Αναδημοσιεύουμε δυο κείμενα από το site της συλλογικότητας Λούπα, σχετικά με τον αγώνα που δόθηκε στη λέσχη του ΑΠΘ ενάντια στις απολύσεις εργαζομένων.
Τα κείμενα εδώ:
Στη λέσχη του ΑΠΘ σερβίρουν απολύσεις
Είμαστε αυτές που κάθε μέρα περνάμε την πόρτα της λέσχης, είτε για να φάμε είτε για να δουλέψουμε. Γνωριστήκαμε βιαστικά στις διανομές και συναντηθήκαμε για να διεκδικήσουμε μισθούς που καθυστερούσαν και συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν. Τώρα που κάποιες από μας απολύθηκαν, θα αγωνιστούμε μαζί, γιατί για μας είναι σαφές ότι μόνο έτσι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Οι συνθήκες εργασίας στη λέσχη του ΑΠΘ είναι πολύ διαφορετικές από αυτές που ενδεχομένως φαντάζονται οι φοιτητές. Οι εργαζόμενες στη λέσχη αναγκάζονται να δουλεύουν με μικρές συμβάσεις που δεν ανανεώνονται καν το καλοκαίρι, ενώ η έγκαιρη καταβολή του μισθού, το πόστο και ο φόρτος εργασίας τους εξαρτώνται από τις διαθέσεις του εκάστοτε εργολάβου. Η επισφάλεια αυτή εντείνεται τη φετινή χρονιά, αφού η εταιρεία «Γευσήνους» με το που ανέλαβε τη λέσχη ξεκίνησε να κάνει τη ζωή των εργαζομένων κόλαση. Υπό τη συνεχή απειλή απολύσεων και στενή επιτήρηση κατάφερε να εντατικοποιήσει ακόμα περισσότερο το ήδη υποστελεχωμένο προσωπικό. Τα διαλείμματα για φαγητό συρρικνώθηκαν, οι βρισιές και οι φωνές στα μαγειρεία αυξήθηκαν, οι απλήρωτες υπερωρίες εδραιώθηκαν και η συνεχής ορθοστασία έγινε κανόνας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πέρασε και σε απολύσεις. Την ίδια στιγμή που η πάνω λέσχη παραμένει κλειστή και στην κάτω σχηματίζονται ουρές τόσο στις διανομές όσο και στους ιμάντες επιστροφής. Την ίδια στιγμή που οι μερίδες λιγοστεύουν και μικραίνουν (χωρίς να σε αφήνουν να πάρεις δεύτερο δίσκο ή έστω τζατζίκι και σαλάτα ταυτόχρονα) και η ποιότητα πέφτει.
Μπορεί για μας να είναι προφανές ότι όλα τα παραπάνω επιλύονται με αύξηση του προσωπικού, αλλά δε φαίνεται να ισχύει το ίδιο και για το ΑΠΘ που φέτος για πρώτη φορά αποσύρθηκε από την προηγούμενή του δέσμευση ότι δε θα γίνονται απολύσεις στη λέσχη. Αυτό δεν μας ξαφνιάζει, αφού το ΑΠΘ εδώ και χρόνια απολύει εργαζόμενους από την καθαριότητα και διοικητικό, επιστημονικό, διδακτικό προσωπικό. Το ίδιο ΑΠΘ που πουλάει φιλανθρωπία στο λιμάνι παριστάνοντας ότι νοιάζεται για τους μετανάστες (και παραχωρώντας έξτρα κέρδη στον εργολάβο), ενώ τους αποκλείει σταθερά από τη λέσχη μαζί με άλλους που τη χρειάζονται για να φάνε.
Με τη σαφή παρότρυνση της διοίκησης της λέσχης και του ΑΠΘ, λοιπόν, ο εργολάβος πήρε την πρωτοβουλία και κάποιες εργαζόμενες σήμερα είναι απολυμένες. Χωρίς καμία προειδοποίηση, αλλά με πολλές ψευδείς υποσχέσεις για επαναπρόσληψη. Εργαζόμενες που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση και με προβλήματα υγείας (για κάποια από τα οποία ευθύνεται η ίδια η δουλειά τους). Εργαζόμενες που ήταν χρόνια εκεί και που χωρίς αυτές η λέσχη εμφανώς δυσλειτουργεί.
Κόντρα στην αλητεία εργολάβου και ΑΠΘ, που για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος, προχωρούν σε απολύσεις και υποβαθμίζουν ολοένα και περισσότερο τη λέσχη σε βάρος όλων όσων τρώμε εκεί, εμείς, εργαζόμενες και σιτιζόμενες στη λέσχη, στεκόμαστε μαζί. Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε κι όχι απλώς να επιβιώσουμε. Γιατί αν επιβίωση σημαίνει βόλεμα, βύσμα και καβάντζα, ζωή σημαίνει χειρονομίες συντροφικές. Αν επισφάλεια είναι το να μην ξέρεις αν θα έχεις δουλειά αύριο, ασφάλεια είναι το αίσθημα ότι δεν είσαι μόνος/η.
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ
Mια μικρή νίκη απέναντι στο φόβο
Στις 9 Μαΐου μία απολυμένη εργαζόμενη επέστρεψε στη θέση εργασίας της στη λέσχη του ΑΠΘ. Σ’αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε το πώς τα καταφέραμε και τι μάθαμε από τον αγώνα για την επαναπρόσληψή της.
Στις αρχές Ιανουαρίου, όταν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις των υπόλοιπων εργαζομένων της λέσχης, 7 άτομα κλήθηκαν για να τους ανακοινωθεί η απόλυσή τους. Οι δικαιολογίες που δόθηκαν διαφορετικές για τον καθένα και την καθεμία, μαζί με διαφορετικές υποσχέσεις για επαναπρόσληψη σε «σύντομο χρονικό διάστημα». Πέρασαν αρκετοί μήνες αναμονής αλλά γινόταν όλο και πιο φανερό ότι ούτε το πανεπιστήμιο ούτε η εταιρεία σκόπευε να κάνει το οτιδήποτε για να επιστρέψουν οι απολυμένοι/-ες στη θέση τους.
Εκεί κάπου συναντηθήκαμε. Εργαζομένες που ήθελαν να διεκδικήσουν την επαναπρόσληψή τους και κάποιοι/κάποιες που τρώνε στη λέσχη (φοιτήτριες, άνεργοι, επισφαλείς). Γνωριζόμασταν από παλιά, μέσα από τις βιαστικές κουβέντες στις διανομές και από αγώνες για να διεκδικήσουμε μισθούς που καθυστερούσαν και συμβάσεις που δεν ανανεώνονταν.
Μέσα από συζητήσεις που κάναμε, αποφασίσαμε να κάνουμε μια δυναμική παρέμβαση για το ζήτημα στα γραφεία της λέσχης. Επιδιώξαμε να συναντηθούμε ταυτόχρονα με εκπροσώπους της εταιρείας, του ΑΠΘ και του ΔΣ της λέσχης και να θέσουμε όλα αυτά για τα οποία είναι συνυπεύθυνοι: περικοπές προσωπικού, μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση-μεγαλύτερο φόρτο εργασίας, αυστηρή επιτήρηση, συμβάσεις που διαρκούν μόνο μερικούς μήνες, υπερωρίες, αυστηρός έλεγχος στην είσοδο που έρχεται να αποκλείσει τον κόσμο που περισσεύεις, ουρές, τσακωμοί για την δεύτερη μερίδα είναι λίγα από όλα αυτά που συνθέτουν ολόκληρο το παζλ της λέσχης.
Μετά από πολλές προσπάθειες παραπληροφόρησης, αναβολής και υπεκφυγής, στο τέλος της παρέμβασης μας ανακοίνωσαν ότι θα ξανακοιτάξουν το ζήτημα και τη δεύτερη μέρα δεσμεύτηκαν ότι θα ικανοποιηθεί. Βέβαια επειδή γνωρίζουμε ότι χωρίς την παρουσία και τη συντροφική υποστήριξη τα λόγια αυτά μπορούν κάλλιστα να γίνουν λόγια του αέρα αποφασίσαμε και στην υπογραφή της σύμβασης να είμαστε πάλι όλες μαζί. Και τώρα που η σύμβαση έχει υπογραφεί συνεχίζουμε να βρισκόμαστε, να μιλάμε, να ετοιμαζόμαστε για τους αγώνες που θα έρθουν (ας πούμε, για πλήρες ωράριο).
ΛΕΣΧΗ
ένας χώρος αγώνα
που κρατάει χρόνια
Μέσα σε μία συνθήκη που είναι δύσκολο να βρεις δουλειά, βρίσκεις για λίγο ή τη χάνεις εύκολα, ενώ μετράμε ανάσες και ψάχνουμε τρόπους να μπορέσουμε να τη βγάλουμε, υπάρχουν σημεία που δείχνουν ότι μπορούμε να γίνουμε δυνατές. Είναι φυσικό επακόλουθο ότι όσο η κρίση βαθαίνει και η καθημερινότητά μας γίνεται πιο δύσκολη αυξάνεται και η ένταση της επιτήρησης. Θέλουν να μοιράζουμε δίσκους και να καθαρίζουμε ταψιά και όχι να μιλάμε με τους συναδέλφους μας, να ενδιαφερόμαστε ο ένας για την άλλη. Θέλουν περισσότερες ώρες στη δουλειά (όταν μας παίρνουν για δουλειά) γιατί τα αφεντικά «δε βγαίνουν» και έτσι δεν υπάρχει χρόνος να βρεθούμε με άλλον κόσμο να συζητήσουμε πόσο πολύ δεν την παλεύουμε.
Αν αυτός ο αγώνας φάνηκε εύκολος δεν ήταν γιατί μας βοήθησαν κόμματα-παρατάξεις και εργατοπατέρες, αλλά οι πραγματικές σχέσεις που χτίστηκαν όλο αυτό τον καιρό και μέσα σε προηγούμενους αγώνες. Η διοίκηση της λέσχης όσο και να βγάζει ανακοινώσεις κατά καιρούς για άγνωστους που έρχονται και εμποδίζουν την «ομαλή» λειτουργία της λέσχης, μας ξέρει καλά. Ξέρει ότι τρώμε και δουλεύουμε στη λέσχη εδώ και χρόνια, και ότι όταν βασιζόμαστε στις μεταξύ μας σχέσεις μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα.
Δε μιλάμε για μαγικές συνταγές αλλά για τα μόνα μέσα που έχουμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Πέρα από τους διαχωρισμούς που μας επιβάλλονται, εργαζόμενες λέσχης, εργαζόμενες αλλού, φοιτητές, άνεργες, εμείς βλέπουμε κοινές καθημερινότητες, με κοινούς ρυθμούς, με τους ίδιους εξευτελιστικούς μισθούς. Οσο δε κοιτάμε τριγύρω μας να βλέπουμε με ποιους είμαστε δίπλα και ποιες μας στηρίζουν, τόσο θα βυθιζόμαστε στην γκρίνια, τα παρακάλια και την παραίτηση. Αν δεν νοιαζόμαστε για τους συναδέλφους μας γιατί φοβόμαστε για την απόλυση μας, πώς άραγε θα νιώσουμε όταν θα έρθει η στιγμή ν’ απολυθούμε;
Εκεί που μας λένε ότι δε χωράμε, να εμφανιζόμαστε περισσότεροι. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να ζήσουμε με καλύτερους όρους.
καμια μόνη / κανένας μόνος
στα μαγειρεία, στις διανομές, στα τραπέζια
Υποβολή απάντησης