Εισήγηση εκδήλωσης για το κίνημα Occupy Wall Street

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της ΣΚΥΑ στις εκδήλώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις 27 και 29 Νοεμβρίου του 2013 αντίστοιχα. 

Εισαγωγή

Η σημερινή εκδήλωση αφορά το κίνημα Occupy που ξέσπασε στις ΗΠΑ το φθινόπωρο του 2011 εν μέσω της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης παράλληλα με τις γενικευμένες εκρήξεις του ίδιου έτους σ’ ολόκληρο τον πλανήτη – από την Αραβική Άνοιξη μέχρι τους σκληρούς σκληρούς εργατικούς αγώνες στην Ασία, κι από τα φοιτητικά κινήματα στη Χιλή και τον Καναδά μέχρι τις ταραχές στην Ισπανία, την Ελλάδα και τη Μ. Βρετανία. Περισσότερες από 1000 βορειοαμερικάνικες μητροπόλεις φιλοξένησαν καταλήψεις δημοσίων χώρων, λαϊκές συνελεύσεις βάσεις, μαζικές διαδηλώσεις, συγκρούσεις με την αστυνομία και μπλοκαρίσματα της καπιταλιστικής παραγωγής.

Το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2013. Πρόκειται για μια σειρά κειμένων αφιερωμένων στο Occupy από τη σκοπιά τόσο μιας γενικότερης ανάλυσης και κριτικής του κινήματος, όσο και της εμπειρίας από τη συμμετοχή στις διαδικασίες του σε διάφορες πόλεις. Αναγνωρίζουμε ότι το βιβλίο είναι αρκετά άνισο, καθώς τα κείμενα έχουν συχνά σημαντικές διαφορές μεταξύ τους με κάποια να περιέχουν αναλύσεις εξαιρετικές και κάποια να παρουσιάζουν λιγότερο ενδιαφέρον. Τα κείμενα αυτά αποτέλεσαν το 5ο τεύχος της διαδικτυακής κομμουνιστική επιθεώρησης Insurgent Notes τον Ιανουάριο του 2012. Η συλλογικότητα των Insurgent Notes εκδίδει την ομώνυμη online επιθεώρηση από το καλοκαίρι του 2010 αναλύωντας ζητήματα του ταξικού ανταγωνισμού επικεντρώνοντας σε μικρούς και μεγάλους αγώνες, ενώ τα βασικά της μέλη είναι ενεργά εδώ και πολλά χρόνια στους κύκλους του αντιεξουσιαστικού μαρξισμού των ΗΠΑ.

Μαζί μας είναι ο σύντροφος Sabu Kohso, ο οποίος ζει και συμμετέχει στο ανταγωνιστικό κίνημα της Νέας Υόρκης από το 1980 και βίωσε από μέσα το κίνημα Occupy από τις απαρχές του μέχρι σήμερα, κάτι για το οποίο θα μας μιλήσει στη συνέχεια.

Η Αμερικάνικη κοινωνική κατάσταση και οι ιστορικές ρίζες του Occupy

Πριν μιλήσουμε για το Occupy, οφείλουμε να μιλήσουμε – έστω συνοπτικά – για την Αμερική. Και το να μιλήσεις από ανταγωνιστική σκοπιά για την Αμερική σ’ αυτήν τη χώρα, σημαίνει ότι πρέπει να αναμετρηθείς νηφάλια με μια σειρά από πολιτικούς μύθους, συχνά προσδεδεμένους στο ιδεολογικό σχήμα του αντι-αμερικάνικου αντι-ιμπεριαλισμού (αριστερού και δεξιού). Τι είναι λοιπόν η Αμερική; Είναι η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας και το διεθνές κέντρου του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού; Είναι η πατρίδα της ατομικής ελευθερίας και του πλούτου; του καταναλωτισμού και της αποχαύνωσης; των χάμπουργκερ και της πίτσας; Η αριστερές αφηγήσεις συχνά ορθολογικοποιούν τον αντι-αμερικανισμό τους μιλώντας για μια “Άλλη Αμερική” όταν θέλουν να αναφερθούν σ’ ό,τι διαφεύγει από τα κυρίαρχα πολιτικά στερεότυπα – ενισχύοντάς τα εν τέλει. Αυτή η ‘Αλλη Αμερικά χωράει φυσικά τα πάντα: από την εξέγερση του Λος Άντζελες το 92 και την αντι-παγκοσμιοποίηση μέχρι τον Νόαμ Τσόμσκι και τη Ναόμι Κλάην. Οι μύθοι αυτοί συσκοτίζουν την ιστορία των αγώνων γύρω από την τάξη, τη φυλή, το φύλο και τη μετανάστευση και μυστικοποιούν την υλική πραγματικότητα της κοινωνικής αναπαραγωγής των εκμεταλλευόμενων στη βορειο-αμερικάνικη ήπειρο. Θεωρούμε ότι για να μιλήσουμε για το Occupy οφείλουμε πρώτα να στραφούμε στην ίδια την αμερικάνικη κοινωνική κατάσταση και τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων.

Η διεθνής καπιταλιστική κρίση εκδηλώνεται στις ΗΠΑ με το σκάσιμο της real-estate φούσκας και την κρίση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου που πυροδότησαν την κατάρρευση της Lehman Brothers και άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών το 2008. Από τότε, η πολιτική διαχείριση της ύφεσης από το κράτος και το κεφάλαιο έχει πάρει τη μορφή γενικευμένου πολέμου εναντίον των εκμεταλλευόμενων. Η κρίση όμως δεν υπήρξε ποτέ απλώς μια κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πρόκειται για μια συνολική κρίση όλων των κοινωνικών σχέσεων του καπιταλισμού και πρώτα απ’ όλα της σχέσης-εργασία. Κρίση κερδοφορίας πάει να πει κρίση στην διαδικασία συσσώρευσης, δηλαδή κρίση στην απόσπαση υπεραξίας με πολιτικούς όρους. Εκεί είναι που θέλουμε να έχουμε στραμμένο το βλέμα μας, ούτε στους κακούς τραπεζίτες ούτε στα τοξικά παραγωγα.

Εδώ και δεκαετίες οι ταξικές διαιρέσεις που διαπερνούν το κοινωνικό σώμα των ΗΠΑ είναι τεράστιες και συνεχώς μεγεθυνόμενες. Πιστεύουμε ότι η ψηλάφισή τους φωτίζει αρκετά τις μορφές, τα περιεχόμενα και τη σύνθεση του Occupy.

• Η νεολαία των κοινοτήτων των μαύρων και των λατίνων συνεχίζει να ζει ακροβατώντας στο κενό που χωρίζει τη ζωή της μικροπαραβατικότητας και των ναρκωτικών στο γκέτο από τον εγκλεισμό στις υπερσύγχρονες φυλακές υψίστης ασφαλείας.

• Η κρίση των στεγαστικών δανείων και η έκρηξη του ατομικού χρέους έχει αυξήσει τον αριθμό των αστέγων όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία των ΗΠΑ. Υπολογίζεται ότι 3,5εκ άνθρωποι (1% του πληθυσμού) είναι άστεγοι, ενώ πολλοί παραπάνω είναι αυτοί που έχουν χάσει τα σπίτια τους λόγω κατασχέσεων μετά το σπάσιμο της φούσκας της αγοράς ακινήτων.

• Αυτή τη στιγμή πάνω από 50εκ άνθρωποι δεν έχουν καμία ιατρική περίθαλψη, ενώ τα προγράμματα ιδιωτικής ασφάλισης κυμαίνονται από 500$ μέχρι 1000$ το μήνα.

• Οι δημόσιοι υπάλληλοι και η εναπομείνουσα βιομηχανική εργατική τάξη που υπόκεινταν σ’ ένα μέχρι πρότινος ευνοϊκότερο καθεστώς, έχουν δεί τα δικαιώματα τους να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο.

• Όσα κομμάτια της αμερικάνικης νεολαίας ρισκάρουν την είσοδο στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, εγκλωβίζονται μια για πάντα στην μέγγενη των φοιτητικών δανείων. Η φοίτηση σε ένα πανεπιστημίο μπορεί να κοστίσει έως και 40,000$ το χρόνο, αφήνοντας εκατομύρια φοιτητές υπερχρεωμένους για όλη τους της ζωή, μεταπηδώντας διαδοχικά από την ακαδημαϊκή λάντζα στις επισφαλείς McJobs του ιδιωτικού τομέα.

Αν όλα αυτά αποτελούν κοινωνικές αιτίες της ανάδυσης του Occupy, αυτό δε σημαίνει ότι το κίνημα ξεπήδησε από το πουθενά. Το ανταγωνιστικό κίνημα των ΗΠΑ να βρίσκεται σε ύφεση και να μετράει ήττες εδώ και 3 δεκαετίες, αγώνες όμως συνεχίζουν να ξεσπάνε εδώ κι εκεί, μικροί και μεγάλοι, και κάποιοι απ’ αυτούς άφησαν σημαντική παρακαταθήκη για το Occupy. Θα αναφερθούμε εν συντομία σε 2-3 απ’ αυτούς. Σημαντικότερος ίσως ήταν ο αγώνας των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα της πολιτεία του Wisconsin στις αρχές του 2011, όταν ο ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης Scott Walker επιχείρησε, προφασιζόμενος το δημοσιονομικό έλλειμα της πολιτείας, σημαντικές περικοπές και μαζικές απολύσεις. Οι εργαζόμενοι απάντησαν με άγριες, αρχικά, απεργίες και καταλήψεις σχολείων και δημόσιων/κυβερνητικών κτηρίων. Εξίσου σημαντικές ήταν οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2009-2010 που ξεκίνησαν από την California και επεκτάθηκαν σ’ ολόκληρη τη χώρα ενάντια στις περαιτέρω αυξήσεις των διδάκτρων, θέτοντας παράλληλα το ζήτημα του εκβιασμού των φοιτητικών δανείων που κατέληξε σε καμπάνια για το φοιτητικό χρέος. Αξίζει να αναφερθούμε, τέλος, στους αγώνες που ξέσπασαν στις φυλακές της Georgia στα τέλη του 2010 και της California το καλοκαίρι του 2011, κατά τις οποίες χιλιάδες φυλακισμένοι απαιτούσαν βελτίωση των συνθηκών κράτησης, αναγνώριση των δικαιωμάτων τους και μισθό για την εργασία στις φυλακές.

Το βασικό πολιτικό συμπέρασμα που θέλουμε να εξάγουμε απ’ όλα αυτά είναι ότι οι ΗΠΑ είναι μια κοινωνία ταξικά διαιρεμένη, μια κοινωνία με ταξική πάλη, μια κοινωνία με ρητό και υπόρρητο ανταγωνισμό που φτάνει ως το Occupy Wall Street.

Γενικά πολιτικά χαρακτηριστικά του Occupy Wall Street και σημεία κριτικής.

– Η λαϊκίστική ιδεολογία του 99% και η επικέντρωση στην χρηματιστικό κεφάλαιο.

Όπως επισημαίνει η συλλογικότητα των Insurgent Notes η Νέα Αριστερά της δεκαετίας του ’60 ήταν εξίσου δύσπιστη απέναντι στην «ιδεολογία» για να καταλήξει εγκλωβισμένη σε ένα αναμάσημα της λενινιστικής/σταλινικής ιδεολογίας των δεκαετιών του ’20 και του ’30. Από αυτή την άποψη ήταν ιδιαίτερα σημαντικό ότι οι συμμετέχοντες στο OWS αγωνίζονταν για τους εαυτούς τους και όχι επικαλούμενοι τα γραφειοκρατικά καθεστώτα του «υπαρκτού» ή τα ένοπλα κινήματα στον 3^ο κόσμο.

Όμως στο OWS υπήρχε διάχυτη η λαϊκίστικη «ιδεολογία του 99%». Αν και η έμφαση στην υπερσυσσώρευση του κοινωνικού πλούτου στο 1% του πληθυσμού κινητοποίησε αρκετό κόσμο, η ιδεολογία αυτή τροφοδότησε πολλές ψευδαισθήσεις, όπως την πασιφιστική έκκληση στην αστυνομία, που υποτίθεται ανήκει στο 99%. Επίσης δεν επέτρεψε στο κίνημα, με εξαίρεση τις ριζοσπαστικές μειοψηφίες του, να αρθρώσει μια ουσιαστική κριτική στο ρόλο των συνδικάτων μέσα στους αγώνες.

Εξίσου προβληματική ήταν η υπερβολική εστίαση της πλειοψηφίας του κινήματος στους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ως υπαίτιους της κρίσης, την στιγμή που η καπιταλιστική κρίση στη σφαίρα τόσο της παραγωγής όσο και της αναπαραγωγής εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες. Όπως αναφέρουν οι Insurgent Notes:

«Έτσι ανάμεσα στους μυριάδες στόχους που προσέλκυσαν τα πυρά του κινήματος, ο “καπιταλισμός” ήταν σαν ένα ακόμη αντικείμενο στη λίστα με τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ. Η ελάχιστη κατανόηση του τι είναι καπιταλισμός (και τι θα σήμαινε η πραγματική κατάργησή του) οδήγησε σε μια πληθώρα λαϊκίστικων συνθημάτων από το “καταργήστε το κρατικό τραπεζικό σύστημα” μέχρι το “φορολογήστε τους πλούσιους”».

Η αντίφαση ήταν ακόμη μεγαλύτερη δεδομένου ότι μόλις ένα χρόνο πριν το ξέσπασμα του κινήματος υπήρχαν αγώνες, όπως οι άγρια απεργία των ναυτεργατών στο Port Elisabeth και το New Jersey, όπου οι εργάτες που συμμετείχαν δεν κατηγορούσαν τους χρηματιστές ή τους τραπεζίτες αλλά συγκρούονταν απευθείας με τα αφεντικά τους – που υποτίθεται ανήκουν στο «υγιές» κομμάτι της οικονομίας.

– Η αδυναμία πλήρους ταύτισης της εργατικής τάξης με το κίνημα.

Είναι γεγονός ότι υπήρξαν αρκετές μειοψηφικές πρακτικές του κινήματος με τις οποίες τμήματα της εργατικής τάξης ταυτίστηκαν με πιο άμεσο και πρακτικό τρόπο, όπως η συμμετοχή κόσμου από το OWS στον αποκλεισμό του λιμανιού του Oakland ή στις κινητοποιήσεις για την αποτροπή των κατασχέσεων σπιτιών στο Brooklyn. Όμως πολλοί εργαζόμενοι δεν ένιωθαν τον αγώνα του Occupy δικό τους αγώνα και είχαν μια αντιφατική στάση απέναντι στο κίνημα. Όπως επισημαίνει ο Kadir Ates:

«Η στάση πολλών εργαζόμενωναπέναντι στο OWS είναι ένα κράμα απόρριψης περηφάνιας και χαβαλέ – συχνά την ίδια στιγμή. Η απόρριψη πηγάζει από το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν με ποιόν ακριβώς τρόπο η κατάληψη δημόσιων χώρων μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στο βάθεμα της κρίσης. Ένας εργαζόμενος εξεπλάγη όταν άκουσε πως οι συμμετέχοντες στο Occupy εξοργίστηκαν όταν η δανειστική βιβλιοθήκη τους καταστράφηκε από την αστυνομία – «Δεν είναι καν μια κανονική βιβλιοθήκη, τι περίμεναν δηλαδή;»… Μιλώντας κάποια άλλη στιγμή με τον ίδιο εργάτη εκείνος μου επαινούσε το OWS λέγοντας «επιτέλους κάποιοι που αγωνίζονται σε αυτή τη χώρα»!».

Η αδυναμία σύνδεσης δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της άγνοιας των εργαζόμενων για το περιεχόμενο του κινήματος, ούτε της παραμορφωτικής προπαγάνδας των ΜΜΕ. Αυτή η αδυναμία οφειλόταν αφενός στην λανθασμένη πεποίθηση ενός μεγάλου κομματιού του κινήματος ότι η διατύπωση κάποιων γενικών αντικαπιταλιστικών συνθημάτων κάνει αυτόματα τον αγώνα κοινό για όλη την εργατική τάξη και αφετέρου στην προτεραιότητα που δίνουν αρκετοί εργαζόμενοι στον αγώνα τους ενάντια στην συνδιαλλαγή των συνδικάτων με τα αφεντικά που έχει οδηγήσει σε μια μεγάλη υποτίμηση της εργασίας.

– Το ζήτημα της φυλής και η δυναμική του αποκλεισμού περιθωριοποιήμενων ομάδων.

Παρότι η κοινωνική σύνθεση του κινήματος δεν περιοριζόταν εξαρχής στη φιγούρα του λευκού μικροαστού ή εργαζόμενου το φυλετικό ζήτημα και η ενσωμάτωση περιθωριοποιημένων ομάδων απασχόλησε αρκετά τις διαδικασίες του OWS. Η πρακτική που εμφανίστηκε σε πολλές συνελεύσεις να παραχωρεί την σειρά του στις «ομιλίες» π.χ ένας λευκός άνδρας σε μια μαύρη ή λατινοαμερικάνα γυναίκα και η ενεργός συμμετοχή των αστέγων του εκάστοτε κατειλημένου πάρκου στο κίνημα σηματοδότησαν την προσπάθεια του κινήματος να απαντήσει σε αυτά τα ζητήματα. Παρόλα αυτά σε ορισμένες πόλεις, όπου το κίνημα είχε αναπτύξει σχέσεις με την τοπική εξουσία και είχε πάρει έναν πιο «εναλλακτικό» προσανατολισμό, αναπτύχθηκε μια πρακτική αποκλεισμού ειδικά των περιθωριοποιημένων ομάδων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κίνημα στο LA, όπου η συντονιστική επιτροπή του Occupy LA είχε εξασφαλίσει άδεια για την κατάληψη από τον δήμο. Αποτέλεσμα: αρκετοί πλανόδιοι μικροπωλητές εκδιώχθηκαν βίαια από την επιτροπή ασφάλειας του Occupy LA για να μην παραβιαστούν οι υγειονομικοί κανονισμοί, ενώ οι άστεγοι εκδιώχθηκαν σταδιακά από την κατάληψη μέσω του αποκλεισμού τους από τις δομές του κινήματος και των «περικοπών» στο δωρεάν μοίρασμα φαγητού.

– Η στάση της αριστεράς και των δημοκρατικών απέναντι στο κίνημα και ο ανένταχτος κόσμος.

Η μεγάλη πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων και της «αριστεράς» του δημοκρατικού κόμματος επιχείρησαν συστηματικά να εισάγουν στο κίνημα τις έτοιμες από πριν πολιτικές τους πλατφόρμες και να το καπελώσουν. Προσπάθησαν με κάθε μέσο, πατώντας πάνω στις υπαρκτές αντιφάσεις του OWS και στην έλλειψη σαφώς διακυρυγμένων στόχων, να περιορίσουν τις κινητοποίησεις στα στενά όρια του «κινήματος διαμαρτυρίας». Απ’την άλλη ο ανένταχτος κόσμος που συμμετείχε πρώτη φορά σε κινηματικές διαδικασίες βίωσε το OWS σαν μια διαδικασία αυτοαλλαγής, πειραματισμού και δημιουργίας συντροφικών σχέσεων. Σε πολλές πόλεις άνθρωποι που λίγους μήνες πριν το ξέσπασμα του κινήματος δήλωναν απολίτικοι ή πίστευαν πως η παρουσία γραφειοκρατών ηγετών είναι απαραίτητη, ήταν αυτοί που επέμεναν πως η άμεση δημοκρατία των καταλήψεων πρέπει να προφυλαχθεί απέναντι στους γραφειοκράτες. Η περίπτωση της κατάληψης στο New School της Νέας Υόρκης ήταν χαρακτηριστική. Όπως γράφει η Arya Zahedi:

«Η πιο συχνή καταγγελία από φοιτητές και φοιτήτριες που είχαν βρεί το χώρο σπουδών τους αλλαγμένο ήταν «μου διαταράξατε την ρουτίνα μου». Η αποξένωση από τέτοιες φωνές ήταν μια διαρκής πηγή ανησυχίας για κάποιους φοιτητές στην κατάληψη…Οι φοιτητές αυτοί συνήθως προέρχονταν από κόμματα της αριστεράς και προσπαθούσαν συνεχώς να περάσουν την γραμμή τους… Δεν μπορούσαν να δουν πως ένας από τους στόχους της κατάληψης ή της απεργίας είναι ακριβώς η διακοπή της κανονικής ροής της καθημερινής ζωής… Αυτό προέρχεται από την τυπική ακτιβίστικη νοοτροπία, που λέει πως σκοπός είναι η συγκέντρωση μιας μάζας ανθρώπων υπό τη συνεκτική ομπρέλα μιας οργάνωσης και η κατεύθυνσή της προς μια μορφή αγώνα που δεν διαταράσσει, και άρα δεν κριτικάρει, τον καπιταλισμό στην καθημερινή του λειτουργία. Που φοβάται πως η προσέγγισει αυτή προκαλεί μια αναταραχή, η οποία θα αποτελέσει εμπόδιο στο «φοιτητικό κίνημα» που οι ίδιοι ελπίζουν πως θα χτίσουν μια μέρα – η οποία μοιάζει να μην έρχεται ποτέ!».

– Ο πασιφισμός του κινήματος και το σπάσιμό του στο δρόμο.

Ο αρχικός πασιφισμός του κινήματος, που τροφοδοτήθηκε από την «ιδεολογία του 99%», σταδιακά υποχώρησε και χιλιάδες άνθρωποι που δεν είχαν καμία προηγούμενη κινηματική εμπειρία βρέθηκαν να συγκρούονται με την αστυνομία, μαθαίνοντας στο δρόμο ποιός είναι ο κατασταλτικός ρόλος του κράτους. Η αλλαγή αυτή είναι εμφανής στο κείμενο που περιγράφει τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τόσο κατά την εκκένωση του Zuccotti Park όσο και κατά την απόπειρα αποκλεισμού του χρηματιστηρίου της Wall Street δύο ημέρες μετά: οι πράξεις συλλογικής ανυπακοής και τα συνθήματα ενάντια στην αστυνομία αρχισαν να κυριαρχούν στο σώμα των διαδηλωτών, τροφοδοτώντας και την εσωτερική κόντρα με όσους επέμεναν στην γραμμή του πασιφισμού. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει το ξεπέρασμα του πασιφισμού στο Occupy Seattle, όπως περιγράφεται στο κείμενο των Black Orchid Collective. Το ριζοσπαστικό κομμάτι του κινήματος ενώθηκε με τους άστεγους οργανώνοντας την μαχητική αντίσταση ενάντια στις κατασταλτικές τακτικές των μπάτσων. Οι διαδηλωτές απ’τη μια απέφευγαν τις προκλήσεις της αστυνομίας που σκοπό είχαν να προκαλέσουν μια ανεξέλγκτη σύγκρουση και απ’την άλλη αρνούνταν μαζικά να υπακούσουν στις διαταγές της. Η τακτική αυτή κατάφερε να χτίσει μια πολιτική αυτοπεποίθηση ανάμεσα στους καταληψίες και κυρίως να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα σε όσους ήταν διατεθημένοι να συλληφθούν και σε όσους δεν το ρίσκαραν, αυξάνοντας της δυνατότητες συμμετοχής της δεύτερης κατηγορίας.

Παραδείγματα αγώνα (σύντομη αναφορά).

Ο συντονισμένος αποκλεισμός των λιμανιών της δυτικής ακτής το Δεκέμβρη του 2011 και η απεργία εισιτηρίου στη Νέα Υόρκη στις αρχές του 2012, που παρουσιάζονται στα κείμενα των Jack Gerson και John Harvey, αποτελούν δύο παραδείγματα αγώνα στα οποία συμμετείχε ενεργά το κίνημα OWS. Οι αγώνες αυτοί είναι πολύ σημαντικοί για εμάς γιατί αναδεικνύουν τρία στοιχεία:

– το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης με αυτόνομους-κινηματικούς όρους.

– τη διαδικασίας ανασύνθεσης της τάξης, που ξεκινά μέσα από τους αγώνες της.

– την, συνήθως απούσα, σύνδεση κεντρικών κινητοποιήσεων με εδαφικοποιημένους αγώνες.

Επίλογος: η «οργανωτική πρόταση» των Black Orchid Collective.

Στο κειμενό τους για το Occupy Seattle η συλλογικότητα των Black Orchid Collective περιγράφει ορισμενα βασικά σημεία του τρόπου παρέμβασης της ριζοσπαστικής τάσης στο κίνημα, σημεία που είναι πολύ κοντά και στην δική μας αντίληψη παρέμβασης στος αγώνες. Συγκεκριμένα αναφέρουν:

«Δεν επιμένουμε να υιοθετήσει όλο το κίνημα τις προοπτικές μας, αντίθετα συμφωνούμε να διαφωνούμε και να το συζητάμε. Όμως ούτε απέχουμε από το Occupy, ούτε το χρησιμοποιούμε για να στρατολογήσουμε κόσμο σε χωριστά εγχειρήματα, ούτε περιοριζόμαστε σε περίκλειστες «ριζοσπαστικές ομάδες»… Όσον αφορά τα αιτήματα, προωθούμε πολύ πρακτικά αιτήματα που είναι δυνατόν να κερδηθούν, αλλά τα συνδέουμε με την ανάγκη για μια ευρύτερη κοινωνική αλλαγή… Ο στόχος του να παλεύεις για αιτήματα που μπορούν να επιτευχθούν είναι να χτιστεί η ταξική αυτοπεποίθηση. Όμως τα αιτήματα αυτά από μόνα τους είναι ρεφορμιστικά αν δεν συνδέονται με ένα ευρύτερο όραμα… Τέλος συνδέουμε όλα αυτά με την απτή πρακτική της κατάληψης στρατηγικών χρήσιμων πόρων και υπηρεσιών, ούτως ώστε να τις πάρουμε πίσω από το σύστημα και να τις διανέμουμε δημοκρατικά».

Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων