή; Κατεβαίνει περισσότερο ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος τομέας και σε τί αναλογίες τηρουμένων των συνθηκών; Αυτές οι ερωτήσεις απασχολούν συχνά μετά από κάθε απεργία. Νομίζω, ότι και η δική μου εκτίμηση ταιριάζει με αυτή που έγραψε παραπάνω ο σ. Πολυεργαλείο. Καλώς ή κακώς, έχουμε κομμάτια της εργατικής τάξης από το “παλιό” και το “νέο” τα οποία με τις όποιες εσωτερικές τους αντιφάσεις δίνουν αγώνα. Δεν έχουμε πολύ κόσμο από τη σκλαβιά του ιδιωτικού τομέα. Η φριχτή πραγματικότητα δηλ. που αναφέρουν σχετικές αναρτήσεις φαίνεται να ισχύει. Αυτό το κομμάτι που απουσιάζει, της τρελής εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα, που κατά τη δική μου εκτίμηση είχε κατεβεί την Κυριακή της 12ης Φλεβάρη, μήπως είχε κατέβει και για έναν ακόμη πολύ απλό λόγο; Επειδή ήταν Κυριακή; Έχω αναφέρει σε συντρόφισσες/ους την προσωπική εμπειρία της επόμενης μέρας, όταν σε μια εταιρεία που δούλευα ως εξωτερικός συνεργάτης, όλοι οι νέοι, “μαύροι”, ελαστικώς εργαζόμενοι designers & developers είχαν μαλόξ στα μπουφάν τους. Προχθεσινή εμπειρία: περιμένοντας γύρω στις 6 για να με μαζέψει ένας συνάδελφος φαντάρος λόγω της στάσης του μετρό, παρατήρησα την κυκλοφορία του εμπορεύματος να λαμβάνει χώρα κανονικότατα. Γέμισαν οι αποθήκες του σουπερμάρκετ, ο απέναντι φούρνος εξόπλιζε με πρωϊνό τους αγουροξυπνημένους εργάτες/εργατριες/στρατιωτικούς/στελέχη, την ώρα που οι δικοί του νέοι εργαζόμενοι, στην πλήρη διαφάνεια του πλεξιγκλας, με τα καπελάκια και τα ρουχάκια της επιχείρησης-ομάδα σαν σε τσίρκο, φούρνιζαν λιχουδιές. Με τις τσέπες άδειες και με έναν ουσιαστικό αποκλεισμό από την απεργία, όσοι πέρναγαν μπροστά μου, φαίνονταν εικόνα από το εγγύ μέλλον μου. Βέβαια,, όπως έγραψε σε ένα κείμενο το βυτίο πρόσφατα, βαδίζουμε ξανά σε χαμένες απεργίες, όπως έκαναν τόσοι και τόσες πριν από εμάς τους οποίους θαυμάσαμε, διαβάσαμε, συζητήσαμε…
Το σημαντικότερο κατ’ εμέ γεγονός της απεργίας είναι τα γεγονότα με τις γειτονιές/ΛΣ. Όποιες και όποιοι συμμετέχουν σε αυτά τα εγχειρήματα είναι, επισήμως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή για την κυριαρχία. Δεν πήγε στα εξάρχεια να κάνει συλλήψεις η αστυνομία. Ούτε σε πολιτικά στέκια και γραφεία -αν και ενίοτε τα προτιμά. Στα μέρη προσυγκεντρώσεων των γειτονιών πήγε, γιατί το κράτος έχει διαβάσει τη δυναμική αυτών των εγχειρημάτων και ξέρει ότι σε περίπτωση εξέγερσης, αν αυτά τα κομμάτια κατέβουν δυναμικά και αποκεντρωμένα θα χάσει τη μπάλα για μεγάλο διάστημα. Πέρα και πάνω από αυτό –τις έκτακτες συνθήκες δηλαδή– οι οριζόντιες δομές στις γειτονιές και εν γένει αυτό που ονομάζουμε αυτοοργάνωση-οριζοντιότητα κλπ. ελλοχεύει κινδύνους για το κράτος γιατί έχει τη δυναμική αντικατάστασης των δικών του δομών/θεσμών. Τα χουμε ξαναπεί: η ικανοποίηση αναγκών από αυτές τις κοινότητες συμφερόντων (γιατί κυρίως ως τέτοιες συγκροτούνται και όχι στο ιδεολογικό πρόγραμμα της εκάστοτε πολιτικής πρωτοπορίας), είναι ο φόβος και ο τρόμος της κυριαρχίας γιατί εντείνει την ανικανότητά της να μας διαχειριστεί ως τάξη. Απ’ την ανάποδη: αυτές οι δομές έχουν τη δυναμική να είναι τα μέσα οργάνωσης και συγκρότησης της τάξης μας.
Αν, επομένως, προκύπτει ένα κρατούμενο για τον κόσμο που στηρίζει αυτά τα εγχειρήματα, είναι ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους μπάτσους και… είτε κρατάει γαρδένιες, είτε μάσκες χειρουργικές, είτε full-face, είτε μπουκάλια, τον εγκλεισμό και το πολυετές τράβηγμα θα το φάει ή, στην καλύτερη, θα φλερτάρει μαζί του. Δυστυχώς.