επανάσταση χωρίς αυτοκριτική δε γίνεται.
Όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρχε μια κινηματική κατάχρηση του όρου χούντα. Και ο γράφων και πολλοί δίπλα του σε δημόσιους χώρους “λαΐκισαν” με τον συναισθηματικά φορτισμένο αυτό όρο για να καταδείξουν την ιστορική συνέχεια του αστικού καθεστώτος, σε μια εποχή που η κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις κοινωνικές σχέσεις παίρνει όλο και πιο δικτατορικές, ολοκληρωτικές μορφές, χωρίς να βασίζεται στη συναίνεση των “πιο κάτω” τάξεων. Πιο political correct όροι είναι “καθεστώς έκτακτης ανάγκης”, ή “ολοκληρωτισμός της δημοκρατίας” ή “κοινοβουλευτική χούντα” κτλ. που χρησιμοποιεί ορθά ο α/α/α χώρος στο λόγο του.
Το θέμα όμως είναι ότι η δημοκρατία ως διαχωρισμένη πολιτική σφαίρα οργάνωσης των καπιταλιστικών σχέσεων συνεχίζει με κλυδωνισμούς να κυριαρχεί. Μετά από ένα χρόνο ταραχών που επιζητούσαν το κάψιμο της Βουλής, μαζικών συνελεύσεων που προωθούσαν τη λογική της οριζοντιότητας στον τρόπο λήψης αποφάσεων κι ενός διάχυτου, διαταξικού και πλειοψηφικού κλίματος “οι πολιτικοί είναι λαμόγια, που θέλουν κρέμασμα”, φτάσαμε στις αρχές του Μαΐου του 2012 όλη η κοινωνία να ασχολείται και πάλι με τις εκλογές και να ελπίζει πώς ότι δεν κατάφερε στους δρόμους, θα το πετύχει μέσα από τους κάλπες. Ακόμα κι ο α/α/α χώρος που συγκροτείται πολιτικά ενάντια στις εκλογικές αυταπάτες, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά μπλέκει με το ζήτημα, μέσω της εργαλειακής ψήφου σε οτιδήποτε θα μειώσει το ποσοστό της χρυσής αυγής.
Το αποτέλεσμα είναι δεδομένο: Στις 7 Μάη το νέο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει θα επικαλεστεί την ευρεία δημοκρατική νομιμοποίηση για να εξαπολύσει έναν πραγματικό Αρμαγεδδόνα νέων μέτρων, μπροστά στα οποία τα προβλεπόμενα στο 2ο μνημόνιο της 12ης Φλεβάρη θα μας φαίνονται εργασιακός παράδεισος. Ο αριστερός αντίλογος όσων επίσης υφίστανται και γνωρίζουν για την εξέλιξη του πολέμου, είναι ότι μέσω των εκλογών μπορεί να εκφραστεί το “μαύρο στα κόμματα του μνημονίου” και να δημιουργήσει συνθήκες πολιτικής αστάθειας που θα ευνοήσουν την ταξική πάλη στους δρόμους.
Ισχύει καταρχήν ότι το διαταξικό πλήθος που κινητοποιείται τον τελευταίο χρόνο έχει δείξει αυξημένες δυνατότητες παρέμβασης και εκτροπής μαζικών, θεαματικών διαδικασιών που ως τώρα τις μονοπωλούσε η καπιταλιστική ομαλότητα (π.χ. παρελάσεις). Δεν αποκλείεται λοιπόν η μεγάλη κοινωνική δύναμη του πλήθους των πλατειών κι ο συντονισμένος, αλλά χωρίς κάποιο οργανωτικό κέντρο, τρόπος παρέμβασης του στις δημόσιες εξελίξεις, να σημαδέψει κι αυτές τις εκλογές (από την άλλη οι γιαγιάδες και οι παππούδες που θα ψηφίζουν μέχρι την συντέλεια του κόσμου μπλε και πράσινους δεν είναι ένα μικρό εκλογικό ποσοστό). Τα αφεντικά το γνωρίζουν και τους ανησυχεί. Γι’ αυτό φροντίζουν οι μάχες να δίνονται σε δικό τους έδαφος: Στα συλλαλητήρια της ΓΣΕΕ. Στο μπατσοκρατούμενο κέντρο της μητρόπολης (κι όχι στις γειτονιές). Σε ημερομηνίες ορόσημα ψήφισης των νομοσχεδίων. Και την στιγμή που θα το επιλέξουν, στις κάλπες.
Γιατί αν κάτι έχει αποδείξει το πολιτικό σύστημα τον τελευταίο χρόνο είναι ότι έχει εφεδρείες για να αντέξει την πίεση του πλήθους: Δεν φτάνει το ΠΑΣΟΚ; Κυβέρνηση εθνικής ενότητας ΠΑΣΟΚ- ΝΔ -ΛΑ.Ο.Σ. Δεν φτάνουν ούτε αυτές; Υπάρχουν “αντιμνημονιακές” εφεδρείες αριστερά και δεξιά που όταν οι δανειστές θα απειλούν (και πολύ σύντομα, κάτι ομόλογα δεν λήγουν γύρω στα μέσα Μάη;) με πάγωμα μισθών και συντάξεων θα συσπειρωθούν γύρω από το μέγα εθνικό διακύβευμα της τήρησης της καπιταλιστικής τάξης. Ο Κουβέλης με τον εργοδοτικό συρφετό των ρουφιανο-διανοούμενων του Μάη του ’68 και του Πολυτεχνείου που έχει μαζέψει στο κόμμα του, διαλαλεί σε όλους τους τόνους την πίστη στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ο Καμμένος έχοντας αναδείξει το μεταναστευτικό ως νο1 θέμα στην ατζέντα του, δεν είναι και τόσο δύσκολο να πειστεί κι αυτός να υποστηρίξει την εθνική ενότητα ενάντια στους “ξένους”.
Και στην τελική, η είσοδος των μαφιόζων νεοναζί στο Κοινοβούλιο, δυστυχώς μέσω της αντιμνημονιακής ψήφου, διασφαλίζει στο κόμμα της τάξης που θα κυβερνήσει μια αυξημένη κοινωνική δύναμη αντιμετώπισης των ταραχών που θα προκύψουν σε περίπτωση κυβερνητική αστάθειας. Από τη μια ως (παρα)κρατικός βραχίονας ένοπλης αντιμετώπισης του προλεταριακού κινδύνου, εκεί που θα φτάσουν στα όρια τους οι μπάτσοι. Από την άλλη ως “φασιστικός μπαμπούλας” που θα συσπειρώνει το κόμμα της τάξης, έτσι ώστε να προωθεί τον εκφασισμό της κοινωνίας (βλ. τη ναζιστική ρητορική για την υγειονομική βόμβα των παράνομων μεταναστριών που πηδάνε οι Ελληνάρες) με νόμιμες, δημοκρατικές μεθόδους.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε (και) σε αυτές τις εκλογές είναι ότι θα είναι… οι τελευταίες. Ότι θα είναι, δηλαδή, ο τρόπος εξάντλησης και των τελευταίων δημοκρατικών αυταπατών της προλεταριακής τάσης που συγκροτείται μέσα από το διαταξικό πλήθος. Τα περιθώρια στενεύουν, οι καβάτζες εξαντλούνται,οι συλλογικές συμβάσεις μπαίνουν στο μουσείο του εργατικού κινήματος, οι μισθοί δεν (θα) φτάνουν ούτε για την μεταφορά και την σίτιση μας στον τόπο εργασίας, οι άνεργοι ήδη κανιβαλίζουν μεταξύ τους (βλ. την εμφύλια βια στον χώρο της Θεσσαλονίκης) και οι καθημερινές αυτοκτονίες μας υπενθυμίζουν ότι επιβίωση χωρίς ζωή και αγώνα για ζωή ισούται με θάνατο.
Η κάλπη έβγαλε (προσεχώς) εμφύλιο
Ένα από τα λίγα ενδιαφέροντα που έμαθα από την ακαδημαϊκή μου θητεία στο «μαρξιστικό παρακράτος» της Παντείου ήταν η θεωρία για τις πολιτικές/εκλογικές διαιρετικές τομές που (ανα)δημιουργούνται στο κοινωνικό/εκλογικό σώμα ανά διάφορες ιστορικές περιόδους.
Την μεταφέρω χοντρικά: Μετά από ένα σημείο τομή στην κοινωνική κίνηση/ταξική πάλη (π.χ. Πολυτεχνείο ’73) δημιουργούνται ισχυρές διαιρετικές τομές που τέμνουν κάθετα την κοινωνία και την εκλογική της τοποθέτηση (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) για μια ιστορική περίοδο (μεταπολίτευση). Αυτές οι τομές συνήθως δεν εμφανίζονται στις πρώτες εκλογές (1974) μετά το σημείο-τομή, όπου οι παλιές διαιρετικές τομές (μετά τον εμφύλιο: κράτος της δεξιάς – δημοκρατικό κέντρο) διατηρούν τις δυνάμεις τους, αλλά στις μεθεπόμενες (1977).Οι νέες τομές έρχονται να αναδημιουργήσουν το πολιτικό σκηνικό και τις συνέχειες που αυτό εμφανίζει (δεξιά – αριστερά – κέντρο).
Στην ιστορική περίοδο που διανύουμε μπορούμε να εντοπίσουμε ένα τέτοιο σημείο-τομή. Την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, την αντεπανάσταση των αφεντικών που ακολούθησε (κρίση-μνημόνιο) και την έντονη κοινωνική κινητικότητα των από τα κάτω (πλατείες) για να αντιμετωπίσουν την τελευταία. Στις πρώτες εκλογές οι παλιές διαιρετικές τομές του δικομματισμού διατηρήθηκαν ανέπαφες. Σε αυτές έχασαν το κοινωνικό τους έδαφος. Η νέα διαιρετική τομή που τέμνει κάθετα την ελληνική κοινωνία κωδικοποιείται ως «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», αλλά πολύ σύντομα η αστική τάξη θα φροντίσει να πάρει τη μορφή «παραμονή ή έξοδο» από την Ε.Ε.
Οι «φιλοευρωπαϊκές» θα υπερασπιστούν την νεοφιλελεύθερη διαχείριση της κρίσης, μπροστά στην «κόλαση της πτώχευσης» και θα βασιστούν πάνω στις φοβίες του καταρρέοντος μικροαστισμού για να επιβάλλουν την τάξη και να επιτεθούν στο πολυεθνικό προλεταριάτο αυτού του σημείου των Βαλκανίων. Οι «αντιευρωπαϊκές» θα υπερασπιστούν την ανάγκη της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης εκτός ευρωζώνης, με μια νεφελώδη νέο-σοσιαλδημοκρατική, πράσινη προοπτική που δεν ενθουσιάζει καθόλου τη ντόπια αστική τάξη, αλλά ίσως αναγκαστεί να την αποδεχτεί ως πατριωτική εναλλακτική λόγω της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Και πάμε πιο συγκεκριμένα στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Πρώτη δύναμη: Μαγιάτικο μπανάκι στην παραλία
Πλειοψηφική κοινωνική δύναμη αναδείχθηκε για άλλη μια φορά μετά τον Δεκέμβρη του 2008 η απαξίωση του πολιτικού συστήματος, ειδικότερα από μεγάλο ποσοστό νεολαίας, μέσω της αποχής από την εκλογική διαδικασία (3,5 εκατομμύρια άνθρωποι είμαστε). Οι παραλίες ήταν γεμάτες από κόσμο, στις αρχές Μαΐου, στις πιο πολωμένες εκλογές μετά το ’74. Δεν πρόκειται φυσικά ούτε για συνειδητή «επαναστατική» αποχή, αλλά ούτε και για «μικροαστικό σταρχιδισμό». Όλοι στην Ελλάδα της κρίσης και της χρεοκοπίας ζούμε, οπότε και η πολιτική (ως αλλοτριωμένη διαχωρισμένη δραστηριότητα) κυνηγά και αποικιοποιεί κάθε σημείο της καθημερινότητας μας. Όμως το ευρισκόμενο σε βαθιά κρίση πολιτικό σύστημα, αδυνατεί να ενσωματώσει μεγάλο ποσοστό νεολαίας (και όχι μόνο) που του γυρίζει την πλάτη. Ένα καινούριο μικρό κόμμα (Πειρατές) είναι αυτό που έχει κατανοήσει καλύτερα αυτόν τον πλειοψηφικό κοινωνικό παλμό και προτείνει ένα μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος σε μια κατεύθυνση ψηφιακής αμεσο-δημοκρατίας (και λίγο οι Οικολόγοι-Πράσινοι. Κάτι είχε μυριστεί και ο πρωτοπόρος Γιωργάκης, αλλά του χάλασε τα σχέδια η πουτάνα η χρεοκοπία).
Ποτέ ξανά ΠΑΣΟΚ
Οι «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις καταποντίστηκαν από την εκλογική κίνηση του υπόλοιπου πλήθους που συμμετείχε στην εκλογική διαδικασία και το οποίο έριξε ένα πληθωρικό «μαύρο», αντίστοιχο της «γιούχας» που τρώνε οι πολιτικοί του μνημονίου όπου εμφανίζονται τον τελευταίο 1,5 χρόνο. Δεν κατάφεραν (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) καν να διατηρήσουν ένα ποσοστό κοντά στο 40% που θα τους έδινε μαζί με το μπόνους των 50 εδρών μια εθνικοσωτήρια κυβέρνηση συνεργασίας.
Επόμενο σενάριο για το πολιτικό σύστημα να ενεργοποιηθούν τα αντιμνημονιακά αλλά «φιλοευρωπαϊκά» σωσίβια (Καμμένος-Κουβέλης) που απορρόφησαν μεγάλο ποσοστό της εκλογικής του δύναμης. Αυτό δεν βολεύει να γίνει άμεσα, αν θέλουν αυτά τα δυο κόμματα να παίξουν σοβαρά στο νέο πολιτικό σκηνικό. Χρειάζεται είτε μια τρομερή απειλή που θα τους αναγκάσει να προτάξουν πρώτα την «φιλοευρωπαϊκή» τους ταυτότητα, δηλαδή να παγώσουν οι δανειστές μισθούς και συντάξεις, να αρχίσει ο πανζουρλισμός και να «σώσουν» για άλλη μια φορά τη χώρα. Είτε δεύτερες εκλογές με το φάντασμα της παύσης πληρωμών που θα συσπειρώσει σε κυβερνητική τροχιά το κομμάτι του πληθυσμού που απαιτεί ευρωπαϊκή τάξη και ασφάλεια κι ελπίζει στην «έξοδο από την κρίση». Μέσα στην συστημική τρομοκρατία που χρειάζεται να εξαπολυθεί για να βγει κυβέρνηση, δεν μπορεί να αποκλειστεί και το ενδεχόμενο κάποιας κρατικής προβοκάτσιας σε βάρος των μεταναστών παράνομων εργατών. Τα ευρωπαϊκά αφεντικά έχουν διάφορα ζητήματα που τους απασχολούν (ο Σαρκοζί ήταν πυλώνας του γαλλογερμανικού σχεδίου για την αντιμετώπιση της κρίσης), αλλά δεν θα αργήσουν να ασχοληθούν με την πάρτη μας και να μας τραβήξουν το αυτί για τις μαλακίες που ψηφίζουμε.
Είναι σέξυ, είναι σέξυ να ψηφίζεις τον Αλέξη
Ο ΣΥΡΙΖΑ από άθροισμα κομματιδίων και γκρουπούσκουλων της μη σταλινικής αριστεράς εκτινάχθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση με 1 εκατομμύριο ψηφοφόρους, εκμεταλλευόμενο τόσο την αντιμνημονιακή ψήφο του κόσμου του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ, όσο κι εκφράζοντας στις κάλπες την δυναμική του κόσμου των πλατειών (βλ. και την ενδιαφέρουσα ανάλυση εδώ). Το «ενάντια στο μνημόνιο – υπέρ της Ευρώπης» μπορεί να ακούγεται μια χαρά σε μικροαστικά αυτιά, αλλά δεν μπορεί να σταθεί σοβαρά όσο θα προχωράει η κρίση και έτσι θα χρειαστεί μια πιο συγκεκριμένη τοποθέτηση που θα κρίνει την σταθερότητα ή όχι της μαζικής δυναμικής του στο νέο πολιτικό σκηνικό (προς το παρόν μπορεί να παίζει για λίγες μέρες τις «κουμπάρες» -προοπτική αριστερής κυβέρνησης το ονομάζει- με ΚΚΕ, οικολόγους και ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Το ΚΚΕ δε θέλει, η βάση του θα πεθάνει από βαρεμάρα;
Οι σταλινικοί από την άλλη μπορεί να τοποθετούνται αρκετά στιβαρά στο «αντιευρωπαϊκό στρατόπεδο», όμως ως παλιές πουτάνες γνωρίζουν ότι δεν το έχουν να διαχειριστούν μια τέτοια προοπτική διαχείρισης της κρίσης. Η οχύρωση πίσω από τη γραμμή του «εμείς-εμείς οι μόνοι ταξικά συνεπείς» όμως εξαντλεί τα ψωμιά της και αν δεν υπάρξει αλλαγή στρατηγικής, η εκλογική σταθερότητα θα δώσει τη θέση της στο φυλλοροϊσμα των συμπαθούντων του προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια αλλαγή ηγεσίας είναι το πιο εύκολο, το δύσκολο είναι να επιχειρηθεί μια πιο ενιαιομετωπική προσέγγιση σε κινηματικό επίπεδο παράλληλα με τη διατήρηση της σταλινικής γραμμής.
Ο κοινωνικά αναβαπτισμένος ρόλος των ταγματασφαλητών
Οι χρυσαυγίτες απόγονοι των Χιτών φόρεσαν κι αυτοί το αντιμνημονιακό – αντιευρωπαϊκό κοστούμι και βρήκαν κοντά μισό εκατομμύριο ευήκοα αυτιά. Πρέπει να διακρίνουμε δυο διαφορετικά επίπεδα: Από τη μια υπάρχει η διαιρετική τομή του εμφυλίου στην ελληνική κοινωνία. Το ακροδεξιό στρατόπεδο πάντα κινιόταν γύρω στο 7% που κινείται και η Χρυσή Αυγή, που και που τους έπαιρνε η ΝΔ, τα τελευταία χρόνια τους εξέφραζε το ΛΑΟΣ. Οι χρυσαυγίτες τώρα εξέφρασαν χωρίς αναστολές το βασικό σχέδιο το οποίο η αστική τάξη σχεδιάζει να εφαρμόσει ενάντια στον πλεονάζον πολυεθνικό προλεταριακό πληθυσμό (την φυλάκιση και την εξόντωση του) και γι’ αυτό τον λόγο επιβραβεύθηκαν από το σύστημα. Το οποίο σύστημα επίσης βολεύεται να έχει και μια ναζιστική απειλή που θα μεταμορφώνει σε συμπαθείς δημοκρατικές φιγούρες την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχοϊδη που τους είχαμε «συκοφαντήσει» αρκετά ως φασίστες τελευταία.
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, η αντιμνημονιακή υποστήριξη στην Χρυσή Αυγή δεν πατάει πάνω στην τομή του εμφυλίου, αλλά στην ρατσιστική προδιάθεση της πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, σε συνθήκες κοινωνικού κανιβαλισμού και εκφασισμού (βλ. και την αντιμετώπιση των μεταναστριών οροθετικών). Δεξιάς και αριστερής, όπως δείχνουν τα υψηλά ποσοστά των νεοναζί στις εργατογειτονιές του Πέραματος της Νίκαιας, της Πάτρας της Θεσσαλονίκης κ.α. Οπότε δεν αρκεί να «ξεσκεπάζουμε» τη βρώμικη ναζιστική τους ιστορία και να τους πλακώνουμε όπου μπορούμε, αλλά χρειάζεται παράλληλα να δώσουμε σοβαρή πολιτική μάχη στο εσωτερικό της εργατικής τάξης για να ηττηθεί πολιτικά ο ρατσισμός απέναντι στους μετανάστες. Και για να φτάσουμε εκεί πρέπει να αναγνωρίσουμε τον κοινωνικά αναβαπτισμένο ρόλο τους και να μην τους υποτιμάμε ως «παρακρατική συμμορία».
Το σίγουρο πλέον είναι ότι τα πράγματα αγριεύουν και την κοινωνική και εκλογική άνοδο των ναζί θα την συναντήσουμε με αρκετά οδυνηρό τρόπο μπροστά μας στους αγώνες της επόμενης μέρας. Ήδη από τον Δεκέμβρη του ’08 είχε φανεί ότι το φασιστικό παρακράτος αποτελεί την πιο αξιόπιστη και σταθερή επιλογή του ελληνικού κράτους απέναντι στην προλεταριακή απειλή. Όσο θα αυξάνεται η δύναμη μας ως ανταγωνιστικό κίνημα και οι σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις διαχείρισης της κρίσης θα τρώνε τα μούτρα τους, τόσο θα δυναμώνει και το φασιστικό στρατόπεδο.
Μετά και το εκλογικό τέλος της μεταπολίτευσης η ιστορία που μας περιμένει φαίνεται να κάνει μια βουτιά στο παρελθόν και να επιστρέφει στην εμφύλια σύγκρουση. Παλαιά στρατόπεδα θα αναμετρηθούμε ξανά με νέους όρους. Αν στόχος του κεφαλαίου είναι να μετατρέψει το ερώτημα «ναι ή όχι στο μνημόνιο» σε «ναι ή όχι στην Ευρώπη» και «ναι η όχι στους λαθρομετανάστες», δικός μας στόχος παραμένει η ενδυνάμωση των προλεταριακών αγώνων και εξεγέρσεων σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. Αν στο ερώτημα «εμείς ή αυτοί», το «αυτοί» παίρνει την πιθηκοειδής μορφή του χαπακωμένου Ελληνάρα μαχαιροβγάλτη μαφίοζου στρατόμπατσου bonehead, εμείς θα ριχτούμε με μεγαλύτερη ένταση στον πόλεμο τραγουδώντας για τους μπάσταρδους φίλους/ες που γνωρίσαμε παίζοντας άφοβα στις παλιές μας γειτονιές.
http://www.polyergaleio.blogspot.com/2012/05/blog-post.html
έχω μια ένσταση στο παραπάνω σχόλιο σχετικά με την αποχή. Νομίζω ότι παρουσιάζεται πιο φουσκωμένη απότι είναι στη πραγματικότητα. 34,90% τώρα 31,76% το 2009, 25,85% το 2007 σύμφωνα με κάποια πρόχειρα στοιχεία που βρήκα. Θεωρώ πως οι εκλογικοί κατάλογοι δεν ανανεώνονται έγκαιρα και εμφανίζουν σκοπίμως πλασματικό ύπερ-πληθυσμό. Συγχρόνως εντός αυτής είναι κατηγορίες “εκτός παιχνιδιού” (υπερήλικοι,μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού κ.λ.π.). Από αυτή την άποψη δεν είναι πλειοψηφική όσο και αν το γουστάρει η αναρχία. Από την άλλη δε παύει να σημαίνει πως όντως αυξάνεται με απόλυτους αριθμούς και ο κόσμος γυρνάει τη πλάτη του στη πολιτική.
ακολουθούν 2-3 πηγές που εντόπισα στο διαδίκτυο και επιρρώνουν το επιχείρημα μου:
Α. Ενδεικτική του πόσο στρεβλή είναι η απεικόνιση του εκλογικού σώματος, είναι μια προχθεσινή τοποθέτηση του κορυφαίου εκλογολόγου Ηλ. Νικολακόπουλου. Εξετίμησε πως οι Ελληνες υπήκοοι που έχουν δικαίωμα ψήφου είναι περίπου 8,3 εκατ. πολίτες, όταν στους εκλογικούς καταλόγους εμφανίστηκαν ακόμη και την προηγούμενη Κυριακή 9,8 εκατ.! Αφησε έτσι να εννοηθεί ότι με τη νέα απογραφή θα μπορούσε να διαλυθεί το χάος που επικρατεί όχι μόνο στη δυνατότητα ελέγχου του πραγματικού εκλογικού σώματος, αλλά ακόμη και του υπολογισμού των εγγεγραμμένων που μας κοιτάζουν από… ψηλά. Ιδού γιατί οι ευθύνες της ΕΛΣΤΑΤ δεν είναι όχι μόνον συνταγματικές αλλά αντικειμενικά βαρύτατες…
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Β.
Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι εδώ και μια δεκαετία οι εκλογικοί κατάλογοι επί της ουσίας δεν έχουν εκκαθαριστεί ακόμη και από τους εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που έχουν περάσει στον άλλο κόσμο!
ΠΗΓΉ: http://athenstock.blogspot.com/2012/05/2011_10.html
Γ.
Ανανέωση εκλογικών καταλόγων
Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν με την ΕΛΣΤΑΤ, αλλά και συνεχίζονται και με τους νέους εκλογικούς καταλόγους που θα προκύψουν από την τελευταία αναθεώρησή τους. Ηδη, το υπουργείο Εσωτερικών με επείγουσα εγκύκλιό του, όπως έχει ήδη γράψει η aftodioikisi.gr, ζητεί από τις υπηρεσίες να επισπεύσουν τη σχετικές διαδικασίες, έτσι ώστε να προλάβουν τις ημερομηνίες που προβλέπονται από την εκλογική νομοθεσία. Συγκεκριμένα καλεί τους Δήμους έως και τις 18 Μαίου αντί την 25η που προβλεπόταν αρχικά να έχουν στείλει τις αλλαγές που έχουν γίνει στα δημοτολόγια έως την 30η Απριλίου ώστε να διορθωθούν οι εκλογικοί κατάλογοι.
ΠΗΓΗ: axiaplus.gr