“Χτες το πρωί στη δουλειά κάποιος με ρώτησε αν οι μπαταρίες έχουν ημερομηνία λήξης. Του απάντησα να μην αγοράζει πράγματα με σκοπό να τα χρησιμοποίσει μετά απο τρεις μήνες.”
Θαμώνας του bar La Methode
Θες να καταλάβεις; Ή θες να δικαιολογήσεις; Θες να αναλύσεις ψύχραιμα; Ή θες να τσαλαβουτήσεις για άλλη μια φορά στον κραυγαλέο συναισθηματισμό σου; Θες να σταθείς και να προσπαθήσεις να εντοπίσεις το πρόβλημα καθώς και τρόπους αντιμετώπισης του; Ή θες να κάθεσαι στην άκρη και να φωνάζεις ξανά και ξανά τα ακράδαντα επιχειρήματα σου; Θα αποφασίσεις κάποτε έστω και για μία φορά στη ζωή σου να λερώσεις τα χέρια σου; Ή θα επιμείνεις να τα κρατάς αλέκιαστα με το άψογο μανικιούρ που προσφέρει η κοφτερή λίμα της ιδεολογίας σου;
Όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι φιλολογικά ή θεωρητικά. Είναι πάντα κυρίως πρακτικά. Και το τι απαντήσεις επιλέγει να δώσει κανείς φανερώνει πολλά πράγματα.
Πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας ή καλύτερα το σκοτάδι της διαστρέβλωσης το κείμενο Στη Σκιά των σημαιοφόρων της πλατείας απο τους Antifa Casa del Campo (ωραίο το λογοπαίγνιο σύντροφοι μπράβο). Και πραγματικά ακόμα δεν ξέρουμε αν αξίζει πάνω από 10 αράδες ενασχόλησης μαζί του. Για πολλούς λόγους. Ωστόσο επειδή δεν μπορούν να αιωρούνται τέτοιες διαστρεβλώσεις οφείλουμε μιαν απάντηση. Επειδή όταν δε διαλέγεις αυτούς που θα σου ασκήσουν κριτική δεν μπορείς να διαλέξεις και το αν θα απαντήσεις ή όχι.
Θα ασχοληθούμε αποκλειστικά σε ό,τι αφορά το κείμενο «Τεθλασμένες του ανταγωνισμού» με μια μικρή εξαίρεση: Το κείμενο ξεκινάει βάζοντας την ταφόπλακα στο κίνημα των πλατειών. Θέση που φανερώνει άλλωστε και την μύχια επιθυμία του A.C.D.C. να τελειώνει με αυτό το ενοχλητικό πράγμα… Δυστυχώς για αυτόν όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι… Η δυναμική που μεταλαμπαδεύτηκε από τον Ιούνη και μετά υπάρχει ακόμα σχεδόν έτσι ακριβώς όπως περιγράφεται στο τέλος του κειμένου. Αυτή τη στιγμή στην Αθήνα μια φορά το μήνα μαζεύονται εκατοντάδες άνθρωποι από συνελεύσεις γειτονιάς για να συζητήσουν και να συντονίσουν τη δράση τους. Κάτι που μαζεύει 700-800 ανθρώπους δεν το λες ακριβώς νεκρό παρά μόνο αν είσαι ή αγνώμων ή επιθυμείς το θάνατο του…
Πάμε τώρα στην ουσία.
Πριν προχωρήσουμε ας πιάσουμε ένα μεθοδολογικό θέμα. Το A.C.D.C. επιλέγει πολύ συγκεκριμένα αποσπάσματα του κειμένου «Τεθλασμένες του ανταγωνισμού» για να ασκήσει κριτική, ταυτόχρονα δε, αγνοεί πλήρως τι λέγεται ελάχιστες γραμμές πιο πάνω ή ελάχιστες γραμμές πιο κάτω για να ασκήσει πολιτικαντισμό του χειρίστου είδους. Οπότε αρχικά, παρακάτω θα βάλουμε πλήρεις τις δύο παραγράφους με τις οποίες ασχολούνται όπου με έντονα γράμματα είναι τα αποσπάσματα που επέλεξε να σχολιάσει το A.C.D.C.
Ένα άλλο ζήτημα που μπήκε με πολύ ακραίο τρόπο στο σύνταγμα ήταν η εμφάνιση για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση σε κινητοποιήσεις, εθνικών συμβόλων, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα εθνικής ενότητας -στην πάνω πλευρά κυρίως. Θα πρέπει καταρχήν να αποτιμήσουμε όσο γίνεται καλύτερα τις διαστάσεις του φαινομένου. Και αυτό γιατί ενώ οι σημαίες ήταν η ορατή πλευρά του, το νόημα τους δεν είναι τόσο εύκολα αποκρυπτογραφούμενο. Μέσα σε διαδικασίες αγώνα τα σημεία αλλάζουν γρήγορα νοηματοδότηση, νέες αντιλήψεις δημιουργούνται και κάθε ανάγνωση με γνώμονα το παρελθόν είναι καταδικασμένη να μένει στην επιφάνεια και να χάνει την ουσία. Με αυτό το νόημα, δεν θεωρούμε όποιον σηκώνει μια ελληνική σημαία νεοναζί χρυσαυγίτη που μαχαιρώνει, μπορεί να είναι χίλια δυο πράγματα (π.χ. μικροαφεντικό που βλέπει να θίγεται με εθνικούς όρους από την κρίση, αριστερός πατριώτης που θεωρεί τη χώρα υπο κατοχή κλπ.). Μην παρεξηγηθούμε. Σαν ΣΚΥΑ έχουμε ξεκαθαρισμένο ότι όταν τα υποκείμενα ανάγουν στο εθνικό τα προβλήματα και τις λύσεις, αυτή η αναγωγή στέκει εκ των πραγμάτων εμπόδιο στις διαδικασίες αγώνα και ως εκ τούτου πρέπει να πολεμιέται με κάθε μέσο. Είναι όμως άλλο το ερώτημα εδώ. Το ερώτημα είναι γιατί υπήρξε αυτή η αυξημένη σε σχέση με το παρελθόν παρουσία των εθνικών συμβόλων;
Θα αφήσουμε το απαράδεκτο του να κόβεις μια περίοδο (η οποία αποτελεί ένα αυτάρκες νόημα) και να διαβάζεις ότι θες… έτσι λοιπόν πρώτον αφού κόψουν την επεξήγηση του ποια μπορεί να είναι τα χίλια δύο πράγματα ενός σημαιοφόρου (και το οποίο έχει εξαιρετική σημασία καθότι φανερώνει πολλά πράγματα), κόβουν και την σαφέστατη θέση της συνέλευσης απέναντι στο εθνικό… Δεν είχε χώρο ο σέρβερ για 50 λέξεις; Είναι περιττή; Έρχεται σε αντίφαση με τα προηγούμενα; Όχι. Απλά δεν βοηθάει στους πολιτικαντισμούς του A.C.D.C… Νέτα σκέτα.
Στη συνέχεια λοιπόν, απαντούν:
Το ότι, όμως, ‘όποιος σηκώνει ελληνική σημαία, δεν είναι χρυσαυγίτης’ μάλλον άμυνα αποτελεί σε μια αντεθνική κριτική των ‘αγανακτισμένων’ (και των όποιων ‘αγανακτισμένων’) παρά καμιά φοβερή αναλυτική παραδοχή. Εξάλλου, ποιος ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο; Σε ποιον απαντούν; Το σημαντικότερο, όμως, εδώ ήδη σε αυτό το απόσπασμα είναι η λέξη ‘σημεία’ που έντεχνα υπονοεί και αντικαθιστά τη λέξη ‘σημαίες’. Και παρά τα κοινά τρία πρώτα γράμματα των δύο αυτών λέξεων, μήπως θα έπρεπε εμείς να υπενθυμίσουμε ότι τις χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα, σαν φαράγγι, νοημάτων;
Πρώτον. Μη βλέπετε φαντάσματα και μη νομίζετε ότι όλος ο κόσμος ασχολείται με σας.
Δεύτερον. Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι όποιος κυκλοφορεί στο δρόμο με ελληνική σημαία είναι νεοναζί. Αυτή η αντίληψη είναι μία εμπειρία και αυτοάμυνας αλλά και αντεπίθεσης. Ειδικότερα σε διαδηλώσεις πορείες κλπ ψιλοισχύει και το ίδιο. Δεδομένου ότι πολύ σπάνια έβλεπες ελληνικές σημαίες σε απεργίες γινόταν ο ίδιο συνειρμός. Στις πρώτες μέρες του Συντάγματος αυτός ο συνειρμός έγινε σε όλους όσους σχεδόν κατέβηκαν και αποτελούσαν ένα σωρό κόσμο με μικρή ή μεγάλη πολιτικοποιήση λίγο ή πολύ χωμένο στα του α/α/α χώρου… Αυτό έγινε και σε πολλούς απο μας. Αυτό που διαπιστώσαμε τότε πολύ γρήγορα ήταν ότι όλοι όσοι κρατούσαν σημαίες δεν ήταν νεοναζί αλλά ήταν κάτι άλλο. Αυτό το άλλο σημαίνει διάφορα πράγματα και έχει μια ειδική αξία άλλη για τα δρώντα υποκείμενα εντός των διαδικασιών που καλούνται να το αντιπαλέψουν και άλλη για τον ιδεολόγο που διαβάζει στο indymedia ανταποκρίσεις. Αυτό το άλλο αφορούσε το εξής: Αν είναι νεοναζί παίρνουμε τα παλούκια και πάμε να τους βρούμε. Αν δεν είναι όμως; Πάλι θα πρέπει να πάρουμε τα παλούκια; Και να δείρουμε την 60χρονη κυρία με την ελληνική σημαία μπέρτα του σουπερμαν; Και τα δύο πιτσιρίκια που ο μπαμπάς τους τα στόλισε με τη σημαία; Αν ήταν εκεί οι γράφοντες του κειμένου ίσως θα μπορούσαν να αντιληφθούν τα πρακτικά ζητήματα που μπήκαν όχι μόνο σε μας αλλά σε πολύ άλλο κόσμο στο Σύνταγμα. Οπότε για να μην δέρνουμε παιδάκια και γιαγιάδες έπρεπε να κάτσουμε να δούμε ψύχραιμα αυτό το φαινόμενο, να κάτσουμε να δούμε τι έσπρωξε όλον αυτό το κόσμο να καταφύγει στην ελληνική σημαία; Το ότι λέμε ότι δεν είναι νεοναζί δε σημαίνει στην ουσία του και πολλά άλλα πράγματα πέραν του: ότι είναι ένα πολύ πιο περίπλοκο και επικίνδυνο φαινόμενο από 100 ασφαλίτες της Χρυσής Αυγής που θα πρέπει να το δούμε, να το εξετάσουμε και να το αντιπαλέψουμε. Δηλαδή πόσα παραπάνω έπρεπε να πούμε για να γίνει κατανοητή αυτή η θέση.
Τρίτο. Ναι οι σημαίες και τα σύμβολα σε συνθήκες αγώνα αλλάζουν περιεχόμενο. Όπως αλλάζουν τα πάντα περιεχόμενο σε συνθήκες αγώνα. Και όταν λέμε αλλάζουν δε σημαίνει ότι αλλάζουν προς το καλύτερο. Το ότι γίνεται άλλο το νόημα τους δε σημαίνει τίποτα απολύτως πέραν από το να κάτσουμε και να δούμε ποιο είναι αυτό το νόημα. Αφού το βρούμε, τότε ας το κρίνουμε και ας το κατακρίνουμε, γιατί άλλη πολιτική δράση θα αναπτύξεις απέναντι σε ένα ακροδέξιο σχήμα και άλλη σε έναν οργανωμένο αριστερό πατριωτισμό που μπορεί να λάβει χαρακτήρα τύπου ΕΑΜ. Αλλά αρχικά ας το ψάξουμε. Στο σύνταγμα εκτός από ελληνικές σημαίες υπήρχαν και ισπανικές και αιγυπτιακές και τυνησιακές και αργεντίνικες, λίγες και από αντίδραση αλλά υπήρχαν. Αυτές οι σημαίες εκεί τι σήμαιναν; Τον Περονισμό; Τον Παναραβισμό; Στις 18-02 είχε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού (έχουμε φυσικά πολλά ερωτηματικά για όλο αυτό), για τους γάλλους, γερμανούς, αμερικανούς και δεν ξέρουμε τι άλλο που σήκωναν ελληνικές σημαίες τί διάολο σήμαιναν αυτές; Δεν ξέρουμε και ίσως να σημαίνουν κάτι πιο επικίνδυνο από τους νεοναζί μαχαιροβγάλτες… Και εν τέλει για τις σημαίες… Στο Αργεντινάζο που όλος ο χώρος και όταν συνέβαινε και ακόμα και τώρα άναβε καντήλια και έκανε μετάνοιες 4 φορές τη μέρα, στις διαδηλώσεις εμφανίστηκαν χιλιάδες εθνικές σημαίες της Αργεντινής. Είπε κανείς ότι το Αργεντινάζο ήταν «πατριωτικό», «εθνικιστικό» και «φασιστικό»; Για να μην μιλήσουμε για την Αίγυπτο… Αλλά έτσι πάει, το μακρυνό είναι εύκολο γιατί τα μισά προβλήματα πεθαίνουνε στο δρόμο, στο κοντινό υπάρχει πρόβλημα που δεν προλαβαίνουν να πεθάνουν τα ζητήματα στη διαδρομή Σύνταγμα-Εξάρχεια.
Στην συνέχεια οι συγγραφείς μας κάνουν μαθήματα αντιπατριωτισμού. Τα αντιπαρερχόμαστε με το ποιο απαξιωτικό βλέμμα που μπορούμε να πάρουμε. Το τι έχουμε κάνει ατομικά και συλλογικά τόσα χρόνια δε περιμένουμε να αναγνωριστεί από το A.C.D.C. και ούτε και μας νοιάζει κάτι τέτοιο. Τα μαθήματα τους να τα κάνουνε σε κάναν άσχετο. Όχι σε μας. Ωστόσο το αντιπατριωτικό τους μάθημα φανερώνει και ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα τους με το έθνος. Το πρόβλημα τους δεν είναι με την ιδέα αυτή καθαυτή. Δεν θεωρούν ότι η ιδέα του έθνους είναι παντού και πάντα προβληματική. Το πρόβλημα τους έγκειται στις παρεκτροπές της εθνικής ιδέας. Τους ενοχλούν τα πογκρόμ των μεταναστών αλλά ούτε μία λέξη για έναν κρατικό μηχανισμό δομημένο στον ρατσιμό και στον εθνικισμό που κάνει την καθημερινότητα του μετανάστη απείρως πιο υποτιμημένη, εκμεταλλεύσιμη και καταπιεστική. Τους ενοχλεί η Ολυμπιάδα αλλά δεν τους ενοχλεί που κάθε σχολείο έχει ελληνική σημαία. Τους ενοχλεί η eurovision αλλά όχι το γεγονός ότι το έθνος μπαίνει πάντα εμπόδιο και είναι εργαλείο διαχωρισμού εντός της εργατικής τάξης. Και αυτή είναι τελικά η δική μας διαφωνία. Το έθνος είναι η κοινότητα συμφερόντων της κάθε αστικής τάξης. Μέσα από τη διαστρέβλωση της αριστεράς κυρίως το έθνος αντικατοπτρίζεται και σαν εν δυνάμει κοινότητα ανταγωνισμού της εργατικής τάξης. Ιστορικά αυτός ο αντικατοπτρισμός υπήρξε στην καλύτερη απατηλός. Πρακτικά οφείλουμε να πολεμάμε με κάθε μέσο εθνικούς διαχωρισμούς εντός της τάξης μας. Για το A.C.D.C. ο εθνικισμός είναι κάτι που δίνει ευχαρίστηση στον φορέα του. Κάτι σαν τον αυνανισμό δηλαδή αλλά λίγο πιο επικίνδυνο για τους άλλους…
Στη συνέχεια η διαστρέβλωση των λεγομένων μας συναντά τον ορισμό της λέξης διαστρέβλωση. Παραθέτουμε ολόκληρη την παράγραφο πάλι με έντονα στοιχεία αυτά που τους βολεύουνε να δούνε…
Θεωρούμε ότι δεν ήταν μία η αιτία που οδήγησε όλους αυτούς τους ανθρώπους στην επίδειξη της εθνικής τους ταυτότητας. Διαφορετικές φιγούρες την πρόβαλαν για διαφορετικούς λόγους. Για παράδειγμα η ανάδειξη της εθνικής ταυτότητας υπήρξε για πολλούς, που δεν είχαν μια πρότερη πολιτικοποίηση, μια πρώτη αυθόρμητη απάντηση στο ερώτημα “ποιοι εν τέλει είμαστε εμείς εδώ”. Μία μικρότερη μερίδα ήταν ασφαλώς μικροαστοί που τα τελευταία χρόνια προλεταριοποιούνται με γοργούς ρυθμούς και παρότι η οργή τους χτυπάει κόκκινο αντιλαμβάνονται πως το ταξικό συμφέρον τους βρίσκεται σε εθνικού τύπου λύσεις της κρίσης. Υπάρχει όμως και μια μεγάλη μάζα που έχει γαλουχηθεί με τον αντιιμπεριαλισμό και τον πατριωτισμό της μεταπολεμικής αριστεράς, και που αντιμετωπίζει την κρίση σαν φαινόμενο εθνικό, που κάποιοι κακοί ξένοι επέβαλλαν στην Ελλάδα. Αυτές οι φωνές δεν είναι χωρίς καθοδήγηση καθώς το μεγαλύτερο φάσμα των αναλύσεων ακόμα και αριστερών, μια τέτοια οπτική γωνία υιοθετεί. Με αυτό κατά νου ίσως να καταλήξουμε και στο συμπέρασμα ότι τελικά (με τέτοια πολιτικοπολιτιστική κληρονομιά και σε τέτοιο πλαίσιο) ίσως και να ήταν και λίγες οι σημαίες που σηκώθηκαν στην πλατεία συντάγματος. Για εμάς είναι περισσότερο ενοχλητικά και επικίνδυνα για τους αγώνες είναι η χρησιμοποίηση λέξεων όπως δοσίλογοι, κυβέρνηση Τσολάκογλου, χούντα, κατοχή κλπ. οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον από την αριστερά και τον α/α/α χώρο και οι οποίες κλείνουν το μάτι σε αστικά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα παρά στις ταξικές αντιστάσεις.
Και η λαμπρή ερμηνεία του A.C.D.C…
Απλό, παλιό, καλό, δοκιμασμένο γλύψιμο του φτωχού πλην τίμιου ελληνικού λαού; Ο εθνικισμός, εδώ, δεν αναγνωρίζεται σαν σχετικά αυτόνομο κίνητρο και επιδίωξη που προσφέρει απόλαυση στο φορέα του αλλά μάλλον ως (σχεδόν αναγκαίο) κακό που έχει επιβάλει (“καθοδήγηση“) η αριστερά στον άμαθο από τέτοια λαό μας. Brilliant! Ε, αν ήταν λίγες οι ελληνικές σημαίες, γιατί δεν κουβαλούσαμε όλοι μας και όλες μας και μερικές ακόμα για να γίνουν περισσότερες ; Στο επόμενο επεισόδιο θα μπορούσαμε να απο(επανα)νοηματοδοτησουμε και το στοχάδι – εξάλλου ανήκει στην κέλτικη μυθολογία, κλεμμένο είναι βρε! Μην πούμε για το ασιατικό σύμβολο της σβάστικας και την καπήλευσή της από το τρίτο ράϊχ.
Σε αυτήν την παράγραφο καταλαβαίνει κανείς την ποιότητα των υποκειμένων πίσω από αυτά που γράφουν. Η ερώτηση μας μπας και ήταν λίγες οι ελληνικές σημαίες για το μέγεθος της κινητοποίησης και δεδομένου του πιπιλίσματος των μυαλών από αριστερά και δεξιά για την πατρίδα, μετατρέπεται στα μυαλά των συγγραφέων σε επιθυμία μας να ήταν αυτές περισσότερες, η ανάλυση μας που λέει ότι πίσω από την ελληνική σημαία στο Σύνταγμα δεν ήταν μαχαιροβγάλτες ναζί αλλά άλλα στρώματα πολύ πιο επικίνδυνα που δεν αντιμετωπίζονται με παλούκια και κλωτσιές μετατράπηκε στο ότι θεωρούμε ότι καπηλεύθηκε η ελληνική σημαία από την αστική τάξη της χώρας και ότι αυτή πρέπει να γυρίσει στον αγωνιζόμενο λαό. Η θέση μας για τον ρόλο της αριστεράς και τον αριστερό πατριωτισμό μετατράπηκε σε χάδι για τον «ελληνικό λαό»; (Που έχουνε δει ελληνικό λαό στα κείμενα της Σ.Κυ.Α. μόνο το A.C.D.C. ξέρει…). Απορούμε πως μπορούνε με τέτοιες δυνατότητες κατανόησης να διαβάζουν τις οδηγίες χρήσης στα κορν φλέικς.
Αλλά έχει και άλλο.
Πέρα από την πλάκα. Εδώ μπορεί να παρακολουθήσει κανείς πως η ιδεολογία κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει. Και αντί να καταλάβει κανείς πως ό,τι αυθόρμητο και ελληνικό είναι καταρχήν εθνική συνείδηση (1 + 1 = 2), καταλαβαίνει πως ό,τι αυθόρμητο είναι και ελληνικό! Έτσι, άκριτα. Έτσι, απροβλημάτιστα. Λες κι η απουσία των μεταναστών από το Σύνταγμα ήταν απλά κάτι αυθόρμητο. Λες και το αυθόρμητο, ούτως ή άλλως, σαν τέτοιο, είναι συγχωρεμένο ή πάντα καλό. Ή λες και το ότι περιγράφοντας τ α σ υ μ π τ ώ μ α τ α μόνον του εθνικισμού – δηλαδή το γεγονός ότι το εθνικό παρουσιάζεται ως απλώς αυθόρμητο – σημαίνει ότι κάνεις ανάλυση για τον εθνικισμό. Αμ δε! Μάλλον για κατάφαση στη φετιχοποίηση του συμβόλου και στη φυσικοποίηση της λογικής του συμβόλου μας ακούγεται εμάς. Γιατί, βέβαια, δεν εξηγείς πως τελικά αυτό το αυθόρμητο πήρε αναγκαστικά χρώμα μπλε και άσπρο. Γιατί παρουσιάζεις το ζητούμενο ως εξήγηση.
Πρώτον απουσία των μεταναστών από το Σύνταγμα; Που την είδανε (ή δεν είδανε αυτή την απουσία); Μήπως έβλεπαν το Σύνταγμα του Αλαφούζου που έμενε στις 3 πρώτες γραμμές της Αμαλίας και στην αριστερή της πλευρά; Ή μήπως η «παρουσία» των μεταναστών στο Σύνταγμα έχει να κάνει με την παρουσία ή μη λόγου των μεταναστών; Όπως ας πούμε θεωρούνε ότι η συμμετοχή των μεταναστών τον Δεκέμβρη επισφραγίζεται από ένα τρικάκι και τέλος; Κάνουν λάθος. Ρητά και αμετάκλητα. Τώρα σε ό,τι αφορά τη συνέχεια δηλώνουμε πραγματικά αδυναμία να καταλάβουμε τις διανοητικές ακροβασίες με το αυθόρμητο και το ελληνικό. Εμείς λέμε ότι η σημαία αποτέλεσε μία πρώτη αυθόρμητη αντίδραση συγκεκριμένων τμημάτων που έχουν είτε γαλουχηθεί στον πατριωτισμό είτε έχουνε συγκεκριμένα συμφέροντα που η ικανοποίησή τους ανάγεται στο εθνικό. Την χαρακτηρίσαμε ως μια πρώτη υπονοώντας ότι υπήρξαν και μετέπειτα αντιδράσεις… Υπάρχει κανείς που να μη θεωρεί ότι η παρουσία των σημαιών διαρκώς μειωνόταν; Για να καταλήξει προς το τέλος του Ιούνη να την κουβαλάνε μερικοί γραφικοί παπούδες ή σαλταρισμένοι; Και ναι είμαστε βέβαιοι ότι από όλη αυτή την ιστορία κάποια κομμάτια και κάποιοι άνθρωποι έστειλαν τις ελληνικές σημαίες στον κάλαθο των αχρήστων. Μπορεί να ήταν λίγοι. Αλλά λίγη δεν είναι ακόμα και μία κερδισμένη συνείδηση.
Αλλά και ποιο είναι το νόημα στην τελική αυτού του απολογισμού για τις σημαίες; Δύο τα νοήματα που τον εμπερικλείουν. Ο πρώτος μας λέει τι δεν είναι η σημαία (ο μαχαιροβγάλτης χρυσαυγίτης) και στον δεύτερο ενώ θα περιμέναμε να διαβάσουμε τι τελικά είναι η σημαία στις ‘πλατείες’, τι μας δίνεται αντ’ αυτού; Μια ταξική σύνθεση των όσων κουβαλούσαν ελληνικές σημαίες: αφενός οι μικροαστοί, αφετέρου η … πλειοψηφία των άκακων προλεταριοποιημένων προβάτων που τα παρέσυρε η αριστερά.
Μεγάλες στιγμές στην ιστορία της ερμηνείας… Στα αλήθεια αδυνατούμε έστω να αρθρώσουμε δύο λέξεις απέναντι σε όλο αυτό, πέραν του να συγκατανεύσουμε με κατανοήση. Ε, αν στην τελική αυτά τα συμπεράσματα βγάζετε, δεν θα απορήσουμε πλέον για το πόσο στραμπουληγμένη μπορεί να είναι στα κεφάλια σας όλη η υπόλοιπη πραγματικότητα.
Αλλά έχει και συνέχεια…
Φυσικά, είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τον αριστερό εθνικισμό – ως αντιιμπεριαλισμό, ως καλοκάγαθο πατριωτισμό, ως αγάπη για τον λαό κοκ. Αλλά το ουσιωδέστερο ερώτημα εδώ είναι το εξής: πως χτίζει η αριστερά τον πατριωτισμό της; Μήπως και με το να επανανοηματοδοτεί στα μυαλά των επιτελείων της κάθε τρεις και λίγο έννοιες και λόγους, ‘σημεία’ και αμαρτήματα του παρελθόντος; Μήπως έτσι χτίζεται ο πατριωτισμός; Ή, μάλλον, καιέτσι; Με το να ονομάζεις και να μιλάς για τον φόρο ακινήτων ως ‘χαράτσι’ της ΔΕΗ, με το να θεωρείς ‘αναχρονιστικό κόλλημα’ την ένσταση για τις ελληνικές σημαίες, με το να μιλάς για ‘χούντα, τρόϊκα, κατοχή, δωσιλογισμό’ στις προκηρύξεις σου, με το να κρεμάς σβάστικες στο γερμανικό προξενείο, με… με… με…;
Αυτό είναι κανονικά η αγγλική έκφραση στο add insult to injury!!! Και στα αλήθεια μας φαίνεται τελείως παρανοϊκό την ίδια στιγμή που εμείς κλείνουμε τις δύο παραγράφους μας με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο να έχουμε το A.C.D.C. να μας τη βγαίνει με τα ίδια μας τα επιχειρήματα. Επιχειρήματα διατυπωμένα ήδη απο τον Ιούνη και σε άλλα κείμενα μας! Ξανααντιγράφουμε πως ακριβώς κλείνουμε τις παραγράφους μας και αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν τη στιγμή που εντοπίζουμε που έγκειται το πιο σοβαρό πολιτικό πρόβλημα (και από όπου φαίνεται το A.C.D.C. συμφωνεί σε αυτό) την ίδια στιγμή να είμαστε απολογητές της ελληνικής σημαίας, του στοχαδιού και της σβάστικας; Γίνεται; Αμέ… Μόνο στο μυαλό του A.C.D.C.
Γράφουμε λοιπόν: Για εμάς είναι περισσότερο ενοχλητικά και επικίνδυνα για τους αγώνες είναι η χρησιμοποίηση λέξεων όπως δοσίλογοι, κυβέρνηση Τσολάκογλου, χούντα, κατοχή κλπ. οι οποίες χρησιμοποιούνται κατά κόρον από την αριστερά και τον α/α/α χώρο και οι οποίες κλείνουν το μάτι σε αστικά εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα παρά στις ταξικές αντιστάσεις.
Σταματάμε εδώ όλη αυτή την ιστορία παραιτούμενοι απο την προσπάθεια να ανιχνεύσουμε τα μικροπολιτικά κίνητρα και την αδυναμία στοιχειώδους κατανόησης του A.C.D.C., με την ελπίδα κάποια μέρα όταν δεν καταλαβαίνουμε τον άλλον να χτυπάμε την δίπλα πόρτα και να κάνουμε τις ερωτήσεις μας…
Μέλη της Σ.Κυ.Α.
Υποβολή απάντησης