Τρίτη βράδυ, κάποιο από αυτά του Φλεβάρη με βροχή, το διπλό λεωφορείο ΠΕΡΑΜΑ-ΑΘΗΝΑ, γεμάτο κόσμο κατευθύνεται προς Πέραμα. Σε κάποια στάση ανεβαίνουν δυο ελεγκτές και αρχίζουν τον έλεγχο εισιτηρίων. Βρίσκουν κάποια ηλικιωμένη κυρία χωρίς εισιτήριο και αρχίζουν τις φωνές. Την απειλούν με πρόστιμο. Εκείνη τους λέει ότι δεν εργάζεται και δεν έχει λεφτά ούτε για να φάει. Οι ελεγκτές της λένε να κατέβει και να πάει με τα πόδια. Κάποιοι στο βάθος φωνάζουν και πλησιάζουν τους ελεγκτές. Δηλώνουν ότι και αυτοί δεν έχουν εισιτήριο, δεν προτίθενται να βγάλουν και ότι τα λεωφορεία σαν δημόσια περιουσία, τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές. Οι ελεγκτές ανεβάζουν τους τόνους και βγάζουν μπλοκ είσπραξης προστίμων. Το μπλοκ κατάσχεται σε χρόνο ρεκόρ, καθώς και άλλο ένα που βρίσκεται πάνω σε ελεγκτή. Τα έχουν χαμένα οι άνθρωποι και αρχίζουν την γκρίνια ότι και αυτοί εργαζόμενοι είναι και δε φταίνε, ενώ την ίδια στιγμή την κάνουν με μικρά βηματάκια και κατεβαίνουν από το λεωφορείο.
Η κουβέντα ανάβει μέσα στο λεωφορείο. Κάποιος πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε η παρέα που κόντραρε τους ελεγκτές, η κυρία που δεν είχε εισιτήριο, θα είχε τραβήγματα. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα έρχονται οι καλοί και θα καθαρίζουν με τους ελεγκτές; Οι μετακινήσεις μόνο γίνονται απαγορευτικές για χιλιάδες κόσμο ή η ίδια η ζωή; Τρόφιμα, λογαριασμοί, ΔΕΚΟ, νερό, υγεία, σχολεία, διόδια έχουν γίνει πονοκέφαλος. Δεν υπάρχει οικογένεια που να μην έχει άνεργο. Τα μεροκάματα έχουν χάσει πάνω από 20% της αξίας τους. Όποιος διαμαρτυρηθεί, απεργήσει ή κατέβει στο δρόμο είναι πιθανό να βρεθεί στα κάγκελα. Αυτός ο κόσμος είναι σάπιος, δεν πάει άλλο!
Περιστατικά σαν και αυτό έχουν γίνει πολλά στο κέντρο και τις γειτονιές, στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Τα αφεντικά και το κράτος προσπαθούν και μέσα από την κρίση τους να βγάλουν κέρδη. Στο όνομα της ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού του κρατικού τομέα χιλιάδες εργαζόμενοι απολύονται, γραμμές κίνησης συγκοινωνίας καταργούνται, τα εισιτήρια ακριβαίνουν 40%, εθνικοί δρόμοι δίνονται για εκμετάλλευση στους ιδιώτες και τα εισιτήρια στα διόδια απογειώνονται, καθιερώνεται 5 ευρώ για είσοδο στα νοσοκομεία…
Η αριστερά στην πλειοψηφία της για όλα αυτά απαντά αυτοαναφορικά (ΠΑΜΕ) για να μην περάσουν οι αυξήσεις και φτηνό λαϊκό εισιτήριο (ΣΥΝ κ.ά.), αναπολώντας το χαμένο κοινωνικό κράτος. Την ίδια στιγμή οι αντιστάσεις που υιοθετούνται πρέπει να δίνουν χώρο να εκφράζεται ο κόσμος του αγώνα και όχι να επιβάλλονται άτυπες πρωτοπορίες.
Μια κοινωνία σε κρίση ξαναφέρνει στην επικαιρότητα ξεχασμένες μορφές διεκδίκησης. Οι τοπικές συνελεύσεις κατοίκων διεκδικούν το άνοιγμα στις μπάρες στα διόδια, την ανταλλαγή των εισιτηρίων στα Μ.Μ.Μ., την καταστροφή των ακυρωτικών, το κράξιμο στους ελεγκτές για ελεύθερες μετακινήσεις. Την άρνηση των 5 ευρώ και το μπλοκάρισμα των ταμείων στα νοσοκομεία για ελεύθερη πρόσβαση στην υγεία. Την άρνηση των πλειστηριασμών για χρέη στο κράτος. Ακόμα και τα λιγότερο δημοφιλή σαμποτάζ στα ρολόγια της ΔΕΗ, του ΟΤΕ και της ΕΥΔΑΠ όπως και την απαλλοτρίωση τροφίμων και ρούχων από τα ράφια στα Supermarket. Η δύναμη βρίσκεται στην ενότητα των από κάτω και όχι στο ατομικό βόλεμα. Το ατομικό πρέπει και μπορεί να εκφράζεται μέσα από το συλλογικό. Το τοπικό, όπου υπάρχουν αγώνες για αυτομείωση, πρέπει να ριζώσει, ενώ την ίδια στιγμή να συναντηθεί με άλλες κοινές δράσεις και να εκφραστεί κεντρικά. Η γλώσσα επικοινωνίας να είναι όσο το δυνατό απλή και κατανοητή. Οι δράσεις να μπορούν να χωράνε όποιο θα ήθελε να συμμετέχει, ενώ παράλληλα να οξύνει την κατάσταση με τον κόσμο της κυριαρχίας, απαντώντας στις ανάγκες των πολλών. Η διαφορετικότητα δεν είναι απαραίτητα ανταγωνιστική, μπορεί να είναι πλούτος. Πολιτικαντισμοί, παραγωγισμοί, τσαμπουκάδες δε χωράνε. Οι διαφορετικές εμπειρίες, τα διαφορετικά σχέδια, τα διαφορετικά ατομικά θέλω κάνουν δύσκολη την προσπάθεια. Κανείς όμως δεν μπαίνει στον ταξικό πόλεμο, επειδή αυτός είναι εύκολος ή δύσκολος. Μπαίνει γιατί είναι υποχρεωμένος στην ταξική κοινωνία να διαλέξει στρατόπεδο.
Στην ιστορία πάντα υπήρχαν δυο κόσμοι. Ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας και ο κόσμος του αγώνα των εκμεταλλευόμενων και της αντιεξουσίας. Οι μικρές και μεγάλες μάχες για επιβίωση, χωρίς την παραίτηση της κατάργησης της μισθωτής σκλαβιάς, προετοιμάζουν το έδαφος για μια κοινωνία της ισότητας και της ελευθερίας.
Σ.
από τη Σφήκα τεύχος 0 Μάης 2011
Υποβολή απάντησης