Το ότι ο ταξικός πόλεμος από την πλευρά των αφεντικών συνεχίζεται αμείωτος στα χρόνια της πρώτης φοράς αριστεράς, είναι κάτι που οι πιο πολλοί το βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους. Αυτό που ωστόσο γίνεται δύσκολα γνωστό, κι ακόμα πιο δύσκολο πιστευτό όταν επικοινωνηθεί στο δημόσιο χώρο, είναι ότι παρά την κοινωνική νηνεμία των καιρών, συνεχίζεται εξίσου κι από την δική μας πλευρά μιας χαμηλής έντασης αντίσταση, που ωστόσο καταφέρνει να κερδίζει ενίοτε μικρές αλλά σημαντικές νίκες.
Στο παρακάτω κείμενο περιγράφεται η εμπειρία ενός τέτοιου αγώνα και μιας τέτοιας (καταρχήν) νίκης. Πρόκειται για τον αγώνα ενός επισφαλώς εργαζόμενου στα ψηφιακά μίντια της ενημέρωσης, συντρόφου της ΣΚΥΑ, τον οποίο σηκώσαμε συλλογικά ως συνέλευση σε όλα τα επίπεδα (βλ. ενδεικτικά και την αφίσα στήριξης των αγώνων των εργατων των Media που είχαμε δημοσιοποιήσει εκείνη την περίοδο), που κατάφερε να δικαιωθεί -σε δικαστικό επίπεδο- ενάντια στην απόλυση του αλλά και στη διεκδίκηση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων του.
Με αυτή -ιδιαίτερα- τη δεύτερη έννοια, είναι κι ένας αγώνας που αφορά συνολικά τους επισφαλώς εργαζόμενους στις γαλέρες της «ενημέρωσης», ψηφιακές και έντυπες, αφού αφενός βάζει μια παρακαταθήκη για μελλοντικές μάχες, αφετέρου δημιουργεί ένα δεδικασμένο στο νομοθετικό πεδίο για τις πιθανές κόντρες αυτού του συλλογικού υποκειμένου, που μπορούν να πάρουν δικαστική μορφή. Αλλά και πέρα από τη σημασία της σε κλαδικό επίπεδο, είναι κι ένα σημαντικό παράδειγμα αγώνα για το σύνολο των εργαζομένων σε συνθήκες επισφάλειας, αφού καταδεικνύει ότι οι προσωπικές κόντρες στη δουλειά για την διεκδίκηση όσων θα έπρεπε να θεωρούμε αυτονόητα δικαιωμάτα, δεν είναι μια “χαμένη υπόθεση”, ιδιαίτερα όταν εντάσσονται στα πλαίσια γενικότερων συλλογικών αγώνων.
Ωστόσο είπαμε ότι πρόκειται για μια καταρχήν νίκη: μένει να μην την αφήσουμε να μείνει στα χαρτιά αλλά να διεκδικήσουμε συλλογικά την πλήρη εφαρμογή της δικαστικής απόφασης και την έμπρακτη υλοποίηση της.
Ακολουθεί το κείμενο-μαρτυρία του εργαζόμενου:
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ SITE “DEALNEWS”
Στις 26/07/2017 δημοσιεύθηκε η απόφαση του Μονομελούς Εφετείου Αθηνών με αριθμό 3736, το οποίο συνεδρίασε στις 14/03/2017 και απέρριψε την έφεση της εταιρείας “Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ” κατά της απόφασης του πρωτόδικου δικαστηρίου, το οποίο σε συνεδρίαση του στις 25/11/2013 έκρινε ως άκυρη και καταχρηστική την απόλυση μου από το ειδησεογραφικό/οικονομικό site “www.dealnews.gr”. Είχε προηγηθεί η απόφαση του τμήματος ασφαλιστικών μέτρων του Πρωτοδικείου Αθηνών που στις 23/02/12 αποφάσισε ότι ως μισθωτός εργαζόμενος με την ιδιότητα του εσωτερικού συντάκτη θα έπρεπε να πληρώνομαι με βάση τα οριζόμενα στις συμβάσεις των Ενώσεων Συντακτών (για όλες τις προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις βλ. εδώ, κι εδώ).
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Πριν από περίπου 7 χρόνια, στις 7 Ιανουαρίου του 2011 οι προσπάθειες αναζήτησης εργασίας (και) στον κλάδο των ΜΜΕ εν μέσω της οικονομικής κρίσης απέδωσαν καρπούς και ξεκίνησα να εργάζομαι στο εν λόγω ειδησεογραφικό/οικονομικό site. Με πτυχίο Επικοινωνίας και ΜΜΕ, άμισθη “μαθητεία” στην εφημερίδα Αυγή και γενικώς επισφάλεια στον κλάδο των media κι εκτός αυτού, ήθελα μια δουλειά στον χώρο της ιντερνετικής δημοσιογραφίας με ένα βασικό προαπαιτούμενο: Να μην δουλεύω τζάμπα και ιδανικά να μπορώ να επιβιώσω από την εργασία μου. Η προσφορά που μου έγινε από τον συγκεκριμένο εργοδότη, μετά τις 2 μέρες της πετυχημένης “δοκιμής” μου, ήταν να εργάζομαι για 450 ευρώ “μαύρα”, ανασφάλιστος, καθημερινά σε 8ώρη βάση επί 12 συνεχείς μέρες εργασίας (5 καθημερινές+Σ/Κ+5 καθημερινές) και να παίρνω ρεπό μόνο 4 μέρες (2 Σ/Κ) τον μήνα. Προφανώς και χωρίς υπερωριακή αμοιβή για εργασία τις νύχτες, τις Κυριακές, χωρίς δώρα, επιδόματα κτλ. Ξεχνάμε οπότε το “ιδανικό” του να επιβιώνεις από την εργασία σου, αλλά τουλάχιστον δεν θα ήταν “τζάμπα”. Ήξερα ότι αυτό το βάρβαρο καθεστώς (6ημερο,48ώρο για 400 κάτι ευρώ) είναι ο κανόνας στον κλάδο των sites/portals. Δεν το αποδεχόμουν, αλλά ξέρουμε ότι η αγορά εργασίας μου παρέχει και την “ελεύθερη επιλογή” να πεθάνω της πείνας. Από την πρώτη στιγμή που μου έγινε η συγκεκριμένη πρόταση ζήτησα να εργάζομαι με σύμβαση εργασίας. Μου απαντήθηκε ότι αυτό που ζητάω είναι δύσκολο, ότι το site είναι καινούριο κι ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε δοκιμαστικά για 2 μήνες με το συγκεκριμένο καθεστώς και μετά βλέπουμε…
Η δουλειά ήταν μηχανική και επιβεβαίωνε την εξέλιξη των “λειτουργών” της δημοσιογραφίας σε αυτό που ορίζουμε ως “πληροφοριακούς εργάτες”. Από την απέραντη βάση πληροφοριών του διαδικτύου και των ειδησεογραφικών πρακτορειών, πρέπει να επιλέξεις τις ειδήσεις που θα τραβήξουν τα πολυπόθητα “clicks”, να κάνεις copy-paste, να τις τσεκάρεις για ορθογραφικά, να τις σουλουπώσεις, να βάλεις έναν τίτλο, να βρεις μια φωτογραφία από την Google και να δημοσιεύσεις το ελαφρά διαφορετικό, πανομοιότυπο άρθρο. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε 5-10 λεπτά και μετά πάμε στην επόμενη είδηση. Αυτή την μηχανική δουλειά την έκανα καλά σε 12ημερη βάση, χωρίς κανένα παράπονο από την εργοδοσία, που άλλωστε με έβαζε να δουλεύω μόνος κρίσιμες ώρες (7 το πρωί ή μετά τις 9 το βράδυ), ουσιαστικά αφήνοντας την ειδησεογραφική ροή του site στα χέρια μου.
Η μόνη περίπτωση που δημιουργήθηκε κάποιο “εργασιακό ζήτημα”, ήταν τον Φεβρουάριο του 2011 όταν αρνήθηκα να ανεβάσω αυτούσιο ένα δελτίο τύπου του Υπουργείου Υγείας για τους 300 απεργούς πείνας μετανάστες της “Υπατίας” με τίτλο που τους όριζε ως “υγειονομική απειλή”. Όντας πολιτικά ενεργός και ταξικά αλληλέγγυος στον αγώνα τους (“μαύροι” και ανασφάλιστοι δουλεύαμε άλλωστε κι αυτοί κι εγώ…), ένοιωθα ότι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω στην εργασία μου ήταν να μην αναπαραγάγω αυτούσια την προπαγάνδα του Λοβέρδου που είχε ως σκοπό την καταστολή του αγώνα τους (κι όλα αυτά μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον που από το πρωί ως το βράδυ οι μετανάστες χρεώνονταν όλα τα δεινά της χώρας). “Δηλαδή αρνείσαι να ανεβάσεις είδηση;”. “Όχι ζητάω να ανεβάσω τη συγκεκριμένη είδηση, αλλά με διαφορετικό τίτλο που να μην ταυτίζει τους μετανάστες με υγειονομική απειλή”. Τελικά, θέλοντας και μη, υπάκουσα στην εργοδοτική εντολή. Αυτή την αντιπαράθεση γύρω από το δημοσιογραφικό περιεχόμενο των ειδήσεων που ανέβαζα, επικαλέστηκε αργότερα η “Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ” ως ενδεικτική της “ανεπάρκειας μου ως δημοσιογράφου”, που οδήγησε στην απόλυση μου τον Μάρτιο του 2011.
Η αλήθεια είναι ότι καθώς πλησίαζε το πέρας του “δοκιμαστικού διμήνου”, εγώ συνέχιζα ακόμα πιο έντονα να διεκδικώ την υπογραφή σύμβασης. Έψαξα για συμμάχους στους συναδέλφους και έστειλα sms σε μια συναδέλφισσα που γκρίνιαζε για τα ωράρια, το οποίο έλεγε ότι μόνο αν πιέσουμε συλλογικά μπορεί να αλλάξει κάτι (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία η προσπάθεια μου…). Ταυτόχρονα, αναζητούσα συμμάχους στους συναδέλφους στην ευρύτερη βιομηχανία των media, όντας εκείνη την περίοδο ενεργό μέλος από την πρώτη στιγμή της “κατάληψης εσηεα” (“Συνέλευση έμμισθων, άμισθων, «μαύρων», «μπλοκάκηδων», ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ”). Μαζί με άλλα μέλη της συνέλευσης επισκεφθήκαμε τα γραφεία της “Ένωσης Συντακτών Περιοδικού και Ηλεκτρονικού Τύπου” (ΕΣΠΗΤ), καταγγείλαμε στο ΔΣ την “μαύρη” εργασία των “δουλοπάροικων” των sites και ειδικότερα στο “dealnews” και απαιτήσαμε να μάθουμε τι κάνει ως σωματείο που υποτίθεται υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων σε περιοδικά και ιστοσελίδες. Από τότε η ΕΣΠΗΤ, με την πίεση και των πιο αγωνιστικών φωνών εντός της, έχει στηρίξει δικαστικά την υπόθεση μου κάνοντας πρόσθετη παρέμβαση υπέρ μου στο Πρωτόδικο Δικαστήριο.
Όλα αυτά συνέβαιναν σε μια περίοδο που η καπιταλιστική αναδιάρθρωση με την κωδική ονομασία “μνημόνιο” κάλπαζε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ποδοπατώντας τα δικαιώματα και τις ζωές της πλειοψηφίας των μισθωτών αυτής της χώρας. Ειδικά στον χώρο των ΜΜΕ συντελούνταν μια “σφαγή” με χιλιάδες απολύσεις, υπογραφή επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, μειώσεις μισθών, μαζικοποίηση της επισφάλειας κτλ. Στις 23/02 κηρύχτηκε άλλη μια “γενική” απεργία- “τουφεκιά στον αέρα” από τους εργατοπατέρες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πίσω από την οποία σύρθηκαν και τα σωματεία των ΜΜΕ. Την προηγούμενη στην δουλειά ο προϊστάμενος άρχισε να κοροϊδεύει δυνατά (για να ακούμε οι εργαζόμενοι) την απόφαση των σωματείων των ΜΜΕ για κήρυξη απεργίας, υποστηρίζοντας ότι αυτά δεν ενδιαφέρονται για την “πλέμπα των sites” και άρα δεν μας εκπροσωπούν και δεν συμμετέχουμε στην απεργία τους. Εγώ απάντησα δυνατά (για να ακούνε επίσης οι συνάδελφοι/σσες) ότι θα συμμετάσχω στην γενική απεργία ανεξάρτητα της γνώμης που έχουμε για τα σωματεία του κλάδου. Ο προϊστάμενος ανταπάντησε ότι αυτό είναι δικαίωμα μου, όμως θα πρέπει να μεταφέρει την απόφαση μου στη διοίκηση. Του είπα να την μεταφέρει κι αυτός πράγματι πήρε αμέσως τηλέφωνο για να ενημερώσει του “από πάνω”. Την επόμενη απήργησα και κατέβηκα στην διαδήλωση, ο μόνος από το προσωπικό του site, αν και η εταιρεία ισχυρίστηκε αργότερα στα δικαστήρια ότι δεν ήμουν ο μόνος που απήργησε.
Στις 12 Μάρτη, στο τέλος ενός ακόμα εξαντλητικού 12ήμερου, ζήτησα συνάντηση με τον οικονομικά υπεύθυνο της εταιρείας για να δούμε το θέμα της υπογραφής σύμβασης που είχα ζητήσει πριν 2 μήνες. Τότε μου ανακοινώθηκε ότι η εταιρεία δεν επιθυμούσε να συνεχιστεί η συνεργασία μας. Μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα. Δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία απόλυση μου… Όμως αυτή την φορά ήξερα τα βήματα που μπορούσα να ακολουθήσω για να απαντήσω στην εργοδοτική τρομοκρατία. Κατέφυγα στην επιθεώρηση εργασίας, απαιτώντας να πληρωθώ τα νόμιμα για το διάστημα που απασχολήθηκα, καθώς και την ανάκληση της απόλυσης ως παράνομης και καταχρηστικής λόγω της συνδικαλιστικής μου δράσης και της συμμετοχής μου στην γενική απεργία. Τοποθετήθηκα, επίσης στην απεργιακή συνέλευση που είχε καλέσει η Συντονιστική Επιτροπή των Συνεργαζομένων Ενώσεων στο χώρο των ΜΜΕ στον Πανελλήνιο στις 17/03 καταγγέλλοντας δημόσια τις συνθήκες εργασίας στο συγκεκριμένο μαγαζί και την απόλυση μου, ως ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί στις γαλέρες των sites/portals. Μετά την συνέλευση ακολούθησε παρέμβαση της “κατάληψης εσηεα” μαζί με άλλους αλληλέγγυους/ες στα γραφεία του “dealnews”. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο ίδιο αγωνιστικό πλαίσιο, τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, πραγματοποιήθηκε κινητοποίηση με αίτημα την ανάκληση της απόλυσης επισφαλώς εργαζομένης στο αριστερό site Tvxs.
Ακολούθησε, όπως προανέφερα, η δικαίωση μου από την επιθεώρηση εργασίας, από το δικαστήριο για ασφαλιστικά μέτρα, το πρωτόδικο δικαστήριο και μετά από 6 χρόνια από το Εφετείο. Η “Π.Δ. Εκδόσεις ΕΠΕ” έχει μετά την απόφαση των 2 πρώτων δικαστηρίων πληρώσει τους μισθούς που μου αναλογούσαν για το διάστημα απασχόλησης μου καθώς κι ένα μικρό μέρος των μισθών υπερημερίας που μου χρωστούνται εφόσον η απόλυση κρίθηκε άκυρη (αν και η δικαιοσύνη έκρινε ότι αυτή δεν έγινε για λόγους συνδικαλιστικής δράσης ή συμμετοχής στην γενική απεργία, αλλά λόγω της επίμονης απαίτησης μου για υπογραφή σύμβασης). Αυτή την στιγμή περιμένουμε να καθαρογραφεί η απόφαση, ενώ η εταιρεία με διάφορες προφάσεις κωλυσιεργεί και αποφεύγει να έρθουμε σε συνεννόηση για τον τρόπο εφαρμογής της απόφασης: Το να γυρίσω δηλαδή πίσω στην δουλειά με σύμβαση συντάκτη και να πληρωθώ τους μισθούς που μου αναλογούν από το 2011 ως σήμερα με βάση τη συλλογική σύμβαση της ΕΣΠΗΤ εκείνη την εποχή, που όριζε ότι θα έπρεπε να εργάζομαι με μηνιαίο μισθό 1100 ευρώ.
Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πολιτικά συμπεράσματα που έχω αποκομίσει από αυτήν την 7χρονη μάχη, με όσες/ους αγωνίζονται προασπιζόμενες/οι τα εργατικά συμφέροντα απέναντι στην επίθεση των αφεντικών, στον χώρο των media κι όχι μόνο. Οι δικαστικές μάχες είναι ένα ακόμα μετερίζι των ταξικών αγώνων που δίνουμε, δεν χρειάζεται ούτε να το υποτιμούμε, ούτε να το υπερτιμούμε. Ανάλογα των συσχετισμών που δημιουργούμε σε κοινωνικό επίπεδο, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και τον θεσμό της δικαιοσύνης ως ανάχωμα στην δομική αυθαιρεσία των εργοδοτών απέναντι σε όποιον/α εργαζόμενο/η σηκώνει κεφάλι. Από την άλλη, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις, όπως η δική μου, που κατοχυρώνονται σε δικαστικό επίπεδο εργατικές νίκες. Κι όταν αυτό γίνεται, περνάει μέσα από μια χρονοβόρα και οικονομική δυσβάσταχτη διαδικασία για έναν απλό εργαζόμενο. Πολύ απλά: Η επαναπρόσληψη ενός άδικα απολυμένου μετά από 7 χρόνια, ισοδυναμεί με την μη απονομή δικαιοσύνης γι’ αυτά τα 7 χρόνια (γι’ αυτό υπάρχει και η πρόβλεψη για την καταβολή των μισθών υπερημερίας, που είναι στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων κράτους-ΕΕ-ΔΝΤ προς κατάργηση). Ταυτόχρονα, τα δικαστικά έξοδα που χρειάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα μπορούσα σε καμιά περίπτωση να τα καλύψω ως επισφαλώς εργαζόμενος/άνεργος αν δεν είχα την στήριξη των εργατικών/πολιτικών συλλογικοτήτων που συμμετείχα (της “κατάληψης εσηεα” μέχρι τον Μάρτιο του 2013 που αποχώρησα για λόγους πολιτικών διαφωνιών και του ταμείου αλληλοβοήθειας της Συνέλευσης για την Κυκλοφορία των Αγώνων στην οποία συμμετέχω μέχρι σήμερα).
Τέλος, πολλές φορές η απόσταση ανάμεσα στην έκδοση μιας δικαστικής απόφασης και την πρακτική εφαρμογή της, είναι ένας ακόμα γραφειοκρατικά δυσβάσταχτος δρόμος, γεμάτος με παραθυράκια μπλοκαρίσματος των εργατικών νικών για την πλευρά των αφεντικών. Σε ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο, έχει ιδιαίτερη σημασία να μην μένουν οι αποφάσεις που κατοχυρώνουν εργατικές νίκες στα χαρτιά, αλλά να εφαρμόζονται στην πράξη. Όχι μόνο για να πονέσουν και λίγο και οι εργοδότες στην τσέπη τους, αλλά κυρίως γιατί η επαναπρόσληψη ενός απολυμένου για συνδικαλιστικούς λόγους και η επιστροφή του στη δουλειά με σύμβαση συντάκτη, μπορεί να αποτελέσει ένα αγωνιστικό παράδειγμα ενίσχυσης των μελλοντικών αγώνων των εργαζόμενων σε sites/portals.
Τα παραπάνω ενισχύουν ακόμα περισσότερο την πεποίθηση μου ότι οι πιο σημαντικές συγκρούσεις δίνονται με συλλογικό τρόπο στους δρόμους και τους χώρους εργασίας. Το πιο δύσκολο είναι να καταφέρεις να στήσεις σταθερές συλλογικές δομές ταξικής οργάνωσης και αντίστασης που θα εμπλέκουν ευρύτερο κόσμο της εργατικής βάσης, ξεπερνώντας τους κλαδικούς/συντεχνιακούς διαχωρισμούς που μας επιβάλλει το κεφάλαιο και σε σύγκρουση με τις εκτονωτικές τακτικές των εργατοπατέρων και τον σεχταρισμό των πολιτικών οργανώσεων/κομμάτων. Επομένως, μια δικαστική νίκη ενός (επισφαλώς) εργαζόμενου δεν μπορεί να φέρει σίγουρα την εργατική αντεπίθεση που έχουν ανάγκη οι καιροί που μας έλαχε να ζήσουμε. Αν έχει πολιτική αξία αυτή η δικαστική νίκη, είναι γιατί αποτέλεσε παρεπόμενο ενός ευρύτερου ταξικού κύκλου αγώνων (2006-07 μέχρι 2012) και μπορεί να κυκλοφορήσει/αξιοποιηθεί ως παράδειγμα της ατομικής/συλλογικής δύναμης που κρύβουμε όσοι/ες βάζουμε καθημερινά σε κίνηση τον καπιταλιστικό κόσμο, κόντρα στην διάχυτη μοιρολατρία που επιβάλλει η επίθεση των αφεντικών.
Γ.Λ.
Επισφαλώς εργαζόμενος σε sites (και όχι μόνο)
Υποβολή απάντησης