Μετά την «απορρύθμιση» των προηγούμενων Κυβερνήσεων, οι οποίες στέρησαν από τα ασφαλιστικά ταμεία τη δυνατότητα διατήρησης δικών τους υπηρεσιών παροχής περίθαλψης (ΕΟΠΥΥ, ΙΚΑ κλπ), διέλυσαν τις μονάδες υγείας του ΙΚΑ, έκλεισαν Νοσοκομεία και δομές Πρωτοβάθμιας Περίθαλψης και έδωσαν μεγάλη ώθηση στο ιδιωτικό σκέλος των Υπηρεσιών Περίθαλψης αυξάνοντας την ψαλίδα στην ήδη παρεχόμενη περίθαλψη δύο ταχυτήτων, ήρθε η ώρα να αποκατασταθούν οι όποιες παρενέργειες της απότομης προσαρμογής.
Οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας, συνεχιστές της προσπάθειας ομαλής λειτουργίας της καπιταλιστικής μηχανής, βρίσκονται μπροστά στα χρόνια αφενός προβλήματα ενός συστήματος (στο οποίο και οι ίδιοι έκαναν πολλά χρόνια κριτική με μεγαλόσχημες φιλοεργατικές και εξισωτικές εξαγγελίες), και στα οξέα προβλήματα της κρίσης και της αιφνίδιας απορρύθμισης αφετέρου. O μειωμένος αριθμός προσωπικού και δομών του ΙΚΑ (από 7.000 γιατροί έχουν μείνει λιγότεροι από 3000) έρχεται να αντιμετωπίσει όχι μόνο τις προηγούμενες ανάγκες (τα πολυιατρεία του ΙΚΑ ήταν η μόνη οργανωμένη δομή Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας στις πόλεις για τους ασφαλισμένους του μεγαλύτερου Ταμείου της χώρας) αλλά και αυτές του πάλαι ποτέ Δημοσίου (ΟΠΑΔ), του ΟΓΑ και των υπόλοιπων ταμείων. Επιπλέον, τα κοινωνικά στρώματα που έχουν πληγεί από την κρίση αναζητούν υπηρεσίες περίθαλψης πλέον σχεδόν αποκλειστικά από τις κρατικές δομές, (οι οποίες βέβαια συνεχίζουν να μην είναι τζάμπα για όλους καθώς συνεχίζουν να υπάρχουν κλειστές πόρτες που ανοίγουν με φακελάκι) με αποτέλεσμα αυτές να έχουν οδηγηθεί σε πλήρη κατάρρευση δεδομένης της υποβάθμισης σε προσωπικό, αναλώσιμα υλικά, υποδομές και εν γένει της υποχρηματοδότησης! Τα πτωχοκομεία υπολειτουργούν. Οι λίγες κρατικές δομές που διατηρούν ένα υψηλό επίπεδο υπηρεσιών (πολύ μακριά από το να είναι Δημόσιες) παραμένουν για αυτούς που «τα έχουν» και έχουν τη δυνατότητα είτε να λαδώσουν, είτε να παρακάμψουν τις σειρές επισκεπτόμενοι τα Απογευματινά Ιατρεία του ΕΣΥ ή τα Ιδιωτικά των Πανεπιστημιακών, (όταν βέβαια δεν προσανατολίζονται στον ιδιωτικό τομέα).
Από την άλλη, οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, εξουθενωμένοι, δουλεύουν άπειρες ώρες, έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ρεπό, 8ωρο, ξεκούραση, ζωή… Πλήρως απογοητευμένοι από τις συνθήκες εργασίας και τις προοπτικές, αναζητούν διεξόδους σε ατομικές λύσεις. Οι εκφράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, αν και όλο πιο συχνές, δυστυχώς όλο και περισσότερο παίρνουν το χαρακτήρα και αυτές της ατομικής στάσης.
Δε χρειάζεται βέβαια να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι το μίγμα είναι εκρηκτικό. Το καταλαβαίνουν σίγουρα και οι Κυβερνόντες, ότι όσο και αν κατορθώνουν να διατηρούν την κοινωνική ειρήνη, αυτή είναι ιδιαίτερα εύθραυστη. Όσο κι αν είναι φανερό ότι οι περισσότεροι προσμένουν ξανά σε μια πολιτική- εκλογική λύση τίποτα δεν αποκλείει νέες εκρήξεις όπως αυτές των προηγούμενων ετών. Και ο χώρος της Περίθαλψης αφορά τους πάντες.
Αυτή είναι η κατάσταση την οποία έρχονται οι κυβερνόντες να ρυθμίσουν με τους δύο νόμους, αυτόν για τις ΤΟΜΥ και αυτόν για τη «Νέα ρύθμιση του ωραρίου εργασίας των γιατρών του ΕΣΥ».
Τοπικές Μονάδες Υγείας, ή Τοπικές Μονάδες Διαχείρισης της Κρίσης.
Όσον αφορά το νόμο για την ΠΦΥ (Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας) η κατάσταση είναι απίθανη. Αναλογιζόμενοι το επείγον της κατάστασης, δε διστάζουν να στήσουν μια πελώρια δομή, πάνω στην οποία θα στήσουν τη λειτουργία ενός ολόκληρου κρατικού συστήματος ΠΦΥ, με ΕΣΠΑ!!! Με δύο 2ετείς συμβάσεις!!! Τα πτωχοκομεία πρέπει να οργανωθούν άμεσα, ας είναι και όπως όπως, και αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και οι δανειστές τους που σπεύδουν να αποδεχτούν μια λύση αταίριαστη με τις αρχές τους.
Καμία κουβέντα βέβαια για την επάνοδο στο προηγούμενο καθεστώς, για την επαναλειτουργία των πολυϊατρείων του ΙΚΑ! Οι εργασιακές σχέσεις αορίστου χρόνου, (που έκαναν θεσμικά πολύ δύσκολες τις απολύσεις), το μονοπώλιο, (καθώς οι ασθενείς ήταν δικτυωμένοι αποκλειστικά με τους γιατρούς του ΙΚΑ – αναγκαζόμενοι πολλές φορές να επισκέπτονται τα ιδιωτικά τους ιατρεία προκειμένου να εξυπηρετηθούν – ενώ η διεκπεραίωση διαγνωστική και θεραπευτική γινόταν αναγκαστικά μέσω δομών υγείας του ΙΚΑ), και τέλος ο πελατειακός – κομματικός συνδικαλισμός (που υποσχόταν την διαιώνιση της κατάστασης), ήταν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο είχε βασιστεί η οργάνωση της προηγούμενης κατάστασης. Το ομολογουμένως μεγάλο κόστος για τον κύριο εργοδότη το κράτος κάνουν αδιανόητη την επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς ακόμα και για τους νοσταλγούς της.
Ούτως ή άλλως, οι μάσκες των ιδεολογημάτων για Δημόσια δωρεάν περίθαλψη, ισότιμη και αξιοπρεπή περίθαλψη για όλους, αλλά και πιο ειδικά για Οικογενειακό Γιατρό και Ολιστική (sic) Ιατρική, Διακηρύξεις της Άλμα Άτα, κλπ, έχουν πέσει από καιρό. Εμφανίζονται μόνο ως εξαγγελίες και πουθενά ως ζητήματα προς συζήτηση. Δεν απασχολούν κανέναν και καμιά σήμερα και το ίδιο θα συμβεί και κατά τη λειτουργία των ΤΟΜΥ. Όσοι μπαίνουν με οικονομικά κίνητρα (και πώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε σε μια καπιταλιστική αγορά) με οικονομικά κίνητρα θα λειτουργήσουν. Για τους ελάχιστους γραφικούς να επισημάνουμε ότι το βασικό επιχείρημα των υπουργών αλλά και των εμπνευστών του συστήματος για να προσελκύσουν Γιατρούς στο νέο σύστημα είναι πως, ό,τι και να γίνει οι γιατροί που θα συμμετέχουν μόνο όφελος θα έχουν: σε κρατική δομή (εγκαταστάσεις και υποδομές) με μισθό Επιμελητή Α’ και όχι νεοεισερχόμενου στο ΕΣΥ, θα φτιάξουν μια λίστα πελατών (Ξανθός: «θα κάνουν τα πρώτα βήματα σε περιβάλλον κοινότητας…») που μετά από τα τέσσερα χρόνια θα μπορούν λίγο ως πολύ να τους μεταφέρουν στο Ιδιωτικό τους Ιατρείο.
Το σύστημα βέβαια, το οποίο ήταν μικτό (ιδιωτικό και κρατικό αλλά και ιδιωτικό μέσα στο κρατικό), παραμένει μικτό. Τα τεράστια κονδύλια που επί πολλά έτη και παρά τη συνεχή οικονομική κρίση και με βάση πολιτικές αποφάσεις διοχετεύτηκαν από το ΙΚΑ σε ιδιωτικές δομές, γιατρούς και διαγνωστικά κέντρα προκειμένου να οικοδομηθούν εναλλακτικά ιδιωτικά δίκτυα δεν πήγαν χαμένα. Τα δίκτυα που κατασκευάστηκαν και, δικτύωσαν τους ασθενείς με τους ιδιώτες συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ, έδωσαν τη δυνατότητα να πετύχει η ολομέτωπη επίθεση που είχε ως στόχο το κλείσιμο δομών του ΙΚΑ. Τα ίδια αυτά δίκτυα αποτελούν πυλώνα και του νέου συστήματος, συντελώντας βέβαια στη διαιώνιση των ανισοτήτων στην Περίθαλψη.
Τα φληναφήματα του Νόμου περί κοινωνικού ελέγχου δεν πιστεύουμε να ξεγελούν κανέναν και καμιά: πρόκειται για δομές διαμεσολάβησης που αν δεν είναι ήδη γραφειοκρατικοποιημένες, πολύ σύντομα θα εξυπηρετούν κομματικά ή άλλα συμφέροντα, σίγουρα διαφορετικά από τα συμφέροντα αυτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Το ότι αυτή είναι και η επιθυμία των κυβερνώντων φαίνεται και από το ότι δεν έχει γίνει η παραμικρή προσπάθεια να διαχυθεί η ιδέα της ΠΦΥ και του Οικογενειακού Γιατρού. Έξω από τα Υπουργικά γραφεία δεν έχει ανοίξει πουθενά ο παραμικρός διάλογος. Βολεύονται εξάλλου, καθώς γνωρίζουν ότι αν η προσδοκία των από κάτω είναι η λειτουργία δομών αντίστοιχων με τα πρώην ΙΚΑ (γιατί αυτό έχει στο μυαλό του ο περισσότερος κόσμος) τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να θεωρηθεί αποτυχημένο το νέο σύστημα.
Αυτό που ουσιαστικά θέλουν είναι Τοπικές Μονάδες Διαχείρισης της Κρίσης και μόνο. Υπέρ αυτού συνηγορεί το ότι προβλέπεται ανοιχτά το ενδεχόμενο να κλείσουν και άλλες δομές ΠΦΥ από τις υπάρχουσες, ενώ ήδη αποδυναμώνονται δομές της περιφέρειας για να στελεχωθούν οι δομές ΠΦΥ στα αστικά κέντρα (π.χ. το Κέντρο Υγείας Ευόσμου στελεχώθηκε κυρίως με μετακινήσεις προσωπικού). Υπέρ αυτού συνηγορεί και η έναρξη εφαρμογής του Gate Keeping, του ελέγχου δηλαδή της ποσότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Στην αρχή βέβαια ήπια και με έναν σωρό δικαιολογήσεις, όμως είναι εύκολα αντιληπτό ότι πρόκειται για την αρχή μιας οργανωμένης προσπάθειας πλήρους ελέγχου. Όλοι και όλες θα καταγραφούμε ηλεκτρονικά σε κάποιον από τους Οικογενειακούς Γιατρούς και θα γίνει ηλεκτρονικός Ιατρικός φάκελος με όλα τα στοιχεία, τις παθήσεις τα φάρμακα και τις εξετάσεις που έχουμε κάνει. Τα πλαφόν σε εξετάσεις και φάρμακα που ισχύουν ήδη για τους γιατρούς (και πάλι ήπια μέχρι στιγμής) θα ολοκληρωθούν με την επέκτασή τους και στους χρήστες των υπηρεσιών.
Μετρήσεις, στατιστικές, έλεγχοι, συμπεράσματα, έξοδα, παρεχόμενες υπηρεσίες, δομές και προσωπικό θα αξιολογούνται ανά πάσα στιγμή, οι περικοπές θα γίνονται εύκολα και με ακρίβεια, εκεί που θα προκαλέσουν τις μικρότερες αντιδράσεις και το μεγαλύτερο όφελος για την αγορά. Ήμασταν αριθμοί και θα παραμείνουμε αριθμοί στο νέο σύστημα, στην προσπάθεια της αγοράς να διαχειριστεί την πολυεπίπεδη κρίση που αντιμετωπίζει. Δεν περιμένουμε τίποτε παραπάνω από νέες περικοπές κι επιπλέον επιδείνωση των παρεχόμενων υπηρεσιών περίθαλψης. Όσον αφορά την προβλεπόμενη εξοικονόμηση πόρων από τον εξορθολογισμό του συστήματος, κάποιος θα πρέπει να μας εξηγήσει που και με ποιο τρόπο αυτό θα βοηθήσει τους εργαζόμενους, τις άνεργες, τους ανασφάλιστους, τις μετανάστριες, κλπ κι όχι για ακόμη μία φορά τη μηχανή κέρδους και κυριαρχίας.
Οργάνωση του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών.
Μιλήσαμε και παραπάνω για τους όρους εργασίας των εργαζόμενων που πλέον έχουν εξαντληθεί. Η αδυναμία του Ελληνικού κράτους να εκσυγχρονίσει τους όρους εκμετάλλευσης των εργαζόμενων, σύμφωνα με τον τρόπο που αυτό γίνεται σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ο διαρκής φόβος για την έκρηξη των από κάτω οδηγεί στο νομοσχέδιο. Και τι κάνουν; Καταργούν τις εφημερίες που είναι 24ωρες και θεσμοθετούν τις… 12ωρες!!! Κι αυτό μας το κάνουν χάρη για να μην κάνουμε κυκλικό ωράριο!!! Halloοοοοο!!! Οι 12 ώρες συνεχούς εργασίας από πότε έγιναν ανθρώπινες; Όταν θα δουλεύουμε 12ωρη νυχτερινή εφημερία τι άλλο θα είναι αν όχι κυκλικό;! Κοινωνική υπηρεσία; Λειτούργημα; Επειδή οι 12 ώρες είναι λιγότερες από τις 24, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πούμε ευχαριστώ;
Και οι συνδικαλιστές που όλοι ανεξαιρέτως λένε και αυτοί όχι στο κυκλικό αλλά ναι στην 24ωρη εφημερία (μία την εβδομάδα με επαρκή (sic) χρόνο ανάπαυσης και ρεπό);;;!!! Τι γίνεται; Μόνο εμείς τις δουλεύουμε τις εφημερίες; Το ξεροκόμματο της αμοιβής για την εφημερία είναι λόγος για να αποτελέσουμε το μόνο εργασιακό κλάδο που απαιτεί(!) υπέρβαση του 8ωρου και υποχρεωτική θεσμοθετημένη υπερωρία; Μήπως κάποιοι βγάζουν πολύ περισσότερα κατά την εφημερία και για αυτό τις θέλουν τόσο πολύ;
Και για τα Απογευματινά Ιατρεία γιατί δε μιλάει κανείς; Μήπως δεν είναι εργασία; Μήπως δεν είναι ελαστικοποιημένη; Μήπως δεν υπερβαίνει το 7ωρο; Μήπως δε συντελεί στην ύπαρξη δύο ταχυτήτων μέσα στα Νοσοκομεία; Μήπως είναι πολλά τα λεφτά Άρη…;
Είναι γεγονός ότι το σύστημα επιφυλάσσει για τους Γιατρούς του ΕΣΥ το ρόλο του στελέχους και όχι του απλού εργαζόμενου! Σε κάθε επίπεδο. Είναι επίσης γεγονός ότι ο οργανωμένος συνδικαλισμός είναι συνένοχος σε αυτήν την επιλογή, από την αρχή του ΕΣΥ μέχρι σήμερα και προφανώς συνεχίζει να υπερασπίζεται το κομμάτι των γιατρών που φέρεται στη δουλειά ως στέλεχος. Αυτά όλα όμως δεν αποτελούν λόγο για εμάς για να ξεχάσουμε ότι είμαστε μισθωτοί, υφιστάμενοι στην ιεραρχία, που με τα στελέχη ενός συστήματος όπως αυτό μόνο σε κόντρα μπορούμε να είμαστε.
Ούτως ή άλλως τα αιτήματά μας δεν μπορεί να είναι αυτά και κυρίως δεν μπορεί να συγκρούονται με τα αιτήματα των υπόλοιπων εργαζόμενων, και όσον αφορά το ωράριο εργασίας.
Μόνη λύση οι κοινοί αγώνες εντός, εκτός, ενάντια και επί τα αυτά του συστήματος περίθαλψης.
Με το βλέμμα λοιπόν στις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις για το σύστημα περίθαλψης σε καιρό κρίσης και παρά τις μεγαλόσχημες ανακοινώσεις για υπηρεσίες περίθαλψης που θα είναι προσιτές σε όλους και με καλύτερες συνθήκες εργασίας, τόσο ως χρήστες των υπηρεσιών περίθαλψης όσο και ως εργαζόμενες στη βιομηχανία της υγείας δε βλέπουμε τις ανάγκες μας να καλύπτονται.
Παρά τη φαινομενική θεσμοθέτηση ΠΦΥ, γίνεται αντιληπτό πως, αντί να στελεχωθούν επαρκώς οι δομές ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν στους ολοένα αυξανόμενους αριθμούς ανθρώπων που στρέφονται στο ΕΣΥ, αφενός γιατί η περίοδος της κρίσης είναι νοσογόνος κι αφετέρου γιατί έχει χαθεί από μεγάλο τμήμα του πληθυσμού η οικονομική άνεση να προσφύγει στον ιδιωτικό τομέα, πρόθεση παραμένει η διαχείριση των αυξανόμενων ροών προς το δημόσιο νοσοκομείο. Είτε με το gate keeping των δομών πρωτοβάθμιας, είτε με τα πλαφόν των εξετάσεων ανά γιατρό και ασθενή. Η κοντόφθαλμη προοπτική ενός συστήματος πρωτοβάθμιας με ημερομηνία λήξης και ελαστικοποιημένες σχέσεις εργασίας δεν μπορεί να είναι η λύση στο καταρρέον ΕΣΥ για καμία από εμάς.
Όσον αφορά στις εργαζόμενες και στους εργαζόμενους στη βιομηχανία της υγείας που βιώνουμε την εντατικοποίηση και τις αναδιαρθρώσεις ενός συστήματος υγείας σε καιρό κρίσης να περνούν από πάνω μας, δε βλέπουμε στην προτεινόμενη αλλαγή του καθεστώτος εφημέρευσης καμία καλύτερη προοπτική, πολύ περισσότερο όταν βλέπουμε ότι δε συνοδεύεται από κάλυψη των κενών θέσεων που υπάρχουν σε όλες τις δομές.
Δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα.
Κοινοί αγώνες για την περίθαλψη, ασθενών και εργαζόμενων.
Ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη χωρίς αντίτιμο και αποκλεισμούς.
Να σταματήσει άμεσα το καθεστώς εργασιακής εξόντωσης των γιατρών.
Εργαζόμενοι/ες στη βιομηχανία της υγείας
Υποβολή απάντησης