Η πάρακάτω προκήρυξη αλληλεγγύης στον αγώνα των αγροτικών γιατρών της Λέσβου μοιράστηκε από εργαζόμενους στην υγεία και αλληλέγγυους και είχε την έγκριση της ΣΚΥΑ
Ήδη από τις αρχές του Φθινοπώρου του 2010, η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτικών γιατρών της Λέσβου βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ζητώντας το αυτονόητο: τη λήψη ρεπό μετά από 24ωρη εφημερία. Ταυτόχρονα, θέτουν και άλλα ζητήματα, όπως τη μη επιβολή αντιτίμου για τους ασθενείς που επισκέπτονται τις δομές του ΕΣΥ (το οποίο για παράδειγμα πρόκειται να εφαρμόσει το Κ.Υ. Καλλονής Λέσβου) και το απαρχαιωμένο καθεστώς των εφημεριών 24ωρης ετοιμότητας 5 μέρες την βδομάδα για τους αγροτικούς (για πιο πλήρη ενημέρωση μπορεί να ανατρέξει κανείς στο blog της πρωτοβουλίας αγροτικών γιατρών Λέσβου εδώ). Η κινητοποίηση έχει ήδη στο ενεργητικό της μια πετυχημένη και μαζική στάση εργασίας την Τετάρτη 20/10 και έχει τη στήριξη της ΟΕΝΓΕ, της τοπικής ένωσης νοσοκομειακών ιατρών καθώς και του εργατικού κέντρου της περιοχής.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, «γιατί γίνεται τόσος ντόρος γιατί κάτι που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο;» Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να την ψάξει κανείς στη στάση αυτών που βρίσκονται απέναντι από τον αγώνα των αγροτικών: στη διοίκηση του νοσοκομείου της Μυτιλήνης, στους διευθυντές τον Κέντρων Υγείας της περιοχής και εν τέλει στο υπουργείο. Η εργοδοσία μέχρι στιγμής πατάει σε κάποιες ασάφειες του νόμου 3754/2009 που κατοχυρώνει το ρεπό και εκτοξεύει απειλές («μείωση μισθών κατ΄ αναλογία των ημερών του ρεπό»), συντάσσει αναφορές για αγροτικούς που παίρνουν ρεπό και το αποκορύφωμα…κάλεσε σε απολογία αγροτικό που πήρε το ρεπό με αιτιολογία την «αδικαιολόγητη απουσία από την εργασία». Κινήσεις τσαμπουκά θα πουν κάποιοι… κινήσεις πανικού εκ μέρους της διοίκησης θα λέγαμε εμείς.
Μα επιτέλους…τι είναι αυτό το περίφημο ρεπό και γιατί αξίζει να το υπερασπιζόμαστε?
Προ διετίας, μέσα στο 2008, κάποιοι νοσοκομειακοί γιατροί διεξήγαγαν πολύμηνο αγώνα γύρω από το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, του ανώτατου ορίου ωρών εργασίας ανά εβδομάδα και του αριθμού των εφημεριών, ζητώντας σχηματικά «λιγότερες εφημερίες-λιγότερη δουλειά-καλύτερη ζωή». Η μοναδική, αλλά εξαιρετικά σημαντική κατάκτηση εκείνου του κύκλου αγώνων είναι η κατοχύρωση με το νόμο 3754/2009 της 24ωρης αντισταθμιστικής ανάπαυσης (ρεπό) μετά από 24ωρη εργασία (βλ. εφημερία), με τη λογική ότι μετά από 24 ώρες εργασίας η σωματική και ψυχολογική κόπωση του γιατρού είναι τέτοια που τίθεται δυνητικά σε κίνδυνο η υγεία και ασφάλεια των ασθενών. Το ζήτημα του ρεπό είναι όντως νευραλγικό, γιατί θέτει το ζήτημα της ποιότητας ζωής και του ελεύθερου χρόνου σε αντιπαράθεση με την εντατικοποιημένη εργασιακή καθημερινότητα στη βιομηχανία της υγείας και φέρνει στο φως την υποστελέχωση, τις αμοιβές των ιατρών, τις εφημερίες, την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών κ.α.
Ήδη η πρακτική εφαρμογή του ρεπό έχει ανοίξει και συνεχίζει να ανοίγει συγκρούσεις. Αυτοί τους οποίους κατεξοχήν αφορά η μείωση του εργάσιμου χρόνου είναι αυτοί που βιώνουν τις πιο εντατικές συνθήκες εργασίας και «βγάζουν» τις εφημερίες (δηλαδή η πλειοψηφία των ειδικευόμενων και αγροτικών και ένα κομμάτι των ειδικών). Από την άλλη μεριά βρίσκεται το κομμάτι εκείνο, υψηλά στην ιεραρχία του κλάδου, που θεωρεί τις εφημερίες εισόδημα. Αφήνει στο πόδι του τον ειδικευόμενο ή και τον επιμελητή β και «εφημερεύει» από το σπίτι, ενώ συχνά απειλεί άμεσα ή έμμεσα τους υφισταμένους του για να μην εφαρμόσουν το ρεπό. Στο ίδιο στρατόπεδο ανήκουν οι διοικήσεις και το πολιτικό προσωπικό του κρατικού μηχανισμού, για τους οποίους τα πράγματα είναι απλά: το ΕΣΥ να λειτουργεί με όσο το δυνατόν λιγότερους εργαζομένους, που θα λαμβάνουν όσο το δυνατόν μικρότερες αποδοχές και θα εργάζονται όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες. Γι’ αυτό να είμαστε σίγουροι ότι στην εποχή της κρίσης, το ρεπό δεν θα μείνει ανέγγιχτο όταν ξεκινήσει για τα καλά η αναδιάρθρωση του συστήματος περίθαλψης. Ειδικά εκείνες και εκείνοι που θα στελεχώσουν αύριο αγροτικά ιατρεία στα πιο απομακρυσμένα μέρη της επικράτειας ή όσοι και όσες θα κληθούν να ξημεροβραδιάζονται στα νοσοκομεία ως ειδικευόμενοι, εκείνοι και εκείνες θα είναι οι πρώτοι που θα βιώσουν τη σημασία του ρεπό και τη σημασία της απώλειας του.
Εν τέλει, αν είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των αγροτικών γιατρών της Λέσβου είναι γιατί:
- οργανώνεται από τα κάτω με την ενεργό συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων, των ίδιων των αγροτικών, χωρίς να ανατίθεται σε «ειδικούς» δια αντιπροσώπευσης,
- συμβαίνει σε μια ιστορική συνθήκη (βλ. κρίση) που ευνοεί τη διάδοση του φόβου και της παραίτησης, οπότε είναι όλο και περισσότερο αναγκαία η ανάδειξη και στήριξη τέτοιων παραδειγμάτων αγώνων
- συμβαίνει σε ένα εργασιακό περιβάλλον, αυτό των γιατρών, όπου παραδοσιακά και κατά πλειοψηφία κυριαρχεί το ατομικό βόλεμα και ο καριερισμός, το κυνήγι των πάσης φύσεως απολαβών (βλ. φακελάκια και «δώρα» από φαρμακευτικές εταιρείες) και η υποταγή στην ιεραρχία του κλάδου
- διεκδικεί τη βελτίωση των συνθηκών ζωής απέναντι στην εντατικοποίηση της εργασίας
- θέτει ζητήματα που ξεπερνούν τον κλάδο των γιατρών και προτάσσει τον κοινό αγώνα εργαζομένων και χρηστών υπηρεσιών υγείας ενάντια στην αναδιάρθρωση του συστήματος περίθαλψης.
Η καλύτερη αλληλεγγύη είναι να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν στο δικό μας εδώ, στο δικό μας τώρα, σαν ασθενείς, σαν μελλοντικοί γιατροί, σαν εργαζόμενοι στο χώρο της υγείας που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, σαν άνθρωποι που δεν ανέχονται να τους παίρνουν πίσω κατακτήσεις χρόνων.
ΤΟ ΡΕΠΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΙΜΟ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΛΕΣΒΟΥ
Εργαζόμενοι στην υγεία και αλληλέγγυοι
ergaby[at]yahoo.gr
Υποβολή απάντησης