1. Εργασία και πανεπιστήμιο
Θα ξεκινήσουμε παρουσιάζοντας τις δύο κυριότερες αντιλήψεις που αφορούν τη σχέση του πανεπιστημίου με την εργασία οι οποίες υποστηρίζονται από τους πολιτικούς χώρους που δραστηριοποιούνται πολιτικά μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε σκοπό να καταρρίψουμε αυτές τις αντιλήψεις, ούτε και διαφωνούμε ουσιαστικά μαζί τους. Ο λόγος που τις παραθέτουμε είναι για να δείξουμε το πώς επιδρούν μέσα στους αγώνες και, κυρίως, πώς επιδρούν στην ιεράρχηση αυτών των αγώνων. Πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνει πιο εύκολα αντιληπτό ποιοι αγώνες δίνονται μέσα στο πανεπιστήμιο και (αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο εδώ) ποιοι αγώνες (συνήθως) δεν δίνονται μέσα σε αυτό.
i. Το πανεπιστήμιο ως κατανεμητικός μηχανισμός
Η αντίληψη αυτή βλέπει το πανεπιστήμιο να σχετίζεται με την εργασία μόνο με έναν τρόπο. Τη μελλοντική εργασία των αποφοίτων του. Θεωρεί το πανεπιστήμιο ως κεντρικό μηχανισμό κατάρτισης εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και τοποθέτησης του στην παραγωγή. Η αντίληψη αυτή βάζει στο κέντρο της πολιτικής της την αξία των πτυχίων μέσα στην αγορά εργασίας και αγωνίζεται για την υπεράσπιση των προνομίων του φοιτητικού στρώματος προσανατολισμένη κατά κύριο λόγο σε κλαδικής/συντεχνιακής φύσης αιτήματα.
ii. Το πανεπιστήμιο ως ιδεολογικός μηχανισμός
Η αντίληψη αυτή βλέπει το πανεπιστήμιο ως κατεξοχήν χώρο ενστάλαξης της κυρίαρχης ιδεολογίας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Η ιεραρχία, ο εθνικισμός, ο καριερισμός, ο ατομικισμός και άλλες κυρίαρχες αξίες εμπεδώνονται στην κοινωνία και μέσω του πανεπιστημίου. Η αντίληψη αυτή οδηγεί σε μια παρέμβαση πολιτιστικής κριτικής ή ιδεολογικής σύγκρουσης, επί του περιεχομένου, που τείνει να αγνοεί ή να υποβαθμίζει τη σχέση του πανεπιστημίου με την εργασία.
iii. Και το κίνημα τι κάνει για όλα αυτά;
Οι δύο αυτές αντιλήψεις επηρέασαν τα φοιτητικά κινήματα του παρελθόντος, υπό την πολιτική ηγεμονία της αριστεράς πάντα, σε δύο κατευθύνσεις. Αυτονόητοι σύμμαχοι θεωρήθηκαν οι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση (δάσκαλοι, καθηγητές δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αφού και οι φοιτητές είναι εκπαιδευόμενοι εργαζόμενοι) και αυτονόητη στρατηγική η συγκρότηση ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου. Στην πράξη αυτό σήμαινε τη χρονική σύμπτωση των φοιτητικών καταλήψεων με τις απεργίες της ΠΟΣΔΕΠ, της ακαδημαϊκής ιεραρχίας/γραφειοκρατίας δηλαδή, και ως ένα βαθμό την εξάρτηση του φοιτητικού κινήματος από αυτήν. Παράλληλα το φοιτητικό κίνημα δεν κατάφερε να δει έναν εν δυνάμει σύμμαχό του στους άνδρες και τις γυναίκες που υφίστανται την εκμετάλλευση και την καταπίεση στον ίδιο κοινωνικό χώρο με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, τους υπόλοιπους χειρωνακτικώς ή επισφαλώς εργαζόμενους και εργαζόμενες μέσα στα πανεπιστήμια και να βρει εκείνα τα περιεχόμενα και αιτήματα που θα το ενώσει με αυτούς. Η συντεχνιακή του αντίληψη το εμπόδισε (να προσπαθήσει) να διευρύνει το φάσμα του κινήματος στα πανεπιστήμια οριζόντια (φοιτήτριες/ες-εργαζόμενες/οι) αλλά αντίθετα το οδήγησε να το διευρύνει κάθετα (φοιτητές/τριες-καθηγητές/τριες) αναπαράγοντας έτσι στην πράξη τη διάκριση μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας.
iv. Και τη δουλειά ποιος τη βγάζει;
Παράλληλα όμως υπάρχει και αναπτύσσεται μια (μειοψηφική) άποψη η οποία μιλάει για το πανεπιστήμιο σαν έναν χώρο που υπάρχει εργασία στο εδώ και τώρα και με διάφορους τρόπους. Πρώτη και βασική διαπίστωση είναι πως το πανεπιστήμιο πέρα από «ναός της γνώσης» είναι εργοδότης, αφεντικό. Δεύτερο, ότι μεταξύ των εργαζομένων στα πανεπιστήμια υπάρχει σαφής ιεραρχία. Στην κορυφή βρίσκονται οι πρυτάνεις και οι μεγαλοκαθηγητές και στη βάση οι καθαρίστριες και οι υπόλοιποι χειρώνακτες εργάτες. Τρίτο, μεγάλο μέρος των φοιτητών και των φοιτητριών είναι παράλληλα εργαζόμενοι. Τέταρτο, στο πανεπιστήμιο υφίσταται άμισθη ή κακοπληρωμένη φοιτητική εργασία. Με λίγα λόγια, δεν μπορεί να οριστεί αυστηρά ένα «πριν» και ένα «μετά» της εργασίας σε σχέση με το πανεπιστήμιο ή το ποιους αφορά η εργασία στο πανεπιστήμιο. Αυτές οι αυταπόδεικτες διαπιστώσεις μας επιτρέπουν να θέσουμε ως φοιτητές και φοιτήτριες που θέλουμε να αγωνιστούμε μια διαφορετική στρατηγική στις συμμαχίες που θέλουμε να χτίσουμε και στα αιτήματα που θέλουμε να παλέψουμε.
Και αν μέχρι τώρα ο συντεχνιασμός ήταν μια πολυτέλεια του φοιτητικού συνδικαλισμού, η κρίση και η ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών και του κράτους αλλάζει άρδην τις συνθήκες που καλούμαστε να αντιπαλέψουμε. Καθίσταται ζήτημα επιβίωσης να αρθρώσουμε αιτήματα που να ξεκινούν από τη σκοπιά της φοιτητικής ιδιότητας αλλά να μπορούν να συγκινήσουν μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια. Και ταυτόχρονα να χτίσουμε εκείνες τις σχέσεις μέσα στα πανεπιστήμια που να ξεπερνούν τις προηγούμενες μονομέρειες και να δημιουργήσουν νέες κοινότητες αγώνα που θα είναι σε θέση να συνδέσουν τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους μέσα σε αυτά.
2. Η απόλυση της Μ.Π. και ο αγώνας για την ανάκλησή της
Το καλοκαίρι του 2010, στις 6 Ιουλίου, το αφεντικό της εταιρίας «ΣΤΑΜΑΤΙΝΑ ΑΛΕΞΙΟΥ & ΣΙΑ ΕΕ ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΙ ΚΤΙΡΙΩΝ» που έχει αναλάβει εργολαβικά τον καθαρισμό των κτιρίων της πανεπιστημιούπολης επιχειρεί για πρώτη φορά να απολύσει την εργαζόμενη Μαλκοζάτα Ποτυράλα λόγω της αγωνιστικής παρουσίας της στον χώρο εργασίας, μετά από νόμιμη άδεια ασθένειας. Η εργολάβος αρχικά προφασίστηκε δύο λόγους για την απόλυση: πρώτον ισχυρίστηκε ψευδώς ότι η Μ.Π. είχε προσληφθεί εκτάκτως λόγω της γρίπης Η1Ν1, και δεύτερον άρχισε να συκοφαντεί την εργαζόμενη υποστηρίζοντας ότι αδιαφορούσε για τη δουλειά της, ήταν τεμπέλα κλπ ώστε να δικαιολογήσει την παράνομη απόλυση. Μια βδομάδα αργότερα, στις 13/7, επιχειρεί ξανά να απολύσει την Μ.Π. επειδή διεκδίκησε την καλοκαιρινή της άδεια για να παραστεί στην κηδεία του πατέρα της στην Πολωνία. Και οι δύο αυτές απόπειρες απόλυσης ακυρώθηκαν στην πράξη λόγω της άμεσης και δυναμικής αντίδρασης αλληλέγγυων φοιτητών/εργαζομένων και μελών του σωματείου συμβασιούχων του πανεπιστημίου, παρά τη συνήθη κινηματική χαλαρότητα των καλοκαιρινών μηνών. Η απόλυση τελικά ήρθε ενώ η Μ.Π. βρισκόταν σε καλοκαιρινή άδεια. Η εργολάβος κατέθεσε την αποζημίωση της απόλυσης στις 27/7, ενώ η άδεια της εργαζόμενης έληγε στις 29/7. Πέρα από το παράνομο της απόλυσης όσο ο εργαζόμενος/η βρίσκεται σε νόμιμη άδεια, ήταν προφανές ότι η εργολάβος θέλησε να αποφύγει δράσεις αλληλεγγύης όπως αυτές των προηγούμενων εβδομάδων. Αυτή ήταν η πρώτη φάση του αγώνα, όπου η αντιστάσεις των εργαζομένων και αλληλέγγυων ήταν ακόμα ασυνεχείς και διάχυτες και δεν κατάφεραν εν τέλει να αποτρέψουν την απόλυση. Παρ’ όλα αυτά, άρχισε να σχηματίζεται μια χαλαρή κοινότητα αγώνα, που από το φθινόπωρο θα μετασχηματιζόταν στην «ανοιχτή πρωτοβουλία πανεπιστημιούπολης ενάντια στις εργολαβίες.
Σε δεύτερο χρόνο λοιπόν, ο πυρήνας των ανθρώπων που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις του καλοκαιριού (δηλαδή η απολυμένη Μ.Π. και φοιτητές/εργαζόμενοι του πανεπιστημίου) σχηματίζει την «ανοιχτή πρωτοβουλία» και αρχίζει να δραστηριοποιείται κινηματικά σε τρεις κατευθύνσεις: Αρχικά, ξεκινάει μια καμπάνια αντί-πληροφόρησης στους πανεπιστημιακούς χώρους ώστε να γνωστοποιήσει την απόλυση και να πιέσει τις επίσημες διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων. Δεύτερον, πραγματοποιεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην επιθεώρηση εργασίας ώστε να πιέσει για απόφαση υπέρ της εργαζόμενης (κάτι που καταφέρνει τελικά στις 15/10 που επιθεώρηση καταγγέλλει την απόλυση ως παράνομη). Τρίτον, προχωράει σιγά-σιγά σε πιο δυναμικές παρεμβάσεις μέσα στους χώρους του πανεπιστημίου. Σ’ αυτό το τελευταίο θα σταθούμε λίγο παραπάνω, εξηγώντας εν συντομία τη λογική αυτών των παρεμβάσεων. Πέρα από τις (προβλεπόμενες) συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ, η πρωτοβουλία αποφάσισε να προχωρήσει σε τακτικές (και απροειδοποίητες, προφανώς) καταλήψεις των γραφείων των προϊσταμένων καθαρισμού εντός των πανεπιστημιακών χώρων. Τα γραφεία αυτά ήταν πάντα το κέντρο της ρουφιανιάς, της επιτήρησης και της τρομοκράτησης των εργαζομένων – το σημείο που μαζεύονταν οι προϊστάμενοι των καθαριστριών και τα τσιράκια των εργολάβων. Συνεπώς οι καταλήψεις αυτές αφενός έστελναν ένα μήνυμα συνεχούς «ανασφάλειας» στους εργολάβους και αφετέρου μπλόκαραν μέχρι ενός σημείου την ίδια την επιτήρηση της εργασίας των καθαριστριών. Η πίεση αυτή προς την πρυτανεία και την εργολάβο έδειξε να φέρνει αποτέλεσμα στα τέλη Δεκεμβρίου. Η ΕΔΕ που είχε διαταχθεί για τις παραβιάσεις της εργατικής νομοθεσίας από την πλευρά της εργολάβου Σταματίνας Αλεξίου επιβεβαίωσε αυτά που ήδη ήταν γνωστά: α) ότι δεν καταβάλλονταν στις εργαζόμενες καθαρίστριες οι προβλεπόμενες αποδοχές ενώ αναγκάζονταν να υπογράφουν ασυμπλήρωτες λευκές αποδείξεις, β) ότι για την επιπλέον απογευματινή εργασία η Αλεξίου δεν πλήρωνε ασφαλιστικές εισφορές και γ) ότι οι εργαζόμενες αναγκάζονταν να παίρνουν άδειες άνευ αποδοχών. Η δυναμική και από τα κάτω κινητοποίηση αλληλέγγυων, φοιτητών και εργαζομένων, ανάγκασε τον αντιπρύτανη να υποσχεθεί την επαναπρόσληψη της Μ.Π. και την, έτσι κι αλλιώς σύμφωνη με το νόμο, εκδίωξη της Αλεξίου από οποιοδήποτε μελλοντικό διαγωνισμό.
Έτσι ερχόμαστε στον Φεβρουάριο του 2011, όπου όλα όσα μέχρι τότε θεωρούνταν δεδομένα αλλάζουν άρδην. Πρώτον, η Μ.Π. δεν επαναπροσλήφθηκε ποτέ, κάτι για το οποίο το πανεπιστήμιο προφασίστηκε τεχνοκρατικά/νομικίστικα κωλύματα. Δεύτερον, η Αλεξίου όχι μόνο δεν αποκλείστηκε από τον επόμενο διαγωνισμό, αλλά συνέχισε επ’ αόριστον – μέσα από συνεχείς απειλές/παρατάσεις και κομπρεμί με τους υπόλοιπους υποψήφιους εργολάβους – να διατηρείται στην εργολαβία καθαρισμού του πανεπιστημίου. Και οι κινητοποιήσεις ξεκινούν, κατά κάποιο τρόπο, απ’ το μηδέν.
3. Πώς το είδαμε
Πριν ακόμα τη συμμετοχή μας στην πρωτοβουλία είχαμε επεξεργαστεί μια συλλογική άποψη για το καθεστώς της εργασίας των καθαριστριών στα πανεπιστήμια. Εστιάσαμε σε τρία σημεία. Πρώτο, οι εργολαβικές εταιρείες καθαρισμού λειτουργούν με όρους μαφίας. Δραστηριοποιούνται σε ένα καθεστώς άτυπης ασυλίας, αφού το πανεπιστήμιο, ως εργοδότης, είναι υποχρεωμένο νομικά να μισθώνει τις υπηρεσίες τους και κανείς δεν μπορεί να τις ελέγξει. Εκμεταλλεύονται στο έπακρο την εργασία των καθαριστριών και ταυτόχρονα αυθαιρετούν κατά βούληση όσον αφορά τα δικαιώματά τους. Δεύτερο, οι καθαρίστριες εργάζονται κάτω από το συνεχές βλέμμα των ρουφιάνων/προϊσταμένων τους. Αυτοί φροντίζουν μέσα από το φόβο και την τρομοκρατία, ακόμη και τη βιαιοπραγία, να πειθαρχήσουν τις καθαρίστριες ώστε αυτές να υπομένουν τις λευκές συμβάσεις που υπογράφουν, τις άδειες που δεν παίρνουν, τις απλήρωτες υπερωρίες, τα μισά ένσημα και ό, τι άλλο. Τρίτο, η συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών και των φοιτητριών μένουν απαθείς και αδιάφοροι μπροστά σε αυτήν την κατάσταση, χωρίς να σκέφτονται ούτε λεπτό ποιες καθαρίζουν τα αμφιθέατρα και ξεσκατίζουν τις τουαλέτες του «ναού της γνώσης» και μέσα σε ποιες συνθήκες εργάζονται. Και προφανώς χωρίς να σκέφτονται ότι βρίσκονται (ή θα βρεθούν σύντομα) στην ίδια πλευρά της εργασιακής σχέσης: αυτή του εκμεταλλευόμενου.
4. Συμπεράσματα από τη συμμετοχή μας στον αγώνα
Οι παραπάνω «υποθέσεις εργασίας» είναι αλήθεια πως «βγάζουν μάτι», αν κανείς βέβαια χρησιμοποιεί τα μάτια του για κάτι άλλο πέρα απ’ το να κοιτάει την πάρτη του. Μέσα από τη συμμετοχή μας όμως στον αγώνα για την ανάκληση της απόλυσης της Μ.Π. καταλήξαμε σε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα χρήσιμα πιστεύουμε, τόσο για τη συνέχιση του αγώνα, όσο και για εκείνες και εκείνους που θέλουν να κινηθούν ανταγωνιστικά μέσα στα πανεπιστήμια, και όχι μόνο, και να μην ξεκινήσουν από το μηδέν.
i. Τα αφεντικά έχουν συνείδηση (και μάλιστα ταξική!)
Σε κάθε δράση της πρωτοβουλίας η αντίδραση της εργολάβου ήταν άμεση. Μετά την πρώτη αυθόρμητη συγκέντρωση των αλληλέγγυων έδωσε την άδεια στη Μ.Π. άμεσα, μόνο για να την απολύσει μέσα στον Αύγουστο, όταν ήταν δύσκολο να αντιδράσουμε. Μετά από τις καταλήψεις του γραφείου της προϊσταμένης/ρουφιάνας της, έστειλε γράμμα στον αντιπρύτανη που έλεγε ότι απειλήσαμε τη ζωή της και ότι θα κάψουμε το σπίτι της! Είδαμε στην πράξη τι σημαίνει τσαμπουκάς των αφεντικών: πρότεινε στον αντιπρύτανη να επαναπροσλάβει τη Μ.Π. αν το πανεπιστήμιο αποσύρει την Ε.Δ.Ε. εναντίον της! Βρισκόταν πάντα σε επικοινωνία με τους υπόλοιπους εργολάβους της πανεπιστημιούπολης και γενικότερα με το σινάφι της, ώστε να μπορεί να απομονώνει τη Μ.Π. από τις άλλες εργαζόμενες εκφοβίζοντάς τες με απόλυση. Έφτασε μέχρι το σημείο να μοιράσει ένα κείμενο υπογραφών στις καθαρίστριες που ζητούσε από αυτές να υποστηρίξουν την παραμονή της στην εργολαβία, αφού αν έρθει άλλος εργολάβος (σε συνεννόηση πάντα με την Αλεξίου), θα φέρει τις δικές του εργαζόμενες!
ii. Η κοινότητα των καθαριστριών
Μέσα από την επαφή μας με τις καθαρίστριες αντιληφθήκαμε ότι ως συλλογικό υποκείμενο χαρακτηρίζονται από πολλές αντιφάσεις. Αν και κοινοτοπία, είναι κάτι που πάντα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. Τα συλλογικά υποκείμενα σπάνια είναι ομοιογενή και τείνουν να διαψεύδουν τις στερεότυπες εικόνες που έχουμε για αυτά. Έτσι οι καθαρίστριες με τις οποίες αναπτύξαμε σχέσεις τα τελευταία χρόνια δεν ήταν όλες ούτε «υποταγμένες/βολεμένες» ούτε όλες εξεγερμένες προλετάριες. Υπήρχαν γυναίκες που ήταν αγωνίστριες και είχαν εμπειρίες αγώνα εντός και εκτός πανεπιστημίου και αυτές που φοβόντουσαν και ήθελαν να κοιτάξουν τη δουλεία τους. Αυτές που έβλεπαν με συμπάθεια την υπόθεση της Μ.Π. και αυτές που αναπαρήγαγαν την άποψη της εργολάβου ή ακόμη και ρατσιστικές απόψεις. Παράλληλα είδαμε και την άτυπη οργάνωση των καθαριστριών μεταξύ τους. Από τη μία, οι καθαρίστριες που δεν είναι ευχαριστημένες με το καθεστώς της εργασίας τους, που κάνουν παρέα και τα συζητάνε, λουφάρουν συλλογικά, προστατεύει και υπερασπίζεται η μια την άλλη. Από την άλλην, οι καθαρίστριες που συσπειρώνονται γύρω από την προϊσταμένη και την εργολάβο, βρίσκονται σε ανοιχτή κόντρα με τις υπόλοιπες. Κοινός παρανομαστής: ο φόβος (της ρουφανιάς και της τρομοκρατίας) και η μοναξιά (της έλλειψης συλλογικών αντιστάσεων).
iii. Οι δυναμικές μειοψηφίες (με την καλή την έννοια!) στα πανεπιστήμια
Η πρωτοβουλία (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές) δεν κατάφερε να κοινωνικοποιήσει το ζήτημα της απόλυσης της Μ.Π. και των εργολαβιών στην πλειοψηφία των φοιτητών και φοιτητριών της Πανεπιστημιούπολης. Η άρνηση των αριστερών δυνάμεων (εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις) να συμμετάσχουν στην πρωτοβουλία της στέρησε μια κρίσιμη μαζικότητα. Τέλος, εκτός από την απολυμένη Μ.Π. και κάποιους συμβασιούχους (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού) δεν κατάφερε να συσπειρώσει άλλους εργαζομένους. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε και την δραστηριότητα του ΠΑΜΕ, το οποίο αν και έχει επιρροή στους εργαζόμενους (η Μ.Π. συμμετείχε στο ΠΑΜΕ), ούτε μια φορά δεν το βρήκαμε στις κινητοποιήσεις, αφού, όπως μάθαμε, ήταν απασχολημένο να διασφαλίζει την κομματική του πειθαρχία στο παρασκήνιο των εργασιακών σωματείων της πανεπιστημιούπολης. Έτσι η πρωτοβουλία πλαισιώθηκε από άτομα που δραστηριοποιούνται σε στέκια και σχήματα αναρχικής/ελευθεριακής κατεύθυνσης, μεμονωμένους αριστερούς και διάφορους αγωνιστές και αγωνίστριες. Παρόλα αυτά κατάφερε να ασκήσει πίεση αρκετά δυσανάλογη προς τη μαζικότητά της (εν μέρει λόγω του ότι πανεπιστήμιο και εργολάβοι δεν ήταν συνηθισμένοι σε αγώνες τέτοιου περιεχομένου). Πίεση που φάνηκε από το γεγονός ότι η αφεντικίνα φοβήθηκε, απείλησε, έπρεπε να σκεφτεί πώς θα αντιμετωπίσει την πρωτοβουλία. Πίεση και προς το πανεπιστήμιο, αφού ο αντιπρύτανης αναγκάστηκε να δεσμευτεί στην εκδίωξη της Αλεξίου από την εργολαβία και τη βελτίωση των όρων εργασίας των καθαριστριών και ως ένα βαθμό να πράξει προς αυτήν την κατεύθυνση. Τέλος, «πίεση» και στις ίδιες τις καθαρίστριες, αφού η δημόσια δράση μας τις ανάγκασε, με τον έναν ή άλλον τρόπο, να πάρουν θέση για την απόλυση και τη σχέση τους με τα αφεντικά. Αυτή η αποτελεσματικότητα στηρίχτηκε στη καλή οργάνωση των δυνάμεών μας. Έτσι αντί να καταφύγουμε σε μια καταγγελιολογεία και την επίκληση μιας μελλοντικής μαζικότητας ή σε έναν αυτοαναφορικό ακτιβισμό, επιλέξαμε εύστοχες δράσεις τόσο σε κινηματικό όσο και θεσμικό επίπεδο. Η κατάληψη των γραφείων των προϊσταμένων μέσα στις σχολές μας έκανε ορατούς τόσο στα αφεντικά όσο και τις ίδιες τις καθαρίστριες. Ταυτόχρονα, η πίεση στις πρυτανικές αρχές με μια συγκεκριμένη ατζέντα ζητημάτων και όχι με γενικολογίες και τον ανέξοδο τσαμπουκά που συνηθίζεται στον φοιτητικό συνδικαλισμό κατάφερε να αποσπάσει δεσμεύσεις που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως προηγούμενο στην εξέλιξη του αγώνα ενάντια στις εργολαβίες στα πανεπιστήμια.
iv. Χτίζοντας σχέσεις
Η απόσταση μεταξύ πολιτικοποιημένων ατόμων και ομάδων και κοινωνικών ομάδων είναι μια πραγματικότητα. Και δεν μπορεί να απαντηθεί ούτε με την ιδεολογικοποιημένη άρνησή της, ούτε με αφηρημένα συνθήματα και διακηρύξεις. Αυτό που μπορεί να είναι η αρχή μιας απάντησης είναι η επιμονή, η συνέπεια, η παρέμβαση. Με τους εργαζόμενους στα πανεπιστήμια, ιδιαίτερα με τις καθαρίστριες, μοιραζόμαστε μια καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα μέσα στην οποία όμως μέχρι τώρα δεν συναντιόμαστε. Οι πολιτικές/κινηματικές σχέσεις δεν είναι κάποιο συμβόλαιο που υπογράφουν τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη. Είναι ακριβώς σχέσεις καθημερινότητας και τριβής. Ξεκινάνε από την καλημέρα σε ανθρώπους που οι περισσότεροι βολεύονται να αγνοούν και αναπτύσσονται, μέσα στο χρόνο, στην ανταλλαγή απόψεων, την εμπιστοσύνη, το σεβασμό, αλληλεγγύη. Αυτό το καταλάβαμε αφού εκεί που είχαμε αναπτύξει τέτοιου είδους σχέσεις από καιρό πριν, μας ήταν πιο εύκολο να επικοινωνήσουμε το ζήτημα της απόλυσης της Μ.Π., να μάθουμε πληροφορίες για το καθεστώς εργασίας και των σχέσεων εργαζομένων-ρουφιάνων-αφεντικών και τη στιγμή του αγώνα να προσεγγίσουμε περισσότερο τις καθαρίστριες.
Υστερόγραφο…
Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν συλλογική απόφαση ή επεξεργασία της πρωτοβουλία και η ευθύνη τους βαραίνει μόνο τους υπογράφοντες. Παρ’ όλα αυτά θα υποτιμούσαμε υπερβολικά τις πολιτικές διεργασίες και τις ανταλλαγές εμπειριών εντός αυτής της κοινότητας αγώνα που σχηματίζεται τα τελευταία χρόνια στην πανεπιστημιούπολη αν υποστηρίζαμε πως όλα αυτά είναι απλώς ατομικές απόψεις. Πολύ περισσότερο από ατομικές απόψεις, είναι μια πρόχειρη αποτίμηση κατακτημένων σχέσεων συλλογικοποίησης και αγώνα, το μέλλον των οποίων θα κριθεί, όπως πάντα, στους δρόμους.
από τη Σφήκα τεύχος 0 Μάης 2011
Υποβολή απάντησης