Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε με αφορμή διάφορες προσωπικές συζητήσεις με συντρόφους από τη Σ.ΚΥ.Α και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα κοινούς προβληματισμούς.
1. Γιατί όταν ένας άνδρας χτυπάει μια γυναίκα είναι απαραίτητα σεξιστικό;
Ό,τι συμβαίνει εντός της κοινωνίας, τα πάντα δηλαδή, δεν συμβαίνει εν κενώ. Συμβαίνει εντός συγκεκριμένων κοινωνικών σχέσεων, είτε για να τις εμπεδώσει είτε για να τις αμφισβητήσει. Όταν ένας γονιός χτυπάει το παιδί του δεν είναι ένα άτομο που χτυπάει ένα άλλο. Είναι ένας γονιός που εκμεταλλεύεται την εξουσία ως ενήλικας και ως γονιός για να επιβληθεί βίαια στο παιδί του. Όταν ένας μπάτσος χτυπάει έναν μετανάστη δεν είναι ένα άτομο που χτυπάει ένα άλλο αλλά ένας έλληνας κρατικός λειτουργός που δρώντας εντός των ρατσιστικών κοινωνικών σχέσεων χτυπάει έναν ξένο. Όταν ένας άνδρας χτυπάει μια γυναίκα, και 2000 άλλοι παράγοντες να συντρέχουν, δεν είναι ένα άτομο γενικά και αφηρημένα που χτυπάει ένα άλλο αλλά ένας άντρας που χτυπάει μια γυναίκα μέσα σε μια σεξιστική κοινωνία και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα. Όσο και να μην μας αρέσει, μέχρι να τις αλλάξουμε, οι κοινωνικές σχέσεις υπάρχουν και μας καθορίζουν. Το γεγονός ότι δεν θα αμφισβητήσουμε ποτέ ένα μετανάστη και δεν θα κάνουμε την ερώτηση «μήπως ο μπάτσος σε χτύπησε για κάποιον άλλο λόγο και είχε δίκιο ο άνθρωπος;» ή έναν εργαζόμενο «μήπως σε απέλυσε για κάποιον άλλο λόγο και δεν κατάλαβες καλά;» αλλά στην περίπτωση μιας γυναίκας θα κάνουμε κάθε είδους ερωτήσεις για να εξακριβώσουμε την αλήθεια είναι η αρχή μιας διαδρομής που καταλήγει στο ότι το θύμα του βιασμού είναι το μόνο θύμα που πρέπει να αποδείξει στο δικαστήριο ότι αντιστάθηκε. Και αυτό είναι σεξιστικό.
2. Το να σπάει κάποια τη σιωπή της σημαίνει ότι παρουσιάζει τον εαυτό της ως θύμα;
Τα 7-8 χρόνια που συμμετέχω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα κοινά του α/α/α χώρου έχουν φτάσει στα αυτιά μου 3-4 καταγγελίες περιστατικών σεξιστικής βίας. Είμαι αρκετά καχύποπτος ώστε να πιστεύω ότι αυτά δεν είναι τα μόνα. Σε όλες τις περιπτώσεις τα σχόλια που συνόδευαν αυτά τα περιστατικά ήταν του στυλ «αυτή είναι τρελή/υστερική/υπερβολική, δεν γίναν έτσι που τα λέει, ακόμη και οι άλλες κοπέλες δεν την πιστεύουν κ.τ.λ.». Πρόσφατα ένας σύντροφος με ενημέρωσε και για μια φορά που συνέβη το αντίθετο. Οι έρευνες αγωνιστριών του φεμινιστικού κινήματος έχουν δείξει ότι ένα ελάχιστο ποσοστό των γυναικών που πέφτουν θύματα βίας και βιασμού φτάνουν να το καταγγείλουν. Και όταν το κάνουν έρχονται αντιμέτωπες με τον κοινωνικό στιγματισμό, την απομόνωση, τη βία των θεσμών, ιατροδικαστών, αστυνομικών, δικαστηρίων, και την επιθετικότητα της κοινωνίας. Έτσι και στα καθ’ ημάς και τηρουμένων των αναλογιών οι λίγες συντρόφισσες που θα τολμήσουν να καταγγείλουν σεξιστικές συμπεριφορές θα χαρακτηριστούν υπερβολικές, θα χλευαστούν και θα απομονωθούν. Θα κατηγορηθούν επίσης ότι θυματοποιούν τον εαυτό τους. Το να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι το θύμα μιας κοινωνικής σχέσης είναι το πρώτο βήμα για να την ανατρέψεις. Ο εργαζόμενος πρέπει να καταλάβει ότι το αφεντικό του τον εκμεταλλεύεται, να εξοργιστεί με αυτήν την αλήθεια και να αγωνιστεί εναντίον της. Έτσι ένας εργαζόμενος που προσφεύγει στην επιθεώρηση εργασίας δεν θυματοποιεί τον εαυτό του αλλά κάνει ένα βήμα προς τη χειραφέτησή του. Το ίδιο ισχύει και για μια γυναίκα που καταγγέλλει τον άνδρα που την κακοποίησε. Πόσο μάλλον που για να φτάσει στο σημείο της καταγγελίας πρέπει να έρθει σε ρήξη με αιώνες κοινωνικού αυτοματισμού, άγραφων νόμων, ομερτά που προσδιορίζουν πως πρέπει μια γυναίκα να συμπεριφερθεί απέναντι στη βία που της ασκείται.
3. Δεν γίνεται να ήταν σεξιστικό γιατί όλοι σύντροφοι ήμαστε και αυτά τα έχουμε ληγμένα!
Ο αντισεξισμός και ο φεμινισμός δεν είναι ζήτημα διακηρύξεων. Είναι ζήτημα σκέψης, συζητήσεων, πράξης και καθημερινότητας. Το φεμινιστικό κίνημα όταν φώναξε ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό» εννοούσε ότι δεν υπάρχουν μόνο τα αφεντικά, το κράτος και εμείς. Αντίθετα και «εμείς» είμαστε χωρισμένοι σε αφεντικά και τους από κάτω. Για αυτό έγιναν και οι αυτόνομες γυναικείες ομάδες, που τόσο έχουν κατηγορηθεί, οι γυναικείες πορείες, τα κλειστά γυναικεία πάρτι και για αυτό και το φεμινιστικό κίνημα ανέδειξε τα δικά του αιτήματα. Έτσι δεν υπάρχει ένα μαγικό ξόρκι που όταν γίνεσαι αναρχικός και αναρχικιά σταματάς να κουβαλάς όλα τα σκατά που σε έχουν μάθει από τον πρώτο χρόνο που υπάρχεις σε αυτόν τον πλανήτη. Ας παρατηρήσουμε πόσοι άντρες και πόσες γυναίκες και πόσοι/ες ανοιχτά ομοφυλόφιλοι συμμετέχουν στις διαδικασίες και τις ομάδες του χώρου, πόσοι άντρες και πόσες γυναίκες μιλάνε στις συνελεύσεις, ποιος είναι ο ρόλος των αντρών και ποιος των γυναικών στις πορείες. Αλλά κατά διαβολική σύμπτωση ο χρόνος δεν είναι ποτέ ο κατάλληλος για να συζητηθούνε συλλογικά αυτά τα ζητήματα, γιατί «εδώ ο κόσμος καίγεται, οι εξελίξεις τρέχουνε, τέτοια θα λέμε τώρα». Και όπως λέει ο λαός «μπάτσοι μουνιά σκοτώνεται παιδιά».
4. Μην κολλάς στις λέξεις, αλλού είναι η ουσία…
Αν διαβάσει κανείς τα κείμενα του α/α/α χώρου για τη βία θα συναντήσει μια θέση για τη καθημερινή βία που δέχονται οι άνθρωποι η οποία αποτελείται από πολλές στιγμές και δεν εξαντλείται στη φυσική βία που ασκεί ο μπάτσος. Βία είναι η ανεργία, η κανονικότητα, το πρωινό ξύπνημα, η μισθωτή σκλαβιά, ο καταναλωτισμός, τα μήντια κ.λ.π. Αλλά όταν κάποια/ος θα θίξει το θέμα της βίας του σεξιστικού λόγου, εκεί το πράγματα αλλάζουν. «Μη κολλάς με αυτά», «Γίνεσαι υπερβολική», «Αμάν, με το πολίτικλι κορέκτ», «Να μη καταλήξουμε και αποστειρωμένοι» είναι συνηθισμένες φράσεις που χρησιμοποιούνται για να καταστείλουν τυχόν διαμαρτυρίες απέναντι σε κάτι σεξιστικό που θα ακουστεί σε μια συνέλευση. Ξαφνικά η πανταχού παρούσα συστημική βία εξαφανίζεται και ο σύντροφος που εκφράζεται (και άρα σκέφτεται) σαν το τελευταίο ελληνάρα κάγκουρα που προσπαθεί να το παίξει έξυπνος στην εξίσου άθλια παρέα του είναι απλά αυθόρμητος, λαϊκός, χιουμορίστας, τα λέει απλά, αντιστέκεται στον ισοπεδωτισμό και την αποστείρωση που προωθεί η νέα τάξη πραγμάτων. Η γλώσσα και οι λέξεις δεν είναι εργαλεία που πέσανε από τον ουρανό και τα βρήκαμε έτοιμα. Είναι κοινωνικο-ιστορικός θεσμός, πράγμα που σημαίνει ότι αποκρυσταλλώνουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας που τις δημιούργησαν και της κοινωνίας που τις χρησιμοποιεί τώρα. Είναι φορείς σημασιών, αντιλήψεων, προθέσεων. Είναι ταυτόχρονα και πεδίο του ανταγωνισμού. Στα κείμενα του α/α/α χώρου δεν είναι τυχαίο ότι λέμε «μπάτσος» και όχι «αστυνομικός υπάλληλος», «αφεντικό» και όχι «η πλευρά της εργοδοσίας», «ελλαδικός χώρος» και όχι «Ελλάδα». Το κάνουμε επειδή αντιλαμβανόμαστε τη διαφορετική φόρτιση που έχουν αυτές οι εκφράσεις μεταξύ τους. Το πρόβλημα με το σεξιστικό λόγο δεν άπτεται κάποιου αισθήματος χυδαιότητας (πούτσος, μουνί) αλλά των αντιλήψεων που εκφράζει. Φράσεις όπως «χτύπησαν γυναικόπαιδα», «φερθήκαμε αντρίκια», «μας παίξανε πουστιά», «θα τους γαμήσουμε», «μας γαμήσανε» εκφράζουνε σεξιστικές, πατριαρχικές αντιλήψεις αιώνων και δεν έχουν τίποτα το αυθόρμητο και το αυθεντικό. Είναι η συνέχιση της σεξιστικής βίας με άλλα μέσα.
5. Και στη συνέλευση τι κάνουμε;
Είτε μας αρέσει είτε όχι κάθε συνέλευση έχει και την πτυχή της δικαστικής εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι έχει ορίσει κάποια πράγματα τα οποία θεωρεί ότι μπορούν να κάνουν τα μέλη της και κάποια που δεν μπορούν. Ας πούμε αν ένα μέλος της ΣΚΥΑ κατεβεί υποψήφιος για βουλευτής με το ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα θα θεωρηθεί κάτι προβληματικό και η συνέλευση θα κληθεί να πάρει θέση ως προς το συγκεκριμένο μέλος. Για μένα το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ένας σύντροφος επιδείξει σεξιστική συμπεριφορά. Δεν έχω σκοπό να παρουσιάσω αναλυτικά τι πρέπει να κάνει μια συνέλευση σε τέτοια περίπτωση και θα αρκεστώ σε αυτό που μου φαίνεται πιο σημαντικό. Μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα σεξιστικής βίας δεν μπορεί να σταθεί με όρους ισοτιμίας μέσα στη συνέλευση με τον θύτη της. Έτσι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι η συντρόφισσα να ακουστεί στη συνέλευση μόνη της χωρίς την παρουσία του θύτη και έπειτα να γίνει ό, τι άλλο.
Σύντροφε…
Δε θα ήθελα να αναλωθούμε σε ατέρμονες φιλολογικές και ακαδημαικές συζητήσεις για το τι είναι ή δεν σεξιστικό. Όλα είναι σεξιστικά. Και πάνω από όλα θα προσέθετα ότι όλα είναι καπιταλιστικά μέσα σε μία καπιταλιστική κοινωνία μιας και ο καπιταλιστικός σεξισμός (ο καταμερισμός δηλαδή κοινωνικών και οικονομικών ρόλων σε σχέση με το φύλο). Με αυτή την έννοια, με την έννοια δηλαδή συγκεκριμένων καπιταλιστικών κοινωνικών και οικονομικών ρόλων θα πρέπει να μιλάμε για τον σεξισμό και όχι στην αφηρημένη διάσταση της πατριαρχίας. Η πατριαρχία γενικά υπάρχει 3000 χρόνια στο τμήμα του πλανήτη όπου ζούμε. Το να μιλάμε για πατριαρχία σα να είναι ίδια από την αρχαία Ρώμη μέχρι τη σύγχρονη Βαρκελώνη είναι προφανώς λάθος. Αυτός ο καταμερισμός κοινωνικοοικονομικών ρόλων έχει αλλάξει πάμπολες φορές και μπορεί να αλλάξει άλλες τόσες, μιας και είναι και ο ίδιος πεδίο αντωγωνισμού και ταξικής πάλης. Επομένως νομίζω ότι οφείλουμε να εξετάζουμε το σεξισμό (πάλι: τον καπιταλιστικό δηλαδή καταμερισμό κοινωνικών και οικονομικών ρόλων) στις συγκεκριμένες συνθήκες που εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε. Με αυτή την έννοια πολλές φορές το ένας “άντρας που χτυπάει μια γυναίκα” δεν είναι αρκετή ανάλυση για να βγει κάποιο συμπέρασμα. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που κάτι τέτοιο δεν ισχύει (ας μην μπούμε σε αυτή την διαδικασία). Το βασικότερο ζήτημα που, κατα τη γνώμη μου η θέση αυτή δεν είναι αρκετή, είναι ότι οφείλουμε σαν υποκείμενα που προωθούν την αναλυτική σκέψη, την εξάσκηση της ανταγωνιστικής ευφυίας και το βάθεμα των ρήξεων να βρίσκουμε εκείνες τις θέσεις, εκείνες τις προτάσεις, εκείνες τις θεωρήσεις οι οποίες θα μας πάνε λίγο παραπέρα. Έστω και ένα εκατοστό. Μετά ας τις αναθεωρήσουμε πάλι όλοι-ες μαζί.
Ποια είναι αυτή η θέση;
Η καπιταλιστική συνθήκη μοιράζει ρόλους και σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό απαιτεί από όλους τους ρόλους το εναρμονισμένο παίξιμο τους. Για να συνεχίσει να υπάρχει, να παράγει (να παράγουμε δηλαδή) και να πλουτίζει. Σε αυτό το μοίρασμα ο καθένας έχει ένα σύνολο υποχρεώσεων και δικαιωμάτων. Στην παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια ο άντρας παράγει και η γυναίκα αναπαράγει. Ο άντρας παράγει τον καπιταλισμό και η γυναίκα τον αναπαράγει για να είμαστε και πιο συγκεκριμένοι. Και για να μην συναντηθούν αυτές οι δύο παραγωγικές δυνάμεις ο καπιταλισμός βασισμένος στην προυπάρχουσα πατριαρχική συνθήκη εισάγει μέσα εκεί την εξουσία του άντρα πάνω στη γυναίκα. Αλλά ταυτόχρονα ενώ ο άντρας έχει πλήρη εξουσία εκτός του οίκου η γυναίκα έχει πλήρη εξουσία εντός του οίκου. Με αυτή την έννοια το μεγάλωμα των παιδιών παλιά ήταν αποκλειστικό πεδίο της γυναίκας, και ο άντρας δεν ανακατεύονταν. Με αυτή την έννοια όσο υποτακτικός και σημαντικός ήταν για τον καπιταλισμό ο ρόλος του εργάτη που έπαιζε ο άντρας, άλλο τόσο ήταν και για τη γυναίκα που “έφτιαχνε” πειθήνια κοινωνικά μέλη. Αλλά και ταυτόχρονα: όσο ήταν πεδίο αντιπαράθεσης η παραγωγή, άλλο τόσο γινόταν και ήταν πεδίο αντιπαράθεσης και η αναπαραγωγή. Και ιστορικά τις περισσότερες φορές που είχες ταξική σύγκρουση στο πεδίο της παραγωγής είχες και ταξική σύγκρουση στο πεδίο της αναπαραγωγής. Και αυτό γιατί είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα τα υποκείμενα άντρες και γυναίκες αναγνωριζαν ότι σαν συλλογικό υποκείμενο είχαν επιφορτιστεί έναν ενιαίο ρόλο που ο καπιταλισμός τους είχε επιφορτίσει διαχωρισμένα να επιτελούν. Την παραγωγή και την αναπαραγωγή.
Με αυτό στο πίσω μέρος του μυαλού μας θα πρέπει να πορευόμαστε γενικώς και ειδικώς κατά την γνώμη μου. Έτσι και αλλιώς δηλαδή οι αγώνες μας θα πρέπει να ενοποιούνται συνεχώς σε ευρύτερα πεδία αναγνωρίζοντας τις συνάψεις και τις συνδέσεις τους, αλλά ακόμα πιο ειδικά η στάση μας, η θεωρησή μας, η πράξη μας θα πρέπει να στοχεύει στην κοινότητα και στην ενοιποιήση των αντιστάσεων.
Ειδικότερα και πλέον οι ρόλοι της παραγωγής και της αναπαραγωγής είναι ήδη αρκετά ασαφείς. Η σύγχρονη μας πυρηνική οικογένεια δεν έχει τόσο σαφείς και διαχωρισμένους ρόλους (και αυτό δεν ειναι μόνο προιόν της καπιταλιστικής κίνησης αλλά και της κίνησης των ταξικών ανταγωνισμών). Πάνω σε αυτή την ασάφεια μπορούμε να πατήσουμε και να πάμε παραπέρα.
Πως;
Με την ενότητα. Την κοινή δράση. Την αντίληψη ότι το πρόβλημα του διπλανού είναι και δικό μου πρόβλημα. Την θεώρηση ότι προσπαθώ να βρω με τον άλλο ΚΟΙΝΑ σημεία σαν ο ΜΟΝΟΣ τρόπος να αναιρέσω τους διαχωρισμούς που κάθονται απο πάνω μας. Με αυτή την έννοια το πρόβλημα του σεξισμού δεν είναι και ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσει να είναι πρόβλημα των γυναικών, των gay, των trans, των queer, των…, των… Και να αρχίσει να είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ όλων μας. Πρόβλημα όλων των ρόλων σε αυτό το καπιταλιστικό θέατρο. Και εδώ είναι το λάθος των απόψεων που εμμένουν στην σεξουαλική ταυτότητα μιας και κατα τη γνώμη μου έρχονται να μιλήσουν για τον δικό τους ρόλο και όχι για όλη την διανομή.
Αυτό το λάθος δεν είναι το παλιό λάθος του μερικού. Το ότι δηλαδή ή αντιμετωπίζεις τον καπιταλισμό ΣΥΝΟΛΙΚΑ ή αλλιώς δεν είσαι επαναστάτης και δε λέω κάτι τέτοιο εδώ. Λέω και για να το πάρω ακόμα παραπέρα, ότι οι εμμονικές με την σεξουαλική ταυτότητα απόψεις έχουνε κατασκευάσει (ή έστω: αποδέχονται την ύπαρξη) ενός καπιταλιστικά διαχωρισμένου πεδίο ανταγωνισμού: αυτό της σεξουαλικότητας. Αντιθέτως, αυτό που οφείλουμε όλοι-ες μας να κάνουμε είναι να μεταφέρουμε αυτά τα ζητήματα εντός των πραγματικών και ουσιαστικών πεδίων αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική συνθήκη.
Και αυτό επειδή κανένα θέμα, καμιά ανάλυση, καμία αντιπαράθεση δεν έχει νόημα να γίνεται μέσα σε ομάδες εργασίας, βιβλιογραφικές αναζητήσεις και εισηγήσεις στου Γκίνη. Ή τα ζητήματα τα βάζουμε ΜΕΣΑ στην καθημερινή μας πρακτική, μέσα στους αγώνες μας, μέσα στις διαδικασίες μας ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ή αλλιώς έχουμε ένα πτώμα ανάμεσα και απο τα αυτιά μας και απο τα πόδια μας.
Αυτά τα πολλά και κουραστικά.
Εγώ τείνω να συμφωνήσω με τον προγραψαντα ότι ο φεμινισμός αποκόπτει ένα μέρος από την συνολική αντίθεσή μας με τον καπιταλισμό. Επίσης πιστεύω ότι στο αρχικό κείμενο του κ. Ιάσονα Κ. κάποιες διαπιστώσεις -όσο και αν συμφωνώ κατα αρχήν- δεν τεκμηριώνονται επαρκώς. Σύμφωνα με την επιχειρηματολογία στο σημείο [1.] αν εγω χτυπήσω τη Σκορδέλη είμαι σεξιστής και όχι αντιφασίστας. Δηλαδή εγώ σαν άνδρας στερούμαι του δικαιώματος να είμαι αντιφασίστας απέναντι σε μια φασίστρια, καθότι η ιδιότητα της γυναίκας υπερνικάει την ιδιότητα της φασίστριας η οποία ιδιοτητα ήταν εν τέλει ο λόγος που της επιτέθηκα ! Νομίζω εδώ υπάρχει μια μεταφυσική και άλογη εξύψωση του φύλου [συμβατικη χρηση για λογους οικονομίας ] επί των πολιτικών, που μου μοιάζει για αντίστροφος σεξισμός, αφού η υπέρτατη ιδιότητα του πολίτη, θα αρκούσε να μου δίνει το δικαίωμα να μαχομαι τους εχθρους της κοινωνίας όπως οι φασίστριες.
Προφανως και ζούμε σε κοινωνία με διάχυτο σεξισμό και οφείλουμε να αναδεικνύουμε τις διάφορες πτυχές του αλλά πως το πολεμάμε;
Συμφωνώ με τον από πάνω για την κριτική στην αυτονόμηση της σεξουαλικότητας ως πεδίο ανταγωνισμού. Παρατηρείται αρκετά συχνά μια μεταφυσική εξύψωση του φύλου,η οποία δημιουργεί καθαρά υποσύνολα στο εσωτερικό της κοινωνίας παράγοντας μια αντίστροφη καταπίεση. Επιβάλλονται χριστιανικές απαγορεύσεις στην εκφορά συγκεκριμένων λέξεων(όχι φράσεων) και εξαιρετικές οχυρώσεις που αποκόπτουν τα μέλη αυτών των συνόλων απ το κοινωνικό περιβάλλον και τις αιτίες που το προκαλούν. Έτσι (στις τεντωμένες μορφές του)για τον αντισεξιστή ο απόλυτος εχθρός είναι όποιος βρίσει κάποιον ως “μουνί”, για τον αντιεθνικιστή όποιος έχει ελληνική σημαία (λιντσαρίσματα ταξιτζήδων στα εξάρχεια) και για τον αντισπισιστή όποιος τρώει κρέας.
Η γλώσσα και οποιοδήποτε κοινωνικό φαινόμενο αλλάζει μέσω απαγορεύσεων;
Οι άνθρωποι θα σταματήσουν να πιστεύουν αν βάλουμε λουκέτο σ όλες τις εκκλησίες;
Για ποιό λόγο θεωρείται ντε φακτο σεξιστική μία λέξη χωρίς να εξεταστεί το περιεχόμενό της; Ένα σημαίνον έχει πολλά σημαινόμενα. Η λέξη πούστης άλλοτε χρησιμοποιείται ως βρισιά, άλλοτε ως άλλοτε επιφώνημα επιδοκιμασίας. Το ίδιο και το αρχίδι. Κάποιος που χρησιμοποιεί τη βρισιά “άντε γαμήσου”, αυτομάτως έχει την αντίληψη ότι το σεξ είναι βρώμικο και υποτιμητικό;; Εν τέλει, υπάρχει βρισιά που να μην προσβάλλει κάτι; Αν πεις τον άλλο μαλάκα είσαι ρατσιστής ως προς μία συγκεκριμένη συμπεριφορά, αν πεις τον άλλον ζώον είσαι σπισιστής κτλ.
Για μενα η πιο σεξιστική χρήση της γλώσσας είναι το αρσενικό γένος της λέξης άνθρωπος (man=άντρας και άνθρωπος) παρά να πεις “αγαμήσου” σε κάποιον αλλά αν αρχίσουμε στα κείμενα μας και γράφουμε “η άνθρωπος” θα χτυπήσουμε τον σεξισμό στην ελλάδα αλληλεπιδρώντας έμπρακτα με τα θύματα του ή απλά θα απομονωθούμε στον γραφικό πολιτικό ελιτισμό μας;
Έχω την εντύπωση ότι οι παραπάνω σχολιαστές/στριες δεν διάβασαν το κείμενο αλλά έγραψαν την έτοιμη απάντηση που δίνουν-φαντάζομαι, δεν θέλω να θεωρηθώ απόλυτη-όταν προκύπτει το ζήτημα του σεξισμου. Αν κάνω λάθος παρακαλώ να με διαψεύσουν. Θα ξεκινήσω από το τέλος, όπου γίνεται πολύς λόγος για το ζήτημα της γλώσσας. Είναι σαφές στο κείμενο του Ιάσονα ότι η κριτική στο σεξισμό της γλώσσας δεν γίνεται α)από τη σκοπιά του “πολιτικά ορθού”-ευγένειας και β)δεν γίνεται για να απαγορεύσει καμμία λέξη. Το μουνί είναι ωραίο και σαν λέξη, και σαν μέρος του σώματος και προσωπικά δεν έχω κανένα προβλημα μαζί του και ούτε φυσικά κοκκινίζω όταν συζητάω για αυτό με συντρόφους και συντρόφισσες. Με ενοχλεί όμως όταν ακούω “μπάτσοι-μουνιά σκοτώνετε παιδιά” γιατί είναι μεγάλη προσβολή για το μουνί μου να αποκαλείται μπάτσος(!) και επίσης γιατί το σύνθημα έχει για σκοπό του να υποβαθμίσει-και να προσβάλει- τον κύριο μπάτσο-άνδρα- αποδίδοντάς του ένα γυναικείο χαρακτηριστικό. Αυτή είναι σεξιστική χρήση της γλώσσας και αυτή η χρήση θα θέλαμε να περιοριστεί. Και όποιος κάνει ότι δεν το καταλαβαίνει αυτό,κάλο θα ήταν να το ξανασκεφτεί.
Δεύτερον.Αντιλαμβάνεσαι-όπως αναφέρεται σε ένα σχόλιο-ότι ο σεξισμός και η πατριαρχία δεν γεννήθηκαν στον καπιταλισμό. Υπήρχαν πριν και ενδεχομένως να υπάρχουν και μετά από αυτόν.Τελεία. Όχι πραγματικά… αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τα αναλύσουμε ΜΟΝΟ από τη σκοπιά του ΠΑΡΟΝΤΟΣ κοινωνικοιοκονομικού καταμερισμού; Ή ακόμα, ότι αυτό πολιτικά(και πρακτικά) ιεραρχείται ψηλότερα; Γιατί, μήπως ήταν προτιμότερη η ζώη των γυναικών πριν τις περιφράξεις; Ή μήπως θα λυθούν όλα δια μαγείας μετά την επανάσταση; Και κάτι τελευταίο ως προς αυτό. Το φεμινιστικό κίνημα ήρθε όντως ώς αποτέλεσμα του βαθέματος των ρήξεων που έγιναν με εργαλείο την αναλυτική σκέψη. Δεν ήταν σκοπός του να μιλήσει μόνο για τις γυναίκες(συγνώμη που τολμήσαμε να μιλήσουμε για μία ακόμα μορφή καταπίεσης και αυτό θεωρήθηκε ,αυτομάτως, ως αυτονόμηση του έμφυλου στο πεδίο του ανταγωνισμού), αλλά αντιθέτως να συμβάλλει-με καθοριστικό τρόπο κατα τη γνώμη μου-στο απελευθερωτικό πρόταγμα ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΕΣ. Αλλά τι να κάνουμε, αν θες να μιλήσεις για σεξισμό θα μιλησεις για σεξισμό, όχι για ταξική πάλη. Εκτός αν θεωρούμε ότι μιλώντας για ταξική πάλη μιλάς και για σεξισμό. Τότε φυσικά το ίδιο ισχύει για την οικολογία ή τους μετανάστες…σαν βιντάλ σασούν, ένα πράγμα. Ασε δε το άλλο…Το κείμενο του ιάσονα δεν μιλάει ούτε για την πατριαρχία γενικά και αόριστα, ούτε καν προσπαθεί να κάνει θεωρητική ανάλυση του σεξισμού. Μιλάει για ένα πολύ συγκεκριμένο φαινόμενο, που λάμβάνει χώρα σε πόλυ συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, κάνοντας μάλιστα και ειδική μνεία στα υποκείμενα:στους συντρόφους του(όχι προσωπικά), που και οι ίδιοι υιοθετούν παρόμοιες συμπεριφορές. Προς τι η κριτική-που μπορεί να είναι και σωστή-σε άσχετα πράγματα; Γι αυτό είπα στην αρχή ότι τα σχόλια μοιάζουν λίγο με ποιηματάκι…
Και τέλος, κάτι για το σημείο 1 του κειμένου. Φυσικά και δεν υπάρχει μια συμπαγής ταυτότητα γυναίκα-ή μετανάστης,ή εργάτης-που έχει όλα τα καλά. Υπάρχουν και γυναίκες φασίστριες όπως υπάρχουν και αναρχικές. Άμα βρεθούμε στο δρόμο με τη Σκορδέλη, βάρα τη.(βέβαια, ΑΝ της χαράξεις το πρόσωπο, τη σύρεις από τα μαλλιά ή της σκίσεις τα ρούχα, εγω θα πω ότι ΑΥΤΕΣ οι ενέργειες είναι σεξιστικές- γιατί και το να είσαι αντιφασίστας δεν σε κάνει και αντισεξιστή.) Για τις υπόλοιπες πολλές περιπτώσεις, ένας άνδρας χτυπάει μια γυναίκα γιατί η κοινωνία του επιτρέπει να το κάνει.Ο τρόπος που μπαίνει στο κείμενο είναι για να αναδείξει το φαινόμενο της δυσπιστίας που υπάρχει όταν μια γυναίκα βρίσκεται χτυπημένη:”μήπως του είπες κάτι προσβλητικό;”- “μήπως τον προκάλεσες;” Και στα μούτρα να τον έφτυσες, το χέρι θα σηκωθεί γιατί μπορεί, και γιατί είσαι γυναίκα. Μην μπερδευόμαστε επείδη θα έκανε το ίδιο ενδεχομένως στον κολλητό του.
Ο αντίστροφος σεξισμός είναι σαν τον αντίστροφο ρατσισμό(;!)….Δεν σου στερεί κανείς το δικαίωμα να είσαι αντιφασίστας, απλώς σεξιστής αντιφασίστας.
Αυτά νομίζω. Απλώς εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει σχόλιο υπέρ του κειμένου και είπα να το κάνω εγώ
μια απάντηση προς την L. αγαπητή γράφεις:
νομίζω πως ειδικά στο δικό μου σχόλιο η επιχειρηματολογία είναι αρκετά καλά τεκμηριωμένη και τα συμπεράσματα προκύπτουν λογικά μέσα από τις προκείμενες που παραθέτω
επίσης λες
ενώ αρχικά αφήνεις ένα ενδεχόμενο ελευθερίας να δράσω πέρα από ταυτότητες , στην επόμενη φράση ακριβώς μου στερείς το δικαίωμα γιατι εν τέλει ό,τι και να κάνα θα ειμαι μια ζωή σεξιστής επειδή έτυχε να γεννηθώ με αρσενικά γεννητικά όργανα. Στην τελική και εσυ πέφτεις στην ίδια μεταφυσική εξύψωση του φύλλου με τον κ. Ιάσονα Κ. άρα μάλλον τείνω και γω να δω στα γραφόμενά σου μια τυποποιημένη απάντηση. αυτά τα ολίγα , συντροφικά…
μια καθυστερημένη απάντηση
Δεν λέω ότι κάποιος είναι σεξιστής λόγω ανατομίας(;),για την ακρίβεια απορώ πως προέκυψε αυτή η παρερμηνεία.Κάποιος είναι σεξιστής γιατί έμαθε να είναι σεξιστής.Λέω ξεκάθαρα ότι δεν έχει σημασία αν θα επιτεθείς στη χρυσαυγήτισσα,αλλά ποια θα είναι η επίθεσή σου.Αν τον μπρατσαρά χρυσαυγήτη τον σπρώξεις για να τον ρίξεις κάτω, αλλά την άλλη τη σύρεις από τα μαλλιά,ε έχει διαφορά πως να το κάνουμε;Και η διαφορά αυτή προκύπτει μόνο αν εξετάσουμε την πράξη αλλά και τα υποκείμενα που ενεργούν ή δέχονται την ενέργεια.Σαφές θεωρώ…
Νομίζω ότι σχολίασα πολύ συγκεκριμένα κομμάτια των σχολίων,άρα δεν μου αναλογεί η “κατηγορία”-βαριά λέξη-της τυποποιημένης απάντησης.
Κατά τη γνώμη μου τα άλλα σχόλια απέφυγαν να τοποθετηθούν στα βασικά σημεία που έθιγε το κείμενο και προτίμησαν την αμυντική στάση “θα παραθέσω όλη την άποψη που έχω για το έμφυλο ώστε να γίνει σαφές ότι κάτι ξέρω κι εγώ που διαφωνώ.”Δικαίωμα και σεβαστό να μην συμφωνεί κάποιος.Είναι λίγο πρόβλημα όμως,να μην μπορείς να σχολιάσεις/κουβεντιάσεις ένα κείμενο με πολύ συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο παρά μόνο σε ένα πιο αφηρημένο επίπεδο.