To παρακάτω κάλεσμα απηύθυνε το Μάρτιο του 2009 η συλλογικότητα Νομάδες Αντιρροής με σκοπό τη δημιουργία μιας συνέλευσης που λίγο καιρό αργότερα έλαβε το όνομα για την κυκλοφορία των αγώνων…
Κ Α Λ Ε Σ Μ Α
Η εξέγερση του Δεκέµβρη έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Οι συγκρούσεις µε τους µπάτσους, οι πορείες, τα οδοφράγµατα, οι καταλήψεις, από χιλιάδες εκµεταλλευόµενους/καταπιεζόµενους, ήταν ο αφρός µόνο σύνθετων κοινωνικών και πολιτικών διαδικασιών, µειοψηφικών πάντα, αλλά σαφώς ευρύτερων από το βεληνεκές της πολιτικής υποκειµενικότητας (αριστερής, αντιεξουσιαστικής, ή οποιασδήποτε άλλης), που δρούσε στην Π.A. (Προ-Δεκέμβρη) εποχή, και οι οποίες περιµένουν να τύχουν εκτίµησης, αξιολόγησης και επεξεργασίας.
Σήµερα είναι φανερή µια αµηχανία των πολιτικών υποκειµένων, που προσπαθούν να κατανοήσουν τι συνέβη όλο αυτό το διάστηµα, και παράλληλα να τρέξουν τα ανοιχτά ζητήµατα που έχει αφήσει, όπως το ζήτηµα της αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης και στην Κούνεβα. Μια αµηχανία που ξεκινάει από το «τι έγινε το Δεκέµβρη» µέχρι το «τι κάνουµε τώρα» και που εκδηλώνεται µε ποικίλους τρόπους στην καθηµερινότητα της δράσης µας (π.χ. στο πώς απαντάµε σε ένα τόσο στοιχειώδες ζήτηµα, όπως η άµυνα απέναντι στις νέες τακτικές των µπάτσων στο δρόµο, τακτικές που δύο δείγµατα τους είδαµε στην άγρια καταστολή ενός κοµµατιού της
πορείας για τους συλληφθέντες στις 24 του Γενάρη, όσο και µε τους τραυµατισµούς των συντρόφων έξω από το Δηµαρχείο της Αθήνας στις 2 του Φλεβάρη).
Αυτό το «τι κάνουµε τώρα» στο πεδίο της πολιτικής πράξης, αναλύεται χοντρικά σε δύο ζητήµατα. Το πρώτο αφορά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει οι υποκειµενικές συνθήκες της πολιτικής δραστηριότητας µε την έννοια ότι πολλά περισσότερα κοινωνικά υποκείµενα αναµείχθηκαν στις κινηµατικές διαδικασίες την Μ.Δ. (Μετά-Δεκέμβρη) εποχή, πράγµα που µας αναγκάζει να αναλογιστούµε ποιες οργανωτικές µορφές πολιτικής παρέµβασης θα ενσωµατώσουν στην βάση της ισοτιµίας και της αυτονοµίας αυτά τα υποκείµενα.
Το δεύτερο αφορά το γεγονός ότι έχουν αλλάξει οι αντικειµενικές συνθήκες της πολιτικής δραστηριότητας, µε την έννοια της αντιµετώπισης από το κράτος αυτού του νέου υποκειµένου, που έχει αναδυθεί από το Δεκέμβρη, και τα παραπάνω παραδείγµατα αφορούν µόνο δύο περιπτώσεις αυτής της αλλαγής.
Οι µετασχηµατισµοί της κρατικής απάντησης, προφανώς δεν περιορίζονται σ’ αυτό το πεδίο, στο πεδίο της αντιµετώπισης των αγωνιζόµενων υποκειµένων, αλλά πάνε βαθύτερα και συνδέονται όλο και περισσότερο µε τους µετασχηµατισµούς που θα προσπαθήσει να επιβάλλει το διεθνές κεφάλαιο, σε ένα περιβάλλον «κρίσης», πραγµατικής ή σαν άλλοθι γι’ αυτούς τους µετασχηµατισµούς, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη. Την έκταση και την ένταση αυτών των µετασχηµατισµών δεν είµαστε σε θέση καν να την προβλέψουµε, πέρα από το να υποθέσουµε ότι δυσχεραίνουν αντικειµενικά την θέση µας ως εκµεταλλευόµενων/καταπιεζόµενων στην νέα συνθήκη που αρχίζει να διαµορφώνεται. Ήδη εφαρµόζονται µέτρα «κοινωνικοποίησης της ζηµιάς» των τραπεζών, µε εκτεταµένες απολύσεις, κλείσιµο επιχειρήσεων, περικοπή µισθών, κ.α., πράγµατα τα οποία µας φέρνουν ενώπιον µιας κατάστασης ρευστότητας και αστάθειας.
Από την άλλη πλευρά, αυτοί οι µετασχηµατισµοί εγγυώνται µε µεγάλη πιθανότητα το ξέσπασµα αγώνων και συγκρούσεων των εκµεταλλευόµενων µε τα αφεντικά και το κράτος, ενώπιον του γεγονότος ότι η «κρίση» θα χτυπάει όλο και περισσότερο την βιολογική τους/µας ρίζα. Το πρόσφατο παράδειγµα της κατάληψης στην Altec, όπως και των συγκρούσεων των αγροτών της Κρήτης στο λιµάνι του Πειραιά, ή των διαδηλώσεων/συγκρούσεων που ακολούθησαν την καταστροφή του πάρκου Κύπρου και Πατησίων είναι κάποια παραδείγματα αγώνων, που παρά την διαφορετική τους ποιότητα σε όλα τα επίπεδα κι ανεξάρτητα από την γνώµη που έχει κάποιος γι’ αυτούς, έλαβαν ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά εν µέσω του νέου περιβάλλοντος, το οποίο δεν έχει δώσει ακόµα πλήρη δείγµατα της εφαρµογής του. Άρα δεν έχουµε δει τίποτα ακόµα.
Εµείς, ως πολιτικά υποκείµενα που έχουµε συμμετάσχει σε κοινωνικούς αγώνες στο παρελθόν και πρόσφατα, τόσο στο χώρο της δουλειάς µας, όσο και στο επίπεδο της γειτονιάς, και συµµετείχαµε κατά στην εξέγερση του Δεκέμβρη, στις περισσότερες από τις κοινωνικές διαδικασίες που αναπτύχθηκαν στην διάρκεια της, θεωρούµε εξαιρετικά σηµαντικό ζήτηµα, αυτοί οι αγώνες, να αποκτήσουν µια άλλη προοπτική από αυτή του απλού ξεσπάσµατος µιας υπερσυσσωρευµένης οργής. Να αποκτήσουν µια προοπτική που θα καταφέρνει να επιτυγχάνει επιµέρους νίκες, που θα είναι σηµαντικές για την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυµιών των αγωνιζόµενων υποκειµένων και θα δηµιουργούν ευνοϊκές προϋποθέσεις για να τίθεται το ζήτηµα της κοινωνικής απελευθέρωσης, µέσα στις µορφές και στα περιεχόµενα που θα παίρνουν αυτοί.
Για να γίνει όµως αυτό πρέπει να δηµιουργηθούν διαδικασίες που θα αναγνωρίζουν καταρχήν την τεράστια σηµασία των αγώνων για τον µετασχηµατισµό αυτού του κόσµου και αφετέρου θα έχουν την διάθεση και την ικανότητα να τους συζητούν, να αναλύουν την σηµασία τους, να παρεµβαίνουν σ’ αυτούς, να συνδέουν µεταξύ τους αγωνιζόµενα υποκείµενα, να στέκονται αλληλέγγυα σ’ αυτούς τους αγώνες, να τους κυκλοφορούν και εν τέλει να τους εντάσσουν σε µια στρατηγική ανάλυσης της σηµερινής καπιταλιστικής σχέσης και ενός πολιτικού προγράµµατος για την αντιπαράθεση µαζί της, στην καθηµερινότητα του σήµερα και στο αύριο.
Οι περισσότερες διαδικασίες που αναδύθηκαν µετά τον Δεκέμβρη, είτε πρόκειται για µονοθεµατικού χαρακτήρα διαδικασίες (συνέλευση αλληλεγγύης στην Κούνεβα, συνέλευση για τους συλληφθέντες, συνέλευση εργαζοµένων στα µµε και φοιτητών στα εµµε, συνέλευση για την υγεία κλπ), είτε για διαδικασίες συνελεύσεων γειτονιάς (Μπραχάµι, Περιστέρι, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Σµύρνη, κλπ). Τα νέα χαρακτηριστικά αυτών των διαδικασιών είναι αφενός, ότι δεν συγκροτήθηκαν –αν και πολιτικές κατά βάση- στην βάση των πολιτικών ταυτοτήτων, αλλά στην βάση του «κοινού» της εξέγερσης, πράγµα που τους επέτρεψε, αφετέρου, να έχουν ένα συνελευσιακό χαρακτήρα. Αυτά τα δύο στοιχεία αναδύθηκαν και ευνοήθηκαν µέσα/και από την εξέγερση. Από την άλλη, πρόκειται για διαδικασίες εδαφικοποιηµένες σ’ ένα τόπο, ή επικεντρωµένες σε µια θεµατική, που αφορούν δηλαδή συγκεκριµένα κοινωνικά υποκείµενα (κατοίκους ενός τόπου, εργαζόµενους στα µµε, κλπ), αν εξαιρέσουµε τα δύο ανοιχτά θέµατα της εξέγερσης, που συνδέουν µε ένα τρόπο την διάχυτη πολιτική υποκειµενικότητα που συµµετείχε σ’αυτή (Κούνεβα, συλληφθέντες).
Το έλλειµα αφενός µιας πολιτικής διαδικασίας που θα µπορεί να συνδέει διαφορετικές κοινωνικές διαδικασίες και να συνθέτει διαφορετικές εµπειρίες, και αφετέρου θα βάζει σαν κεντρικό το ζήτηµα των αγώνων, αυτών που εξελίσσονται ήδη και αυτών που θα γίνουν, όπως γράψαµε παραπάνω, είναι για µας φανερό.
Μιας διαδικασίας που θα συνδέει τους αγώνες όχι στην βάση µιας κοµµατικής αντίληψης, ή στην βάση λογικών πρωτοπορίας και «αλεξιπτωτισµού», αλλά το ακριβώς αντίθετο: στην βάση της αυτονοµίας των αγώνων, στην βάση της ανάγκης να συντίθενται οι εµπειρίες των αγωνιζόµενων υποκειµένων. Και να το κάνει αυτό, παίζοντας ένα µη-ηγεµονικό ρόλο, σεβόµενη τις ανάγκες και τις επιθυµίες των αγωνιζόµενων και συνδιαµορφώνοντας µαζί τους ένα πλαίσιο αλληλεγγύης.
Μ’ αυτή την έννοια δεν εννοούµε σύνδεση αγώνων πολιτικών υποκειµένων, αλλά σύνδεση κοινωνικών αγώνων στους οποίους εµπλέκονται και πολιτικά υποκείµενα.
Προκειµένου να οργανωθούν πολιτικά οι µορφές και τα περιεχόµενα που αντιστοιχούν σ’ αυτούς τους σκοπούς, παίρνουµε την πρωτοβουλία να καλέσουµε ανθρώπους που βρεθήκαµε µαζί τις µέρες του Δεκέμβρη σε πορείες, συγκρούσεις, διαδηλώσεις, καταλήψεις, συνελεύσεις, αλλά και ανθρώπους που συµφωνούν µε το παραπάνω πλαίσιο που βάλαµε, για την δηµιουργία µιας συνελευσιακού τύπου διαδικασίας. Συνεχίζοντας την παράδοση του Δεκέμβρη δε µας ενδιαφέρει µια κατά βάση πολιτική/ιδεολογική συµφωνία (λιγότερο, ή περισσότερο µίνιµουµ/µάξιµουµ) ως προϋπόθεση συµµετοχής σ’ αυτή την διαδικασία, πέρα από µερικές βασικές αρχές.
Αυτές είναι:
- ο σεβασµός στην αυτονοµία των αγωνιζόµενων υποκειµένων και στην αυτονοµία των διαφορετικών διαδικασιών.
- οι αντι-ιεραρχικά οργανωµένες δοµές και
- οι άµεσοδηµοκρατικές µορφές λήψης αποφάσεων.
Στη βάση όλων αυτών που περιγράψαµε και µε δεδοµένο ότι για να συνθέσουµε πολιτικές εµπειρίες πρέπει πρώτα να γνωριστούµε, προτείνουµε σαν πρώτες θεµατικές αυτής της συνέλευσης:
Α. Μια συζήτηση για το πώς η εξέγερση του Δεκέμβρη αλλάζει τα δεδοµένα της πολιτικής µας δραστηριότητας.
Β. Με φόντο τον Δεκέμβρη και µε ορίζοντα την κρίση, την ανταλλαγή απόψεων σχετικά µε την καινούργια κοινωνική συνθήκη που έχει διαµορφωθεί, µε σκοπό να σχεδιάσουµε και να αναπτύξουµε πρακτικές δράσεις που αντιστοιχούν σ’ αυτήν τη συνθήκη.
Όσοι/ες καταρχήν συµφωνούν µε το παραπάνω πλαίσιο, ορίζουµε µια συνάντηση για πρώτη φορά, την Κυριακή 8 Μάρτη, στις 6 η ώρα, στο κτίριο του Πολυτεχνείου.
Νοµάδες Αντιρροής
Υποβολή απάντησης