Η παρακάτω ανταπόκριση μας στάλθηκε από σύντροφο που συμμετέχει σε κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο στη Νάπολη όταν του ζητήσαμε να μας ενημερώσει για την κατάσταση στην Ιταλία εν μέσω πανδημίας/κρίσης του κορονοϊού. Το πρώτο γράμμα ήρθε στις 27 Μαρτίου, ενώ ακολούθησε και μια νέα ενημέρωση στις 11 Απριλίου. Αποφασίσαμε να μεταφράσουμε και να δημοσιεύσουμε αυτές τις επιστολές στην κατεύθυνση της κυκλοφορίας των αγώνων πέρα από εθνικά σύνορα και του χτισίματος διεθνών σχέσεων αλληλεγγύης για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Αυτή τη στιγμή στην Ιταλία βρισκόμαστε σε ολικό lockdown από την 8η Μαρτίου, ανοιχτά παραμένουν μόνο τα καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης και οι βασικές υπηρεσίες, απαγορεύονται οι δημόσιες συναθροίσεις και η κυκλοφορία που δεν αφορά προμήθειες ή την εργασία. Πολύς κόσμος έλαβε πρόστιμο και μόλις πριν δύο ημέρες το μέγιστο των προστίμων έφτασε έως τα 3.000€. Θα προσπαθήσω να συνοψίσω την κατάσταση.
Η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα για να καταπολεμήσει πραγματικά την επιδημία, αλλά επικεντρώθηκε μόνο στον περιορισμό της, απαγορεύοντας τις εξόδους και τοποθετώντας περισσότερη αστυνομία στους δρόμους (έως και παραχωρώντας αστυνομική εξουσία σε στρατιώτες που υπήρχαν ήδη στο δρόμο για αντιτρομοκρατικά μέτρα προτού την επιδημία). Τα μέτρα της πολιτικής έκτακτης ανάγκης είναι παντελώς ανεπαρκή, τη στιγμή που έχουν γίνει πολλές παραχωρήσεις υπέρ του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, αφήνοντας πολλά εργοστάσια ανοιχτά (πριν δύο ημέρες έκλεισαν παραπάνω εργοστάσια, αλλά και πάλι όχι αρκετά για τα αιτήματα του εργατικού κινήματος).
Οι περιφέρειες και οι δήμοι θέτουν ακόμη αυστηρότερα μέτρα σε ισχύ, μερικές φορές σε σύγκρουση με την ίδια την κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια σύμπλευσης με την παράνοια της δημόσιας άποψης. Το αποτέλεσμα είναι ισχυρότερος έλεγχος στο δρόμο (προφανώς αυτό εξαρτάται από την πόλη, όπως και από τις περιοχές της).
Αποτελεί πρόβλημα το γεγονός πως η δημόσια οργή επικεντρώνεται στην εξατομίκευση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, κατηγορώντας εκείνες που δεν σέβονται τους κανόνες, εκείνους που πάνε για τρέξιμο, εκείνους και εκείνες που αποφάσισαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους (ίσως επειδή έχασαν τη δουλειά τους και κινδύνευσαν να εγκλωβιστούν σε άλλες πόλεις…) αντί να μείνουν εκεί που ήταν, και η δημόσια γνώμη τούς κατηγορεί για την εξάπλωση του ιού σε άλλες περιοχές.
Τα νοσοκομεία βρίσκονται σε πλήρη πίεση, υπάρχει έλλειψη κρεβατιών ΜΕΘ στη βόρεια Ιταλία, όπου αρχικά εξαπλώθηκε ο covid-19. Τώρα κατευθύνεται προς τη νότια Ιταλία, όπου η κατάσταση της δημόσιας υγείας ήταν ήδη κακιά, και φοβόμαστε πως θα οδηγηθεί σε πλήρη καταστροφή. Έτη επιθέσεων στο δημόσιο σύστημα υγείας (που ευνοούσαν το ιδιωτικό σύστημα υγείας) γίνονται πλέον ξεκάθαρα λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Πολλές εξεγέρσεις φυλακισμένων δεν ακούστηκαν (αφορά περίπου 30 φυλακές) σχετικά με την άρση των επισκεπτηρίων από συγγενείς, τις εξαιρετικά άσχημες συνθήκες υγιεινής, τον υπερ-συνωστισμό (60.000 φυλακισμένοι/ες σε λιγότερους από 50.000 επίσημους χώρους στο σωφρονιστικό σύστημα), και τον φόβο μετάδοσης σε μία υπερπλήθη κατάσταση (μέχρι και 9 ή 10 φυλακισμένοι/ες ανά κελί). Για την προάσπιση της υγείας, η κυβέρνηση δεν έκανε σχεδόν τίποτα, ανέφεραν τη δυνατότητα του skype και των τηλεφωνικών κλήσεων για τους/τις κρατούμενους/ες, αλλά στην πραγματικότητα στις φυλακές δεν υπάρχουν οι υποδομές για κάτι τέτοιο, συνεπώς θα πάρει κάποιο χρονικό διάστημα μέχρι να υλοποιηθούν αυτά. Πραγματοποιήθηκε διάταγμα που θέτει κάποιους/ες από τους/τις φυλακισμένους/ες σε καθεστώς κατ’ οίκον περιορισμού (ένα αίτημα των ίδιων και των συγγενών τους), όμως από αυτό θα επωφεληθούν μονάχα κάποια χιλιάδες άτομα. Την ίδια στιγμή κατέστειλαν σκληρά τις εξεγέρσεις και όσες/ους συμμετείχαν σε αυτές, με χτυπήματα και μεταγωγές. Δεκατρία άτομα πέθαναν κατά τη διάρκεια αυτών τών εξεγέρσεων, αλλά δεν έχουμε καμία πληροφορία σχετικά με το πώς, παρά μόνο από το τμήμα διοίκησης των φυλακών, που ανέφερε πως πέθαναν από υπερβολική δόση φαρμάκων, τα οποία προμηθεύτηκαν από το φαρμακείο της φυλακής κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων· μέχρι και ο αριθμός των θανάτων διασαφηνίστηκε μετά από μέρες, καθώς δεν έδιναν πολλές πληροφορίες. Οι φυλακισμένες/οι και οι οικογένειές τους απαιτούν κατ’ οίκον περιορισμό για όσους/ες βρίσκονται σε προφυλάκιση (το ένα τρίτο του πληθυσμού των κρατουμένων) και για όσους/ες κατηγορούνται για λιγότερα εγκλήματα, έτσι ώστε να μειωθεί ο υπερσυνωστισμός, για καλύτερα μέτρα υγιεινής στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, για μέσα και τρόπους να μιλήσουν με τους/τις συγγενείς τους· όμως επίσης απαιτούν μια γενική αμνηστία, επειδή η κατάσταση του σωφρονιστικού συστήματος είναι ανυπόφορη, εντός και εκτός κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Προφανώς η κατάσταση των μεταναστ(ρι)ών, Ρομά, αστέγων και γενικά των περιθωριοποιημένων και λιγότερο προνομιούχων, βρίσκεται σε κίνδυνο και δεν γίνεται τίποτα για αυτές και αυτούς.
Το κίνημα «Ούτε Μία Λιγότερη» επίσης τονίζει την κατάσταση των γυναικών που αναγκάζονται να μένουν στο σπίτι με κακοποιητικούς συντρόφους, επειδή για αυτές το σπίτι δεν είναι ένα «ασφαλές μέρος».
Οι περισσότεροι/ες εργαζόμενοι/ες δουλεύουν από το σπίτι αυτή τη στιγμή, αλλά πρέπει να ειπωθεί πως πολλά εργοστάσια (εργοστάσια που δεν είναι «απαραίτητα») παραμένουν ανοιχτά και δεν εγγυώνται μέτρα ασφαλείας για την υγεία των εργαζομένων. Οι απεργίες τους, από την άλλη, καταστέλλονται έντονα. Επιπλέον, ο κόσμος με επισφαλείς δουλειές, με άτυπες δουλειές, δεν έχουν τρόπο να αντέξουν οικονομικά αυτό το lockdown.
Η προσπάθεια να οργανωθείς σε αυτή την κατάσταση είναι δύσκολη, οι εξωτερικές συγκεντρώσεις ενέχουν ρίσκα όχι μόνο λόγω της καταστολής, αλλά και επειδή έτσι χάνουν την οποιαδήποτε νομιμοποίηση από την κοινωνία, η οποία φοβάται την εξάπλωση του ιού. Επομένως προσπαθούμε να ισορροπήσουμε αφενός την φροντίδα των κοινοτήτων μας και της κοινωνίας και αφετέρου την ανάγκη να αποφύγουμε την εξαφάνισή μας λόγω της συνθήκης της έκτακτης ανάγκης. Βρίσκουμε τρόπους να επικοινωνούμε και να συζητάμε συλλογικά μέσω αξιόπιστων τηλεματικών συστημάτων ανοιχτού κώδικα. Η δράση μας εστιάζει στα εξής:
– Την ανάπτυξη και τη διάδοση μιας αντι-αφήγησης υπογραμμίζοντας τα λάθη των κυβερνήσεων και του νεοφιλελεύθερου συστήματος που βάζει το κέρδος πάνω από την ευημερία των ανθρώπων, καταστρέφοντας το περιβάλλον (η εξάπλωση των ιών εξάλλου συνδέεται με τη ζωική παραγωγή, την αποδάσωση, τη θηριώδη αστικοποίηση, κ.ο.κ.) και καταστρέφοντας το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και ασφάλισης: το πρόβλημα του ιού, στην πραγματικότητα, δεν είναι ο ιός καθαυτός αλλά η εξάπλωσή του και η πιθανή κατάρρευση του δημόσιου συστήματος υγείας.
– Αυτό πάει μαζί με μια αντι-αφήγηση που μάχεται την εξατομίκευση των λαθών και την ποινικοποίηση των ατόμων – μια διαδικασία που επιπλέον μετατρέπει όλους σε μπάτσους (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο κόσμος ενθαρρύνει αυτήν την αφήγηση της ποινικοποίησης, στη βάση του φόβου μετάδοσης) – και δείχνει το δάχτυλο στους πραγματικούς ενόχους: κυβέρνηση, κράτη, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, το οικονομικό και αναπτυξιακό σύστημα καθαυτό.
– Την κριτική στη νομοθεσία του κράτους εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης που, ακόμη κι αν λένε πως κρίνεται απαραίτητο λόγω της κρίσιμης κατάστασης, θα προωθήσει τον αυταρχικό μετασχηματισμό ακόμη και μετά από αυτή την κρίση.
– Την προσπάθεια να συντονίσουμε την αντι-πληροφόρηση με τον πολιτικό λόγο.
– Επιπλέον, στις/στους εργαζόμενες/ους δεν εξασφαλίζεται τίποτα, όπως ούτε και στις/στους αδήλωτες/ους, επισφαλείς εργαζόμενες/ους, στις/ους άνεργες/ους, κ.ο.κ.: ένα εκ των αιτημάτων είναι ένα «παγκόσμιο εξασφαλισμένο εισόδημα καραντίνας» («μένουμε στο σπίτι, ναι, όμως δώστε μας σπίτια και εισόδημα») και αυτή η κρίση ανοίγει τις προοπτικές για έναν διάλογο γύρω από το παγκόσμιο άνευ όρων εισόδημα. Άλλα αιτήματα εστιάζουν στην άρση λειτουργίας μη απαραίτητων εργοστασίων, εγγυήσεις ασφάλειας για όλες/ους εκείνες/ους που πρέπει να δουλεύουν σε απαραίτητες υπηρεσίες, την επίταξη των ιδιωτικών δομών υγείας για πραγματοποίηση προσυμπτωματικών ελέγχων και ανάληψη εντατικής θεραπείας, αλλά και να σκεφτούμε εκείνες/ους που είναι πιο περιθωριοποιημένες/οι και χωρίς φωνή: να σταματήσουν όλες οι εξώσεις, να ακουστούν οι ισχυρισμοί των φυλακισμένων, επίταξη δομών προς φιλοξενία των αστέγων…
– Για να ενδυναμώσουμε τον πολιτικό μας λόγο και να φροντίσουμε την κοινωνία γύρω μας, πληροφορούμε κόσμο για δίκτυα βοήθειας, για γραφεία αρωγής και υπηρεσίες συμβουλευτικής, σε περίπτωση που χρειάζονται βοήθεια, επίσης χτίζουμε – καθορίζοντας και συντονίζοντας – απλοϊκές και αυτοδιαχειριζόμενες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και δίκτυα βοήθειας ηλικιωμένων, ατόμων που είναι ευάλωτα στη μετάδοση του ιού βρισκόμενα σε εξωτερικό χώρο, ατόμων που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στο lockdown: συλλέγοντας δωρεές για την ετοιμασία πακέτων για εκείνους/ες που δεν μπορούν να αγοράσουν προμήθειες, μεταφέροντας προμήθειες στα σπίτια εκείνων που δεν μπορούν να πάνε στο σούπερ μάρκετ, αναλαμβάνοντας βάρδιες σε κουζίνες
Μία ενημέρωση της κατάστασης:
Η εξάπλωση του ιού αρχίζει να επιβραδύνεται, ωστόσο ακόμη κι έτσι ο αριθμός των θανάτων ανά ημέρα κυμαίνεται γύρω στους 600-700. Οι νοσηλείες στις ΜΕΘ μειώνονται, αλλά βάσει αυτού τού ρυθμού μπορούμε να υπολογίσουμε πως πιθανώς θα φτάσουμε τους 25, ίσως 30, χιλιάδες θανάτους στο τέλος. Η κορύφωση της επιδημίας φαίνεται πως σιγά-σιγά υποχωρεί, ή σε κάθε περίπτωση έχουμε ήδη φτάσει σε αυτή. Η κυβέρνηση επέκτεινε την απαγόρευση κυκλοφορίας μέχρι την 3η Μαΐου για την ώρα.
Ο έλεγχος είναι ακόμη εντονότερος, και επέβαλαν μέχρι και ειδικό lockdown για την περίοδο του Πάσχα, για δύο ημέρες, με τα καταστήματα προμηθειών πρώτης ανάγκης κλειστά και με χρήση drones και ελικοπτέρων παντού. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μπορούν να σκεφτούν, και ακόμη κι έτσι διατηρούν μια γενικευμένη κοινωνική νομιμοποίηση γύρω από αυτό, καθώς η παράνοια παραμένει υψηλή. Ωστόσο μπορείς να διακρίνεις μικρά ρήγματα σε αυτή την κατάσταση, διότι οι άνθρωποι δεν αντέχουν την κατάσταση και πλέον αντιμετωπίζουν πραγματικά μεγάλες δυσκολίες σε σχέση με την πληρωμή ενοικίου και λογαριασμών, ή ακόμη και την αγορά αγαθών, δεν μπορούν να μένουν στο σπίτι χωρίς προνοιακές παροχές. Κυκλοφόρησαν κάμποσα άρθρα για κόσμο που προσπάθησε (ανεπιτυχώς, εξαιτίας της άφιξης πολλών μπάτσων) να βγει από σούπερ μάρκετ χωρίς να πληρώσει· η απάντηση ήταν να βάλουν ασφαλίτες μπροστά από κάποια. Τα καταστήματα δεν θα παραβιάσουν τη νεοφιλελεύθερη προσταγή και φιλοσοφία, και την ίδια στιγμή φοβούνται την αντίδραση των ανθρώπων, επομένως το μόνο πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να επιβάλλουν ένα ακόμη αυστηρότερο ελεγχοκρατούμενο lockdown.
Σχετικά με τα μέτρα κοινωνικής πρόνοιας, εξακολουθεί να μην γίνεται τίποτα, παρά μόνο εφεδρικές σκόρπιες αλλαγές εδώ κι εκεί. Προφανώς δεν θα σκεφτούν καν, για παράδειγμα, να πάρουν χρήματα από το πλουσιότερο κομμάτι της κοινωνίας για να διασφαλιστεί η επιβίωση όλης τής κοινότητας. Αυτό θα ήταν απίθανο για τη νεοφιλελεύθερη υπαγόρευση, που μονάχα σκέφτεται πώς θα διασφαλίσει το τραπεζικό σύστημα, το βιομηχανικό σύστημα και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματιών. Μία υποκρισία που γίνεται ξεκάθαρη μέσω της κατάστασης εκείνων που εξακολουθούν να δουλεύουν σε εργοστάσια, αναγκασμένες/οι να δουλεύουν σε μη ασφαλή περιβάλλοντα, την ίδια στιγμή που άλλοι/ες δεν μπορούν να πηγαίνουν ούτε για τρέξιμο επειδή θα μπορούσαν να διασπείρουν τον ιό αναπνέοντας σε ανοιχτό χώρο, και λαμβάνουν πρόστιμο αν το επιχειρήσουν.
Όσον αφορά το σωφρονιστικό σύστημα, δεν έγινε τίποτα συγκεκριμένο, και οι πρώτες περιπτώσεις του covid-19 ξεκίνησαν και σε κάποιες φυλακές. Δεν έκαναν τίποτα πέρα από την παραχώρηση κατ’ οίκον περιορισμού σε λίγο κόσμο, αλλά ξεκάθαρα αυτό δεν αρκεί· επιπλέον, αρνήθηκαν τον κατ’ οίκον περιορισμό για εκείνους/ες που (υποτιθέμενα) συμμετείχαν στις εξεγέρσεις, ακόμη κι αν δεν διεξήχθη σχετική έρευνα (δηλ. να λέει ποιες/οι συμμετείχαν), επομένως θα αφεθεί στη διακριτική τους ευχέρεια. Αν και ομάδες αλληλεγγύης, σύλλογοι, μέχρι και δικηγόροι και νομικοί, ζήτησαν μέτρα έκτακτης ανάγκης, η κυβέρνηση δεν δρα (εξαιτίας της βαθιάς ελεγχοκρατούμενης στάσης όλων των πολιτικών κομμάτων, όχι μόνο των δεξιών, αλλά και του ευρωσκεπτικιστικού 5 Star Movement και του δημοκρατικού κόμματος).
Τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε σαφές το πώς οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και το αναπτυξιακό σύστημα είναι ανυπόφορα: η οικονομική κρίση περιμένει πάντα στη γωνία (και μέτρα λιτότητας ή σωτηρίας των τραπεζών όπως η ποσοτική χαλάρωση μόνο βάθυναν το χρέος και την οικονομική κρίση), η περιβαλλοντική κρίση γίνεται πλέον ξεκάθαρη τα τελευταία χρόνια μέσα από βαρυσήμαντες κλιματικές και καιρικές αλλαγές, και τώρα, βαθιά συνδεδεμένη με αυτές, έρχεται η υγειονομική κρίση, που προκλήθηκε από το ίδιο το αναπτυξιακό σύστημα, και της οποίας οι επιπτώσεις γίνονται σοβαρότερες πραγματοποιώντας περικοπές στο δημόσιο σύστημα υγείας και τα μέτρα πρόνοιας. Είναι η στιγμή να επισημάνουμε ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης (οικονομική – περιβαλλοντική – υγειονομική) είναι δομική, και την παρήγαγε το νεοφιλελεύθερο σύστημα.
Υποβολή απάντησης